حسن سبحانی: از آنجا که تعیین نرخ ارز به برآیند تقاضای پول خارجی برای تامین طیفی از انواع کالاها و خدمات از یک طرف و عرضه ارز از طرف دیگر مربوط می شود و این رویه در شرایط عادی و طبیعی روابط مسالمت آمیز اقتصادی حاکم بر مناسبات سیاسی بین کشور ها قابل دفاع و معیار تا حدودی مناسب برای درک ارزش پول یک کشور در قبال ارزش پول کشور دیگر محسوب می شود، منطقا این نرخ، در شرایط صوری و یا حتی مصنوعی تقاضا و عرضه سفته بازانه معدودی قمارباز ارزی، که نه برای فعالیت های مولد و حتی غیر مولد قابل توجیه، که به منظور استثمار از اوضاع بهم ریخته اقتصاد تحریم شده صورت می گیرد نمی تواند نرخی قلمداد شود که حاصل بازار در مقیاس وسیع و اقتصادی خویش و در نتیجه بیانی قابل اعتناء از اوضاع پولی و ارزی جامعه باشد.
با نهایت تاسف سیاستگذاران اقتصادی و از جمله پولی و ارزی کشور، بدون عنایت موثر به الزامات مسئولیت هایی که متقبل شده اند و حداکثر صرفا به پشتیبانی دروسی که در دانشکده های اقتصاد، با مفروض گرفتن حاکمیت رقابت کامل بر مناسبات اقتصادی بین دول فرا گرفته اند بدون عنایت به بایسته های لازم الرعایه تعیین نرخ ارز در شرایط تحریم مطلق، در کمال ناباوری، با تکرار آموخته های دوران تحصیلی خویش، ضمن کوبیدن بر طبل لزوم پیگیری تک نرخی شدن ارز، هم نشان می دهند که آن آموخته هایشان را هم درست نفهمیده اند و هم از حامیان و مروجان و احتمالا عاملان مقاصد قماربازان ارز، که اگر وجود خارجی هم داشته باشند تعدادشان حداکثر از چند صد نفر تجاوز نمی کند شده اند و عملا نرخ های ریشه دار در «بازار حرص و آز » سفته بازان را بر زندگی ده ها میلیون مردم گرفتار تحریم تحمیل نموده اند. مردمی که بیش از سه چهارم آن ها با یارانه معیشتی سرانه چهل و سه هزار تومانی، افزایش کیفیت نحوه گذران زندگی خویش را پشتیبانی می کنند.
به نظر ما عدم اتخاذ سیاست ارزی واقع بینانه و شفاف نکردن مناسبات مختوم به نحوه شکل گیری ارزش پول کشور در قبال پول خارجی برای مردم و اجازه جولان دادن به جریانی مجازی و یا حقیقی نما، که بعضا برای بالا بردن ارزش دارایی های متراکم شده پیشین خویش، با حربه قماربازی با «دلار امریکا» عملیاتی می شود چنانچه ناشی از انحراف در تعارض منافع و افتادن در چنبره فساد ناشی از آن نباشد حکایتی از سوء سیاستگذاری و در نتیجه اسم رمزی برای استمرار گسترش و عمیق شدن فقر مردم، به واسطه مدیران عمدتا حراف و در عین حال بی تدبیر و کم سواد آنان است.
مردمانی که هر روز در حیرانی قد بر افراشتن ارزش «دلار امریکا» و کوچک شدن قابلیت «ریال ایران » در حسرت ابدی عدم امکان تامین نیاز های اساسی خویش همچون اجاره مسکن و هزینه مایحتاج بسیار ضروری زندگی غوطه ور می شوند و چون تحلیلی هم از ساز و کار مدیریت اقتصادی کشور ندارند در مواردی خود نیز آتش بیار معرکه می گردند، به این امید که زمان سقوط خویش را در کارزار ویرانگر زندگی اقتصادی، اندکی طولانی تر نمایند.
نظر شما