زینب بنی شیخ الاسلامی؛ بازار: انسان از دیرباز و به قدمت تاریخچه خود به دنبال تامین امنیت خویش بوده است. دگرگونی های اجتماعی که در سیر تکامل انسان در ابعاد فردی و اجتماعی صورت گرفته فضای زندگی را متنوع و گاهاً غیر قابل پیش بینی کرده است.
وجود تکنولوژی و افزایش کاربردهای آن در زندگی روزمره و پدیده ای به نام اینترنت، درب های جدیدی بروی انسان باز کرده است.اگر چه تاکنون انسان در مرزهای خویش در حال تکامل بود زین پس در مواجه با ابعاد فرامرزی و یا دنیای بدون مرز قرار گرفته است.
آدم های زیادی با پذیرش این تغییر و بهره مندی از اون بدون محدودیت زمانی و مکانی با هم ارتباط برقرار کرده و از این طریق به رفع نیازهایشان می پردازند. در این بین تامین امنیت جسمی و روانی ناشی از رویارویی مستقیم و غیرمستقیم با فضای مجازی(شبکه های اجتماعی، موتورهای جستجو و...) به عنوان چالشی فردی و گروهی مطرح گردید.
آنچه این چالش را بسیار مهم می سازد مسئله تهدید زا بودن و خطرزا بودن آن است.علاوه بر روی مثبت این شکل از ارتباطات می بایست بر لبه تاریک و برنده آن نیز مداقه صورت گیرد.
ابتدایی ترین شکل چالش که مستقیماْ امنیت را نشان می گیرد و ماشه آن به سمت روح و روان افراد کشیده می شود نبود فیلترهای مناسب برای قشرها و سنین مختلف است.
استفاده از شبکه های اجتماعی بدون در نظر گرفتن شاخص هایی نظیر جنس(زن و مرد)، کودک، نوجوان، جوان و میانسال، منطقه جغرافیایی، وضعیت مالی و تحصیلی ، فرد را در دریایی مواج که ممکن است ساحلی نداشته باشد فرو خواهد برد که اگر کنترل، تعدیل و نظارت نگردد غرق شدگی را حتمی می نماید. وقتی فرمول مشترک همه رفتارها را بر پایه احساس امنیت بنا کنیم، توضیح و تفسیر امنیت بسیار پیچیده و مهم خواهد شد.
تغییر شیوه زندگی و فشرده شدن زمان بندی ها در امور، تمایل و کشش عمومی را نسبت به استفاده از ابزارهای دیجیتال در حوزه های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را افزایش داده است
جامعه امروز به علت مشغله های زیاد، تغییر شیوه زندگی و فشرده شدن زمان بندی ها در امور، تمایل و کشش عمومی را نسبت به استفاده از ابزارهای دیجیتال در حوزه های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را افزایش داده است. همین رشد تصاعدی کاربران لزوم افزایش محتوای مجازی را بیشتر می کند.
رشد محتوا از یک سو پرسود و از سوی دیگر تهدیدزا است
رشد محتوا از یک طرف مفید و پرسود برای زندگی اجتماعی-اقتصادی انسان بوده و از سوی دیگر بسیار خطرناک از جهت کاهش امنیت روانی و جسمی افراد به منزله قرار گیری در تیررس تهدیدها می باشد.حال که مطلع از تهدید زا بودن این فضا به عنوان روی دیگر یا لبه تاریک هستیم، چه راهکاری برای ایمن سازی و کاهش صدمات خواهیم داشت؟
پاسخ به این سوال کمی مشکل است، زیرا این فضا چه در قالب های کسب و کار، ارتباطات، تحصیلی، فرهنگی و اجتماعی بی شک جز جدایی ناپذیر زندگی انسان و نمی توان انسان را از ان منع کرد، اما می توان فرد را آموزش داد، بر فضای مجازی و محتوای آن کنترل و نظارت مستمر داشت، به جامعه از مضرات استفاده بی حد و حساب هشدار داد و عواقب آن را روشن سازی کرد.
ایجاد امنیت می بایست دو محوره باشد یعنی از یک سو خود شخص به دنبال فضای امن روحی و روانی برای خود و خانواده باشد و از دیگر سو اجتماع و مسئولان دقت نظر را داشته باشند.
خانواده به عنوان مهمترین نهاد اجتماعی می تواند به صورت کاتالیزور در این فرایند ایمن سازی شرکت کند و فرزندان را در محیطی امن مجازی پرورش دهد و در دیگر گام آموزش و پرورش و نهادهای تربیتی فضای مجازی و شبکه ها اجتماعی را به عنوان یک پلتفرم زندگی اجتماعی برای کودکان و نوجوانان بازآفرینی کرده و معایب و مزایای آن را کاملا روشن سازند.
زیرا انسان وقتی محیطی که به آن وارد می شود را نشناسد به طور طبیعی استرس گرفته و عدم امنیت را تجربه می سازد.اما زمانی که محیط و شاخص های ان را بشناسد می تواند با کمترین میزان استرس و بالاترین حد سطح از امنیت وارد محیط جدید شود.
در نهایت مسئولیت اجتماعی و حفظ و صیانت از امنیت مردم و اجتماع به عهده مسئولین بوده و همین وظیفه ملاک دستور العمل هایی در قبال محافظت از اجتماع در برابر محتوای نامطلوب و صدمات ناشی از استفاده بی رویه و بی حد و مرز از این فضا است.
نظر شما