اعتیاد معادن ایران به وام و انرژی ارزان

زهرا کریمی- یکی از مشکلات معادن کشور و صنایع ما اعتیاد شدید آنها به انرژی  و وام‌های بسیار ارزان است و با این حال اگر شرایط معادن کشور را با معادن کشورهای دیگر مقایسه کنیم، متوجه می‌شویم بخش معدن ما توان رقابت ندارند.
 اگر می‌بینیم که معادن همچنان نیازمند حمایت‌های پنهان و آشکار دولت برای دریافت انرژی‌های ارزان است، نشان‌دهنده عدم توان رقابتی آنهاست. مُسکن‌های دولت هم مقطعی است ودر کوتاه‌مدت نتیجه‌بخش است و مطمئنا نمی‌توان در بلندمدت با این یارانه‌های آشکار و پنهان معدنکاری و صنعتگری کرد. بنابراین ما باید در میان‌مدت و بلندمدت این مشکل را حل کنیم. رفع این مشکلات هم در  گروی ثبات اقتصادی و بهبود روابطمان با دنیاست که در حال حاضر متاسفانه تحریم‌ها به اقتصادمان چنین فرصتی را نمی‌دهد.
در حال حاضر بسیاری از صنایع معدنی کشور از انرژی و آب ارزان برای تولید محصول استفاده می‌کنند. آیا چنین تولیدی در یک بازار رقابتی قابل دوام است؟
منابع زیرزمینی به‌طور خودکار نمی‌تواند به ثروتمند شدن یک جامعه منجر شود. برای استخراج منابع زیرزمینی به سرمایه و تکنولوژی نیاز است. کشورهایی که بهترین و بیشترین منفعت را از این منابع می‌برند، آنهایی هستند که این منابع معدنی را با تکنولوژی‌های پیشرفته استفاده می‌کنند.
بسیاری از کشورهایی که رشد چشمگیری داشته‌اند اصلاً منابع داخلی نداشتند. کشورهایی از جمله تایوان، کره، سنگاپور و از همه مهم‌تر ژاپن. در مقابل کشورهایی که منابع غنی‌ داشتند مانند کشورهای نفت خیز، ریز و درشتشان، عملکرد اقتصادی ضعیفی داشتند. تجربه نشان می‌دهد صرف داشتن منابع طبیعی راه به جایی نمی‌برد.
البته این منابع می‌توانند زمینه‌ساز تحولات بزرگ باشند اما دولتی که با برنامه دقیق و استراتژی از این منابع برای یک تحول جدی در کل اقتصاد استفاده کند و از طرفی روابط بین‌المللی مناسبی که امکان جذب سرمایه‌ها و به دست آوردن بازارهای جدید را فراهم کند را داشته باشد، می‌تواند زمینه شکل‌گیری صنایعی که در حاشیه این معادن ایجاد می‌شوند را فراهم آورد.