تیمور رحمانی، اقتصاددان: در گذشته به دلیل اینکه بانکها به راحتی می‌توانستند در کشور ما نقدشوندگی خود را از بانک مرکزی تامین کنند، نیازی به این نمی‌دیدند که یک دارایی نقدشونده در پورتفوی خود داشته باشند.
حتی در برخی از متون اقتصادی، از اوراق دولتی به عنوان Secondary Reserves نام برده می‌شود، به این معنی که این اوراق ذخایر معتبری است و بانکها می‌توانند از این اوراق به منظور مدیریت پورتفو و مدیریت نقدینگی خود استفاده کنند، بنابراین اگر به بانکها این موضوع اعلام شود که باید مقررات احتیاطی را اجرا کنند، در نتیجه آنها ناچار هستند که از این اوراق بهره ببرند.
همچنین اگر بانک مرکزی بخواهد سیاست پولی خود را انجام دهد، یک قیمت مناسب را پیشنهاد می‌دهد، در این شرایط بانکی که دارای اوراق است، می‌تواند موقتاً از داشتن اوراق صرف‌نظر کرده و پس از مدتی دوباره آن را تهیه کند.
به همین دلیل انگیزه اصلی بانکها برای خرید و نگهداری اوراق، به این موضوع بازمی‌گردد که اگر بانک مرکزی مقررات احتیاطی را انجام دهد، به ناچار بانکها نیز باید از این اوراق در پورتفوی خود بهره ببرند، ضمن آنکه از نگهداری اوراق سود هم کسب می‌کنند.
نظر شما