حسن حسینی؛ بازار: تولید در بیشتر واحدها یک فرایند چندماهه است، اما پارامترهای اثرگذار در این فرایند در کمتر از یک ساعت جابه‌جا می‌شود لذا در این شرایط چطور می‌توانیم درحالی‌که مدام بخش صنعت دچار تصمیم‌گیری‌های لحظه‌ای می‌شود، در تولید و قیمت‌گذاری شاهد ثبات باشیم؟
متأسفانه وضعیت نابسامان در بازار هنوز به ساحل آرامش نرسیده و بعد از ۴۰ سال نتوانسته‌ایم حتی وضع بازار مرغ و تخم‌مرغ را ثابت نگه‌داریم. این موضوع اصلاً مسئله کوچکی نیست زیرا این تلاطم و بی‌ثباتی درنهایت موجب کاهش اعتماد عمومی به دولت و مسئولان کشوری می‌شود.
در حال حاضر بخش خصوصی، تفکیک‌شده است و افرادی خاص با توجه به روابط و رانت‌هایی که دارند، در آن فعالیت می‌کنند که حاصل آن همین فسادهایی است که در جامعه شاهد آن هستید.
باوجوداینکه رهبر معظم انقلاب هرسال شعاری با محور اقتصادی نام‌گذاری می‌کنند و این شعار به‌صورت سلسله وار و متناوب بانام جهش اقتصادی و یا حمایت از تولیدکننده و رفع موانع تعقیب می‌شود اما متأسفانه ارزیابی درستی از طرف مسئولان برای اینکه نتیجه این جهش‌ها و نام‌گذاری‌ها به کجا منتهی شده است و چه دستاوردی در همان سال داشتیم در دستور کار قرار نمی‌گیرد.
در سالی که مزین به «جهش تولید»بود واقع چه اتفاق خاصی برای جهش تولید افتاد؟ به‌جز اینکه در همان سال نخست دلار ۱۱هزار و ۵۰۰تومان به دو برابر قیمت رسید! متأسفانه ما هنوز برای اعطای تسهیلات به صنایع در استان در مضیقه هستیم و برخی از بانک‌ها حداکثر تسهیلاتی که برای پرداخت اختیاردارند از ۶ میلیارد تومان تجاوز نمی‌کند.
متأسفانه برای پرداخت وام کارشناسان تهرانی باید اهلیت واحدهای تولیدی را تأیید کنند این در حالی است که یک کارشناس بومی به‌طور حتم مشکلات و یا دغدغه صنایع استان را بهتر تشخیص می‌دهد.از زمان شیوع کرونا به دلیل عوارض و تبعاتی تأثیرگذار حوزه تولید با مشکلات جدی مواجه شده است.
عدم بازگشت ارز حاصل از صادرات و افسارگسیختگی نرخ آن‌که بر تولید نیز تأثیرگذار بود و جدا از مشکلات ارزی و آسیب‌دیدگی روابط تجاری با کشورهای ترکمنستان و افغانستان اما هنوز مسائل داخلی را نیز نتوانستیم حل‌وفصل کنیم.
یکی از مشکلات صنایع در استان به‌عنوان موضوعی ابتدایی تهیه و اختصاص زمین است زیرا ۶۰درصد صنایع استان در محور غرب است و لذا دولت هنوز مشکل زمین و کمبود ای شهرک‌های صنعتی تازه تا سیس را حل نکرده به دنبال آوارگی همین صنایع مستقر در غرب مشهد است.
در محور غرب ۵۰سال پیش یک کارخانه احداث‌شده است اما حالا مسئولان به این فکر افتاده‌اند که شهر مشهد را به قیمت تخریب صنایع نجات دهند.محور غربی مشهد مقوله‌ای است که بیش از ۳۰ سال کسانی که در آن سرمایه‌گذاری کرده‌اند، درگیر آن هستند. در این زمینه هیئت دولت مصوبه‌ای دارد که دوره آقای احمدی‌نژاد صادر شد و به‌نوعی واحدهای محور غرب را تعیین تکلیف کرده است و تاکنون ۲ تن از استانداران خراسان رضوی، یعنی آقایان صلاحی و رشیدیان، تلاش داشتند این موضوع را حل‌وفصل کنند ولی متأسفانه مسائل محور غرب در مشهد همان‌طور به قوت خود پابرجاست و گشایشی در آن مشاهده نشده است.
برای حل این مسئله یک هیئت‌امنا و یک کارگروه ایجاد شد و توافقاتی نیز در آن صورت گرفت اما آنچه به نظر می‌رسد این است که اراده‌ای کلی برای حل این موضوع وجود ندارد.
نباید از یاد برد که بسیاری از واحدهای حاضر در این محور از ۵۰ سال پیش در این منطقه استقرار دارند. آن زمان این مسائل وجود نداشت اما امروز شهر توسعه‌یافته و واحدهای ما را در برگرفته است و درواقع شهر یک نیروی غالب شده، درحالی‌که بیش از ۶۰ درصد از صنایع در محور غرب شکل‌گرفته است؛ علاوه بر این چند شهرک صنعتی در این منطقه وجود دارد و به‌طورکلی این منطقه یک منطقه صنعتی است.
برای حل‌وفصل مسئله صنایع محور غرب هر از چند گاهی اتفاقاتی در شرف رخ دادن است که جلوی آن گرفته می‌شود. آخرین تفاهم در این زمینه در زمان آقای رشیدیان، استاندار پیشین خراسان رضوی بود که بر اساس آن قرار شد هر دفعه چند واحد شناسایی شود و در یک کارگروه در مورد آن تصمیم گرفته شود که این واحدها چه کنند. همچنین بر اساس مصوبه هیئت دولت در آن محور توسعه غیرمتعارف ممنوع است نه فعالیت ولی امروز هم توسعه و هم فعالیت در این محور با مشکل مواجه شده است.
مشکلات ما در این محور در حالی ادامه پیداکرده که در تمام دنیا صنعت در هرجایی مستقر باشد، خود را با مسائل زیست‌محیطی هماهنگ می‌کند اما اینجا معیارهای زیست‌محیطی را ارائه نمی‌کنند که کار را ادامه دهیم.
این جابه‌جایی‌ها آسیب زیادی به صنایع می‌رساند. در حال حاضر اگر شخصی دنبال سرمایه‌گذاری باشد، نخستین مشکلش واگذاری زمین است. درواقع سرنوشت سرمایه‌گذاری در استان ازنظر تأمین زمین مشخص نیست. سال اینجاست که چگونه قرار است این مسئله حل شود چون جایی برای این منظور شناسایی نشده و سند راه مشخصی برای جابه‌جایی صنایع وجود ندارد. طبعاً این مسئله جلوی رشد و توسعه استان را خواهد گرفت.
در حال حاضر برای انتقال صنایع در مورد مکان خاصی صحبت نشده و معمولاً گفته می‌شود که صنایع وارد شهرک‌های صنعتی شود اما آیا در شهرک‌های صنعتی زمینی وجود دارد که صنایع بخواهد وارد آن شود؟
انتقال و جابه‌جایی هیچ‌گاه اجرایی نخواهد شد چراکه در این واحدها مسائلی وجود دارد که امکان نقل‌وانتقال را از بین می‌برد لذا نباید از یاد برد که هزینه ریالی این جابه‌جایی نیز بسیار زیاد است و اینکه صنایع عمدتاً باید به شهرک‌های صنعتی برود، صرفه اقتصادی ندارد.
با این حال اعتقاد دارم این مسائل را نیز می‌توان کنترل کرد، به شرطی که دولت بخش خصوصی را به رسمیت بشناسد و به‌صورت جدی از آن پشتیبانی کند.
نظر شما