بازگشت سرمایه در نیروگاه ها ۲۷ سال زمان می برد| پای درآمد بخش خصوصی را کنار می زنند

بازار؛ گروه آب و انرژی: مدت زمان بازگشت سرمایه در صنعت برق هر روز بیشتر و بیشتر می شود. حسن علی تقی زاده لنده مدیرعامل سرمایه گذاری نیرو در تازه ترین اظهار نظر خود گفته که P/E در صنعت برق به ۲۷ رسیده به عبارت دیگر ۲۷ سال طول می کشد که سرمایه در این صنعت بازگردد. او که به شدت نگران آینده صنعت برق است می گوید که اگر شاخص P/E به کمتر از ۱۰ نرسد، مشکل خاموشی ها نه تنها برطرف نمی شود، بلکه بیشتر و بیشتر هم خواهد شد.

او در بخش دیگری از گفتگوی خود با خبرگزاری بازار با اشاره به رشد هزینه ها گفت: هزینه های نیروگاه ها حدود ۲۰۰ درصد بیشتر شده این در حالی است که درآمدهایمان تنها ۲۵ درصد افزایش یافته است. متن کامل گفتگوی بازار با حسن علی تقی زاده لنده مدیرعامل سرمایه گذاری نیرو را در ادامه می خوانید:

*اظهارنظرهای متفاوتی شنیده می شود در مورد اینکه سرمایه گذاری در صنعت برق سودآوری لازم را نداشته و بسیاری از صاحبان نیروگاه ها در آستانه ورشکستگی هستند. مقدار سود دهی در این حوزه هم اکنون چقدر است؟

تنها در یکی از نیروگاه های کشور P/E حدود ۷ است که البته آن هم دلایل خاص مدیریتی دارد که حاضر به بیان آن نیستم.

متوسط P/E صنعت برق هم اکنون حدود ۲۷ است. به عبارت دیگر حدود ۲۷ سال طول می کشد که سرمایه گذاری در یک واحد نیروگاهی بازگردد. این در حالی است که باید نسبت سود به سرمایه به کمتر از ۱۰ برسد

به غیر از این متوسط P/E صنعت برق هم اکنون حدود ۲۷ است که عدد بسیار بزرگی است. به عبارت دیگر حدود ۲۷ سال طول می کشد که سرمایه گذاری در یک واحد نیروگاهی بازگردد. این در حالی است که باید نسبت سود به سرمایه P/E باید به کمتر از ۱۰ برسد در غیر این صورت خاموش های در این صنعت همچنان ادامه خواهد داشت.

*هم اکنون قیمت تمام شده در صنعت برق چقدر است؟

برای تولید هر کیلو وات ساعت حدود ۲ سنت دلار سرمایه گذاری صورت می گیرد. البته باید توجه داشت که نیروگاه ها برای سوخت هزینه چندانی پرداخت نمی کنند.

تولید هر کیلو وات ساعت برق با احتساب سوخت حدود ۴ هزار تومان تمام می شود. این در حالی است که آن را به طور متوسط به قیمت حدود ۱۲۴ تومان فروخته می شود

اما اگر قرار باشد هزینه سوخت را هم محاسبه کنیم باید حدود ۲ سنت دلار هم برای این بخش در نظر بگیریم. در چنین حالتی هر کیلو وات ساعت برق باید به قیمت حدود ۵ سنت دلار (با احتساب سود) یا به عبارت دیگر حدود ۲ هزار تومان فروخته شود.

این در حالی است که هم اکنون هر کیلو وات ساعت برق به طور متوسط به قیمت حدود ۱۲۴ تومان فروخته می شود.

بماند که همین ۱۲۴ تومان را هم به موقع دریافت نمی کنیم و مطالبات ما پیمانکاران و نیروگاه داران مدام در حال رسوب کردن و با وجود مصوبه قانونی که در این حوزه داریم، هیچ جریمه دیر کردی در این حوزه پرداخت نمی شود. البته با پیگیری انجام شده قرار است که دیرکردها را پرداخت کنند.

*حتی در قراردادهای خرید تضمینی هم سود لازم برای صاحبان نیروگاه ها دیده نشده است؟

وزارت نیرو برای خرید برق از نیروگاه های جدید التاسیس قراردادی را منعقد می کند. بر اساس این قرارداد باید طی ۵ سال سرمایه برگردد. معمولا این اتفاق هم رخ می دهد به جز مواقعی که قیمت ارز در کشور افزایش پیدا می کند. وقتی نرخ ارز یکباره در ۵ سال ۵ برابر می شود دیگر سرمایه گذاری صورت گرفته در این مدت باز نمی گردد. در صورتی که اگر قیمت دلار با یک شیب ملایمی بیشتر شود، در این مدت سرمایه گذاری انجام شده در نیروگاه ها بازمی گردد. دعوای ما با وزارت نیرو هم سر این مساله است. به اعتقاد فعالین صنعت برق در طول چند سال گذشته شاهد جامپ های متعدد ارزی بودیم و این قراردادهای خرید تضمینی دیگر نمی تواند پاسخ گوی هزینه های تولید برق باشد.

*نرخ پیشنهادی شما برای فروش برق چقدر است؟

به اعتقاد من باید مکانیزم عرضه و تقاضا باید قیمت برق را تعیین کند. ممکن در این مکانیزم در ساعت های از شبانه روز قیمت برق حتی مجانی باشد یا هر کیلو واتی ۱۰ تومان تعیین شود. ولی در ساعت ۱۲ ظهر قیمت آن تا ۵ هزار تومان هم بالا رود.

*هزینه های تولید برق نسبت به سال گذشته چقدر افزایش پیدا کرده است؟

معادل رشدی که در قیمت دلار شاهد بودیم، هزینه های تولید برق هم بیشتر شده است. تقریبا می توان گفت که قیمت تمام شده ما ۲ برابر شده است. درست است که هزینه های نیروی انسانی ما متناسب با قانون کار بیشتر می شود. اما هزینه های تجهیزات و اورهال و تامین قطعات ما همه ارزی است و هر گونه تغییر در بهای دلار منجر به افزایش هزینه ها در این بخش ها هم می شود.

درآمد ها چقدر تغییر کرده است؟

تنوع زیادی در خرید برق از نیروگاه ها وجود دارد. اما می توان گفت درآمد نیروگاه های که به صورت رقابتی محصول خود را عرضه می کنند حدود ۲۵ درصد بیشتر شده است. این در حالی است که هزینه های ما حدود ۲۰۰ درصد بیشتر شده است. نگاهی به صورت های مالی نشان می دهد که نسبت درآمد به هزینه ها مدام در حال کاهش است. در چنین شرایطی عملا سهمی از رشد درآمدهای حاصل از تغییرات تعرفه ای در دو سال گذشته هم به بخش خصوصی نرسیده است.

*توانیر مدعی است که مشکل قانونی در این خصوص وجود داشته و لوایح بودجه اجازه هزینه کرد این درآمدها برای پرداخت بدهی ها را نمی دهد؟

مگر قانون را چه کسی وضع کرده است.؟ آیا کسی غیر از خود دولت و وزارت نیرو این مصوبه را تنظیم کرده اند. متاسفانه دولت بیش از اینکه نگران آینده صنعت برق و پرداخت بدهی هایش باشد، منافع خود را دنبال می کند. ما در سندیکا ۴ سال تلاش کردیم که برق صنایع را با قیمت ECA عرضه شود. بعد از اینکه کمیسیون تلفیق این خواسته ما را پذیرفت، محل مصرف این رشد درآمد را برای دولت تعیین کردند و برای بخش خصوصی هیچ سهمی قائل نشدند.