بازار؛ گروه بین الملل: نشریه «نیوزویک» در مطلبی به قلم «افرایم اسنه» رویکرد و جهت گیری تل آویو در قبال توافق هسته ای ایران در دوره «جو بایدن» را بررسی کرده است.
افرایم اسنه، ژنرال بازنشسته و معاون پیشین وزیر جنگ اسراییل و رییس کنونی مرکز دانیل آبراهام برای گفتگوهای راهبردی در کالج دانشگاهی نتانیا است.
نویسنده در این یادداشت گفته است: تکرار رویکرد نتانیاهو (بر سر برجام) یک اشتباه است. اسراییلی های باید از بازگشت بایدن به یک توافق هسته ای که بطور پایه ای اصلاح شده، حمایت کنند. اسراییل نمی تواند ابتدا به ساکن، از این اقدام جلوگیری کند اما تلاش برای چنین هدفی هم یک اشتباه است.
انتقاد تند از گام های واشنگتن، کار بازسازی مناسبات اسراییل با دولت دمکرات آمریکا را دشوارتر می سازد. رفتار بنیامین نتانیاهو با دولت اوباما و نیز شراکت سیاسی صمیمانه اش با ترامپ، به اندازه کافی به پیوندهای آمریکا- اسراییل آسیب زده است.
البته این به معنی سکوت اسراییل نیست. برعکس، اسراییل باید توافقی با ایران را که دوباره بر سر آن گفتگو شده، بپذیرد اما به چهار شرط. نخست اینکه خواهان واقع گرایی باشد: تیم دولت بایدن در تعامل با ایران، باید یک ارزیابی واقع گرا و هشیار از ایران، اهداف راهبردی اش و روش های دستیابی به آنها داشته باشد. این نه به معنی توهم ساده لوحانه درباره "پیروزی میانه روها" در تهران و نه "تغییر رژیم و یا رفتار حکومت" باشد. سیاست گذاران آمریکایی باید درک کنند که این نظام بر بنیان یک مفاهیم مذهبی شکل گرفته است و چشم انداز راهبردی آن هژمونی منطقه ای است با این امید که به قدرتی جهانی تبدیل شود که مسلمان جهان را رهبری کند.
رویکرد تهران در پی جویی این اهداف، بسیار عملگرایانه است: با توانمندسازی شبه نظامیان محلی، بر یک یک کشورهای منطقه مسلط می شود. ایران از نظر مالی و نظامی، آنها را بطور کامل حمایت می کند و آنان در لبنان، یمن، عراق و غزه به نیروهای مسلط سیاسی تبدیل می شوند. همچنین از شبه نظامیان غیر شیعه نیز تا جایی که این سازمانها علیه آمریکا، اسراییل و دولت های سُنی بجنگند، حمایت می کند.
این عملگرایی را در توافق هسته ای ۲۰۱۵ می توان دید: تهران تحقق اهداف هسته ای اش را به تاخیر انداخت تا بتواند به مشروعیتی بین المللی که به شدت نیازمند آن بود، دست یابد و به منابع مالی لازم برای تقویت توان نظامی خود برسد. اما دموکراسی های غربی باید با اهداف جهانی و منطقه ای ایران مخالفت کنند.
دومین خواسته اسراییل باید این باشد که نگرانی هایش به رسمیت شناخته شود. پذیرش یک "توافق دوباره گفتگوشده" با ایران توسط اسراییل باید مشروط به پذیرش نگرانی های اسراییل باشد و نه چشم بستن بر آنها. نگرانی های ما ریشه در تاریخ دور و نزدیکمان دارد. آمریکایی ها برای درک درست هراس های ما، باید تصور کنند که چهار میلیون راکت از پایگاههایی در کانادا و مکزیک، نیویورک و لس آنجلس نشانه گرفته شده اند.
خواسته دیگر اسراییل باید این باشد که دولت آمریکا، در گفتگو با ایران، متحدانش را در تاریکی و بی خبری قرار ندهد. با ما و متحدانتان در خلیج فارس مشورت کنید.
نکته دیگر اینکه در صورت ناکامی در دیپلماسی، از اقدام اسراییل حمایت کنید. اگر با شکست دیپلماسی، ایران به دستیابی به سلاح هسته ای نزدیکتر شد یا به تهدید جنگ افزاری مستقیم و فوری نسبت به اسراییل رسید، شرط چهارم حمایت دیپلماتیک آمریکا از اسراییل در اتخاذ تدابیری است که هر دولت مسئولی مجبور است برای رفع تهدید به آن متوسل شود. ما اسراییلی ها، نمی خواهیم که حتی یک سرباز آمریکایی جانش را به خاطر ما از دست بدهد بلکه به گونه ای شراکت و ارتباطات نیاز داریم که به ما امکان شنیده شدن و حمایت دیپلماتیک دوستانمان در جامعه بین المللی را بدهد. ما باید ماموریت دفاع از خودمان را خودمان برعهده گیریم.
اما دولت بایدن هم باید از اسراییل بخواهد که: تهدید به انضمام (کرانه باختری) را کنار گذارد. برای برخی سیاستمداران اسراییلی، شهرک های کرانه غربی مهمتر از ناکار کردن جاه طلبی های ایران است. دولت بایدن نباید در برابر اینان سکوت کند و اجازه ندهد که عدم مخالفت با گفتگو با ایران را به عدم مخالفت با انضمام مشروط کنند.
کرانه غربی و غزه، بمب های ساعتی در بیخ گوش اسراییل هستند. دولت بایدن باید از یک راه حل دو کشوری حمایت کند و روشن سازد که در برابر هرگونه تدابیر انضمام، کمترین مدارایی نخواهد داشت.
نظر شما