به گزارش بازار به نقل از پژوهشکده پولی و بانکی، با این حال، زمانبندی بانک مرکزی کلمبیا کمی کم‌دقت بوده است؛ در واقع براساس داده‌های ذخایر این بانک، آنها در ماه ژوئن ۹.۷ تن از طلای خود را به قیمت ۴۷۵ میلیون دلار فروخته‌اند که برابر است با ۶۷ درصد ذخایر فلز زرد این بانک.
این اتفاق دو ماه پیش از آنکه طلا به بالاترین قیمت خود (بیش از ۲هزار دلار به ازای هر اونس) برسد، رخ داده است.
براساس اعلام انجمن بازار شمش و طلای لندن، قیمت طلا در ژوئن حوالی ۱۷۳۴ دلار در نوسان بوده که در مقایسه با ابتدای سال ۱۴ درصد افزایش داشته است. در دو ماه اخیر، قیمت‌های جهانی طلا جهش ۱۸ درصدی دیگری را تجربه کردند.
در حالی که کلمبیا تازه‌ترین بانک مرکزی است که بابت فروش کلان طلا به تیتر روزنامه‌ها بدل شده است، این تنها بانکی نیست که پس از افزایش قیمت طلا سعی در درآمدزایی داشته است.
مطابق داده‌های جمع آوری شده توسط شورای جهانی طلا، تا بدینجای سال جاری برخی از بزرگ‌ترین فروشندگان طلا عبارتند از منطقه یورو که ۲.۸ تن طلا فروخته، آلمان با فروش ۲.۹ تن، قزاقستان ۷ تن و مغولستان ۵ تن.
با این حال، بانک های مرکزی همچنان تنها خریداران فلز زرد بوده‌اند؛ البته سرعت خریداری طلا در مقایسه با رکورد ثبت شده در سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ به شکل چشمگیری کمتر است.
اگرچه اشتهای بانک‌های مرکزی جهان برای خرید طلا فروکش کرده اما متخصصان شورای جهانی طلا معتقدند که این بخش همچنان نقطه حمایت بازار محسوب می‌شود.
شورای جهانی طلا در ژوئن سومین تحقیق سالانه خود را رد مورد طلای بانک‌های مرکزی انجام داد؛ براساس این تحقیق، ۲۰درصد از بانک های مرکزی نجات یافته گفته اند که در سال جاری بدنبال خرید طلا بوده که این رقم در مقایسه با سال گذشته (هشت درصد) به شکل چشمگیری افزایش یافته است.
یافته‌های تحقیق همچنین تاکید دارد که ۸۸درصد بانک‌های مرکزی بر این باورند که خرید و نگهداری طلا نسبت مستقیمی با نرخ‌های منفی بهره دارد.
شاید بانک مرکزی کلمبیا طلای خود را در اوج قیمت نفروخته باشد اما زمانبندی آن به مراتب بهتر از دولت بریتانیا بوده است؛ بریتانیایی‌ها در فاصله سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۲ از ۷۱۵ تن طلای تحت اختیار خود، ۴۰۱ تن به فروش رساند آن هم با متوسط قیمت ۲۷۵ دلار به ازای هر اونس.
نظر شما