به گزارش بازار، معمولا افرادی که در بازارهای مالی فعال هستند (چه حقیقی و حقوقی) باید تحلیل صحیحی از تحولات سیاسی داشته باشند. متاسفانه ۹۰ درصد فعالان بازار سهام ایران به لحاظ تحلیل اقتصادی-سیاسی در فقر مطلق هستند. از ابتدای سال ۱۴۰۰ چندین سند همکاری جامع اقتصادی-سیاسی بین ایران و کشورهای دیگر مطرح و امضا شده است: سند جامع همکاری ۲۵ ساله ایران و چین- سند جامع همکاری ایران و روسیه و به تازگی هم عضویت رسمی ایران در سازمان همکاری شانگهای. دو سند اول که اشاره شد زمینه را برای عضویت ایران در شانگهای فراهم کرد. ژئوپلتیک جدیدی که به هارتلند زمین معروف است شامل کشورهای روسیه- چین- ایران- هند - پاکستان- قزاقستان- تاجیکستان و... حجم اقتصادی کشورهای عضو آن ۲۰ تریلیون دلار و حجم تجارت خارجی ۶.۶ تریلیون دلار و جمعیت کشورهای عضو ۲.۶ میلیارد.
همین ۳ آیتم فوق تاثیر شگرف این اتفاق را بر اقتصاد ایران نشان میدهد. بازار سرمایه و خصوصا بازار سهام یک کشور وقتی با چنین وضعیت جدیدی مواجه میشود باید قوی ترین تاثیر مثبت را در آینده شرکتها و صنایع خود متصور شود اما بدلیل ضعف سیاسی-اقتصادی که بالاتر اشاره شده فعالان بازار که متاسفانه شرکتهای حقوقی هم بدلیل استخدام تحلیلگران مبتدی و کارنابلد میبیینم که در روز بعد از چنین اتفاق مهمی، یک عکس العمل اشتباه را در تابلوی سهام شرکتها بروز میدهند.
اما واقعیات جدید اقتصاد ایران
۱- اقتصاد ایران در حال خروج از وابستگی به دلار است. دوستانی که رفتار بازار سرمایه را دلاریزه میدانند سخت در اشتباه هستند. از میانه سال ۹۹ و حرکت معکوس دلار و بورس ا همانجا استارت واگرایی شاخص و دلار را شاهد بودیم. پس در تحلیلها وزن زیادی به دلار ندهید!
۲- هرنوع قرارداد با کشورهای دیگر و عضویت در سازمانهای همکاری نوعی گشایش سیاسی-اقتصادی است. گشایش فقط در برجام نبوده و نیست. اکنون وزن تجاری شانگهای برای ایران از برجام بمراتب بیشتر است. پس در تحلیلها باید وزن توافقها لحاظ شود. کدام کشورها در اقتصاد ما تاثیرگذارتر هستند؟ کشورهای عضو برجام یا کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای!؟
۳- در مورد صنایع و شرکتهای مختلف: اولین تاثیر مثبت گشایش های اقتصادی در شرکتهای ریالی (بانکی و بیمه ای و خودرویی) بروز میکند و سپس با تسهیل صادرات در صنایع صادراتی. البته با روپیه و روبل و یوآن!
نظر شما