بازار؛ گروه استانها: عصاسازی، جاجیم، جوراب بافی و آهنگری از جمله صنایع دستی مازندران است و دست ساخته‌های هنرمندان این استان قابلیت صادرات و فروش در بازارهای خارجی را دارد، اما این هنرها هم از بازارهای خارجی مانده و هم در داخل مورد بی مهری قرار گرفته اند.
در روستای مرگاب ساری هنرمندی بی نام ونشان به تولید اثر هنری و صنایع دستی فاخری می‌پردازد که آثارش چشم‌های هر بیننده‌ای را خیره می‌کند، اما این فعال صنایع دستی در غربت و اوج محرومیت عاشقانه بر روی چوب نقش می‌زند و تنها خواسته اش از مسئولان، برپایی موزه‌ای برای نمایش عصاهایی بوده که تولید کرده است.
غلامرضا شیرزاد در گفتگو با خبرنگار بازار با با بیان اینکه در روستایی زندگی می‌کنم که نه آب آشامیدنی مناسب دارد و نه راه درست و درمانی، ادامه داد: برای تأمین سوخت سالانه نیز با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کنیم و زمستان، برف‌ها را در آب انبارها ذخیره می‌کنیم تا در تابستان برای شرب بنوشیم.
وی که از سال ۷۱ در زمینه قلم زنی روی چوب فعالیت دارد و قلم زدنی، خوشنویسی خط و کارهای گرافیکی و قلم زنی روی چوب را از استادان مجرب فراگرفته است، از مسئولان تقاضا دارد تا به داد این هنر دستی مهجور و فراموش شده برسند و گفت: حیف است که این هنر از بین برود و کسی به آن توجه نکند.
با چند مته شکسته صنایع دستی در حد صادرات تولید می‌کنم
شیرزاد با اظهار اینکه با چند مته شکسته به تولید آثاری در حد موزه‌ها و صادرات می‌پردازم، گفت: برخی از آثار من برگزیده برای نمایش در موزه‌ها شدند ولی دوست دارم آنها را در نمایشگاهی در روستای خودم به نمایش درآورم.
وی که قادر است با چندتکه چوب خشک، آثار هنری و دستی در حد صادرات و ملی تولید کند، قلم زنی روی چوب را از جمله رشته‌ها برای کارآفرینی ذکر کرد و گفت:
با چند تکه چوب خشک می‌توان، آثاری تولید کرد که در حد صادرات باشد و ارزآوری داشته باشد.
شیرزاد با اظهار اینکه می‌توان روی چوب‌هایی به اندازه بند انگشت نقش‌هایی را را زد و آن اقتصادی کرد، گفت: در جنگل‌های ما چوب‌های زیادی پرت و دور ریخته می‌شود و اگر مسئولان حمایت کنند می‌توانیم با راه اندازی مرکزی در دودانگه به نسل جوان آموزش‌های لازم را داد تا این هنر از بین نرود.
در جنگل‌های ما چوب‌های زیادی پرت و دورریخته می‌شود و اگر مسئولان حمایت کنند می‌توانیم با راه اندازی مرکزی در دودانگه به نسل جوان آموزش‌های لازم را دهیم تا این هنر از بین نرود
وی با بیان اینکه بسیاری از تولیدات را در قالب صادرات می‌توان عرضه کرد، توجه مسئولان را نیاز اساسی دانست و گفت: از نظر مالی امکان تأمین فضا برای برپایی کارگاه را ندارم.
در آلاشت سوادکوه نیز بانوانی هستند که قادرند جاجیم‌هایی را مناسب صادرات تولید کنند و به گفته یکی از بانوان برای تولید جاجیم باید یک تا سه ساعت وقت گذاشت و قیمت آن نیز از ۷۰ تا ۲۰۰ هزار تومان است، درحالی که نرخ آن در بازارهای صادراتی بیشتر از این میزان است.
جاجیم صادراتی آلاشت بازارچه‌ای برای فروش ندارد
احمدی که از سال ۶۲ تاکنون در حرفه جاجیم بافی مشغول فعالیت است و دستی در شمه بافی دارد، یادآور شد: جاجیم آلاشت صادراتی است و در حال حاضر محصولات را به بازارچه‌ای که شهرداری دایر کرده می بریم تا به گردشگران بفروشیم.
وی با بیان اینکه از صبح تا غروب پشت دار جاجیم نشسته ایم، حمایت مسئولان را ضعیف دانست و گفت: امکانات و مواد اولیه دغدغه جاجیم بافان منطقه است.
در گوشه دیگری از روستاهای مازندران نیز بانوانی هستند که با تولید دست بافته های سنتی برای رونق صنایع دستی تلاش می‌کنند و هنر دستی آنان قابلیت راه یافتن به بازارهای خارجی را دارد، این درحالی که هنوز نتوانستند بازاری در داخل به دست آورند.
گردشگران خریداران جوراب‌های سنتی
سلیمه اکبری بانویی که به جوراب بافی سنتی مشغول است، در گفتگو با خبرنگار بازار گفت: پشم گوسفند را پس از ریسندگی به نخ تبدیل می‌کنیم و از آن برای تهیه جوراب استفاده می‌کنیم.
وی با اظهار اینکه بسیاری از گردشگران داخلی و خارجی که به منطقه سفر می‌کنند، جوراب‌های پشمی و سنتی را خریداری می‌کنند و با خود به کشورهای دیگر می‌برند،
وی از میراث فرهنگی خواست تا نسبت به دایرکردن کارگاه جوراب بافی اقدام کند تا به آموزش نسل جدید بپردازیم و نگذاریم هنرهای قدیمی و دستی مادران از بین برند.
وی با بیان اینکه در حال حاضر بانوان کهنسال به جوراب بافی می‌پردازند، گفت: جوانان علاقه‌ای به این هنرهایی قدیمی ندارند و آینده این هنر مبهم و فراموش شده است.
مواد اولیه آهنگری گران شده است
بساط آهنگری و کوره سنتی نیز در مازندران روبه جمع شدن است و تعدادی انگشت شمار در این حرفه مشغول هستند، در حالی که به گفته فعالان این رشته، هنرهای سنتی قدیمی در اشتغال و ارزآوری نقش بسزایی دارد.
محمدی با اظهار اینکه قیمت آهن و زغال سنگ بالا رفته است، ادامه داد: آهنگری هنری سنتی و قدیمی است و برای حفظ آن نیازمند حمایت مسئولان هستیم و با توجه افزایش و گرانی قیمت مواد اولیه، مردم توان خرید را ندارند و برای ما نیز فعالیت به صرفه نیست.
بیش از ۸۰ رشته صنایع دستی در مازندران رواج دارد و تولیدات سنتی استان هر سال در قالب صادرات چمدانی به کشورهای مختلف ارسال می‌شود و برای منطقه ارزآوری ایجاد می‌کند.
نظر شما