به گزارش بازار به نقل از آهن پرایس، در کشور ما تولید فولاد و گسترش این صنعت تاثیرات فراوانی در توسعه اقتصادی دارد. شروع کار این زنجیره از معدن تا فرآوری سنگ آهن و همچنین تولید شمش فولادی ادامه دارد که در آخر به تولیدات محصولات نهایی منجر می شود. البته نکته قابل توجه در این رابطه این است که تولید حلقه های ابتدایی به صورت مکانیزه انجام می شود اما هرچه به سمت حلقه های پایانی این زنجیره نزدیک می شویم، میزان اشتغالزایی بیشتر می شود.
کشور های گوناگون که در این زمینه فعالیت گسترده ای دارند برحسب ظرفیت ها و منابعی که در اختیار دارند، سیاست های مختلفی برای تولید و فعالیت های خود در این زمینه به کار می گیرند. استرالیا یکی از کشور های فعال و پیشرفته در این زمینه می باشد زیرا ذخایر قابل توجهی همچون مواد معدنی و سنگ آهن را داراست.
در صورتی که استرالیا بخش زیادی از ذخایر معدنی خود را صادر می کند و احداث واحدهای فولادی را که آلایندگی زیادی دارند را در دستور کار خود قرار نداده است، با این حال به واردات مواد اولیه برای تولید محصولات نهایی می پردازد که با این سیاست مسیر ارز آفرینی در کشورش را طی می کند.
در کشور ما اما با وجود صحبت های بسیار و شعارهایی که در این زمینه برای ارزش آفرینی بیان می شود، صنعت فولاد ایران هنوز در دوران خام فروشی باقی مانده و کشور های همسایه نیز به این موضوع واقف هستند همین موضوع سبب شده تا محصولات نهایی ایران در کشور های همسایه خریداری نداشته باشد.
می توان گفت سیاست های اشتباه موجود در کشور مانع بهره مندی کامل از ظرفیت‌های زنجیره فولاد شده است. در حالی که سیاست گذاران همواره از ارزش آفرینی، تکمیل زنجیره تولید و رشد اشتغالزایی توسط بهره گیری از ظرفیت های معدنی و تکمیل زنجیره تولید در صنایع معدنی سخن می گویند.
البته اخیرا دولت ها به بنگاهداری چشم دوخته اند و همین سبب راهبرد های اشتباه در صنعت فولاد شده است. اکثر واحدهای بزرگ صنعت فولاد ایران وابسته به دولت هستند به همین شکل در شرایط موجود حمایت از عملکرد این واحدها به اتخاذ مسیر درست و توسعه واقعی صنعت فولاد ارجحیت دارد.
حمایت ها وحصرهای موجود در این زمینه به اندازه ای است که اکنون واحدهای فولادی کشور مواد اولیه تولید خود را ارزان تر از نرخ های جهانی دریافت می کنند و حتی انرژی و آب ارزان نیز در مسیر تولید خود به کار گرفته اند به همین صورت هزینه های کلی تولید آن ها کاهش می یابد اما در پایان محصولات تولیدی خود را با نرخ جهانی و ارز آزاد به حلقه های بعدی به فروش می رسانند.
در همین حال صادرات آن ها نیز با انواع معافیت های مالیاتی همراه است؛ بنابراین می توان گفت سیاست گذاران تنها به دنبال کسب سود لحظه ای از سوی بنگاه های وابسته به دولت هستند؛ یعنی کسب سود لحظه ای بر توسعه و رشد اقتصادی ارجحیت پیدا کرده است. مسیری که در نهایت به نفع اقتصاد کشور نیست و بازنگری در آن ضروری به نظر می رسد.
نظر شما