به گزارش بازار، میزان صادرات فولاد کشور در مقایسه با مدت مشابه سال گذشته ۳۲ درصد کاهش داشته است. در سال ۹۸ صنعت فلزات و معادن، ارزآوری بیشتری در مقایسه با سایر صنایع داشته و توانست در جهت تامین ارز بسیاری از صنایع از جمله خودروسازی، کمک با اهمیتی به کشور کند.
در طرف مقابل، تولید فولاد در کشور ۷ درصد افزایش داشته است. بنابراین میزان فولاد قابل عرضه افزایش یافته و صادرات کاهش یافته در حالی که کل فولاد تولید شده کارخانه ها به فروش رسیده است.
اگر در دوران رونق بودیم، این خبر بسیار خوبی بود که نشان می داد تقاضای داخلی آنقدر قوی است که اجازه صادرات به محصول نمی دهد و صادرکننده هم در بورس کالا محصول خود را می فروشد.
اما وقتی میزان سرمایه گذاری مجدد و سرمایه گذاری جدید بر اساس آمارها کاهش یافته و ازآن طرف قیمت فولاد ایران در بازار صادراتی بالاتر از CIS رسیده به علت وجود تقاضا! سوال مطرح می شود که این خریدار فولاد در داخل با فولادها چه می کند؟
اگر آن را صادر می کرد می گفتیم اتفاق خوبی است جهت دور زدن تحریم! ولی واقع امر این است که چون فاصله دلار نیما در بورس کالا و دلار آزاد با اهمیت شده، تمام آن را انبار می کند!
یعنی تمام آن نهاده های تولید که می توانست ارز آوری ایجاد کند، تبدیل به فولاد شده و در انبار فلانی خوابیده و کشور هم در این وضعیت، از ارز حاصل از صادرات فلزات محروم شده است.
این قوانین محدود کننده ای که بر صادرات فلزات گذاشته اند را افرادی تعیین کرده اند که از من و شما، هم سابقه بیشتری دارند، هم تحصیلات مرتبط تر و هم اطلاع بیشتر.
نظر شما