بازار؛ گروه بین الملل: کرونا تاثیر زیادی روی اقتصادهای در حال گذار آسیا داشت. نرخ بالای انقباض اقتصادی در این کشورها در کنار شمار بالای قربانیان همه نشان از تاثیر زیاد بحران کرونا روی این منطقه دارد.به گزارش صندوق بین المللی پول برای اولین بار در تاریخ ۲۰ ساله این قاره کهن، ما شاهد افت ۱.۶ درصدی ارزش تولید ناخالص داخلی آسیا در سال جاری خواهیم بود. این در حالیست که در ماه آوریل سال جاری پیش بینی شده بود اقتصاد این منطقه به نرخ صفر درصد رشد کند. افزایش شدت انقباض اقتصادی پیش بینی شده برای سال جاری نشان می دهد که شرایط در این قاره وخیم تر از قبل شده است و انتظاری برای احیای اقتصاد این قاره در آینده نزدیک وجود ندارد وحتی وجود قدرتی مانند چین هم نمی تواند باعث افزایش نرخ رشد اقتصادی این منطقه شود.
متوسط نرخ رشد اقتصادی کشور چین در سال جاری برابر با ۱ درصد در سال ۲۰۲۰ پیش بینی شده است که این نرخ پایین رشد اقتصادی طی ۲۵ سال اخیر در این کشور سابقه نداشته است. از طرف دیگر اقتصاد کره جنوبی با نرخ ۲ درصد، اقتصاد هند با نرخ ۴.۵ درصد و اقتصاد ژاپن با نرخ ۵.۸ درصد منقبض می شود. بالاترین نرخ انقباض اقتصادی به کشورهایی تعلق دارد که اقتصادهای توریست محور دارد و توقف ورود توریست به کشورها و بسته شدن مرزها تاثیر مخرب بزرگی روی اقتصاد آنها داشت.
افت هزینه های مصرفی، معضلی جدی است
مشکل دیگر در اقتصادهای آسیایی، کاهش هزینه های مصرفی خانوارها است. در جریان این بحران به دلیل نگرانی خانوارها از کاهش درآمد یا احتمال بیکاری، هزینه های مصرفی با شدت زیادی تنزل پیدا کرد. صندوق بین المللی پول در این مورد نوشت:«یکی از بزرگترین معضلات اقتصادی در دنیا بی ثباتی و عدم اطمینان در مورد آینده بازار است. شرایطی که امروز در دنیا وجود دارد. پیش بینی دقیقی در مورد زمان پایان بحران کرونا وجود ندارد و انتظار می رود دنیای پسا کرونا تفاوت چشمگیری با دنیای پیش از کرونا داشته باشد.به همین دلیل مردم نگران شرایط اقتصادی خود هستند و مصرف را به حداقل رسانده اند. یعنی تنها کالاهای ضروری را خریداری می کنند و این مساله در میان مدت می تواند به تشدید نرخ انقباض اقتصادی بیانجامد.»
در ادامه آمده است:«در سال جاری تنها هزینه های مصرفی دولتی و سرمایه گذاریهای دولتی در آسیا رشد کرده است. البته این شرایط تنها مخصوص آسیا نیست بلکه در تمامی دنیا اعم از کشورهای صنعتی و اقتصادهای در حال گذار ما شاهد افزایش هزینه های مصرفی دولتی برای حمایت از اقتصاد هستیم. رشد هزینه های مصرفی دولتی در روزهایی اتفاق می افتد که مردم از هزینه های غیر ضروری اجتناب می کنند.اقتصاد امروز دنیا وابستگی زیادی به حمایتهای مالی دولتی و تزریق های مکرر به اقتصاد دارد و این سیاست پر هزینه تنها راه دنیا برای مقابله با این بحران است.»
افزایش نابرابری اقتصادی در دنیا به دنبال پاندمی
کشورهای آسیایی که اغلب در زمره کشورهای در حال توسعه دنیا هستند، با چالشهای مضاعفی روبرو هستند. اولین و اصلی ترین چالش از محل افزایش نابرابری اقتصادی و احتمال افزایش نرخ فقر و بیکاری در این کشورها ایجاد می شود. چالشی که می تواند سیاستهای این کشورها را تحت تاثیر قرار دهد و برنامه های تازه ای در دستور کار دولتها قرار دهد. افزایش نرخ فقر بعد از پایان بحران کرونا می تواند زمینه را برای افزایش بیماریهای ناشی از سوء تغذیه فراهم کند که چالش بزرگی خواهد بود. بررسیهای تاریخی نشان داده است که در جریان همه پاندمی ها در دنیا، نابرابری اقتصادی با سرعت زیادی افزایش پیدا کرده است و فرصت اشتغال برای افرادی که دارای سطح تحصیلات پایینی هستند، به شدت کاهش یافته است. در جریان این بحران هم وضعیت مشابه بحران های قبلی است با این تفاوت که انتظار می رود به دلیل همزمانی بحران با چهارمین انقلاب صنعتی، سرعت افزایش نابرابری بیشتر باشد و علاوه بر تحصیلات ، توانایی استفاده از تکنولوژی هم در فرصتهای شغلی پیش روی افراد تاثیر داشته باشد.
صندوق بین المللی پول در این مورد نوشت:«افزایش نابرابری های اقتصادی و افزایش فاصله طبقاتی در کشورها می تواند روی سرعت احیای اقتصاد تاثیر زیادی داشته باشد. اولین تاثیر این نابرابری را می توان در کاهش فرصتهای شغلی دید که در اختیار طبقات پایین اقتصادی و اجتماعی است زیرا در دنیای آینده اشتغال نیاز به تحصیلات، دانش، مهارت و آگاهی به تکنولوژی های روز دنیا دارد. در سالهای پیش رو، دورکاری یک روند عادی کار خواهد بود و افرادی می توانند از این روند کاری استفاده کننده که هم دانش آن را داشته باشند و هم از امکانات لازم بر خوردار باشند. از بین رفتن بسیاری از مشاغل یدی و کارگری در دنیا می تواند به معنای کاهش توان مصرفی خیل عظیمی از مردم طبقه پایین و یا بزرگتر شدن طبقه پایین اقتصادی باشد.»
سرمایه ها از آسیا خارج می شوند
از طرف دیگر نوسان در جریان سرمایه ها و احتمال خروج بخش زیادی از سرمایه ها از این قاره چالش بعدی است. از آنجا که انتظار می رود روند احیای اقتصادی قاره آسیا آهسته تر از کشورهای صنعتی باشد و از آنجا که بسیاری از کشورهای صنعتی به رویکرد ضد جهانی سازی و برون سپاری کارخانه های صنعتی و تولیدی روی آورده اند، احتمال خروج سرمایه ها از آسیا بسیار زیاد است. خروج سرمایه ها از آسیا می تواند این منطقه را مستعد بحران مالی تازه ای بکند. بحرانی که برای اقتصادهای آسیب دیده آسیایی بعد از تجربه رکود ناشی از کرونا بسیار چالش بر انگیز خواهد بود. در پایان باید گفت قاره آسیا هم مانند دیگر قاره های دنیا این بحران را با مشکلات زیادی پشت سر خواهد گذاشت و سرمایه گذاریهای فکری و انسانی زیادی باید انجام شود تا اثرات منفی این بحران از بین برود.
نظر شما