بازار؛ گروه بین الملل: هوش مصنوعی یکی از مهم‌ترین نقاط عطف در پیشرفت علمی بشر بوده و می‌توان آن را امتداد طبیعی سفر طولانی ذهن انسان برای درک و تغییر شکل جهان توصیف کرد. همانطور که کشف آتش، کشاورزی و انقلاب صنعتی نقاط عطفی در تمدن بشری بودند، هوش مصنوعی اکنون به عنوان انقلاب چهارم شناخته می‌شود، انقلابی که خود بشر و همچنین رابطه‌اش با دانش، قدرت و تولید را از نو تعریف می‌کند.
هوش مصنوعی تصادفی نیست بلکه ثمره عقل انباشته شده انسان است، تکاملی طولانی که با ریاضیات، منطق و برنامه‌نویسی اولیه آغاز شد و اکنون در محاسبات ابری و شبکه‌های عصبی عمیق به اوج خود رسیده است. در اقتصاد و تولید، هوش مصنوعی به شرکت‌ها این قدرت را داده است که کارایی را افزایش دهند، هزینه‌ها را کاهش دهند و بازارها را با سرعت بی‌سابقه‌ای تجزیه و تحلیل کنند و به برخی از اقتصادها اجازه دهد سریع‌تر از سایرین رشد کنند.
در مراقبت‌های بهداشتی، هوش مصنوعی ابزارهای انقلابی برای تشخیص بیماری، تصویربرداری پزشکی و پزشکی دقیق معرفی کرده است. در آموزش، دری را به روی سیستم‌های یادگیری شخصی‌سازی شده گشوده است که با توانایی‌ها و سرعت هر دانش‌آموز سازگار می‌شوند و در نتیجه عدالت بیشتری را در فرصت‌های آموزشی ایجاد می‌کنند. در زندگی روزمره ما، از تلفن‌های هوشمند گرفته تا ماشین‌های خودران، هوش مصنوعی به بخشی جدایی‌ناپذیر از تجربه مدرن ما تبدیل شده است. با این حال، این انقلاب عاری از خطر نیست. جنبه تاریک‌تر آن خطراتی را به همراه دارد که امنیت، ثبات و حتی هویت انسانی را تهدید می‌کند.
اولاً، خطرات امنیتی و نظامی وجود دارد. توسعه سلاح‌های خودمختار کشنده، نشان دهنده یک مسابقه تسلیحاتی جدید است که با توجه به اینکه هنوز هیچ معاهده بین‌المللی الزام‌آوری برای استفاده از آنها وجود ندارد، می‌تواند خطرناک‌تر از سلاح‌های هسته‌ای باشد. ثانیاً، ما شاهد خطرات اقتصادی و اجتماعی هستیم. گسترش اتوماسیون ممکن است میلیون‌ها شغل سنتی را از بین ببرد، بیکاری را افزایش دهد و نابرابری اجتماعی را گسترش دهد. ثالثاً، ما با خطرات فرهنگی و فکری روبرو هستیم. به عنوان مثال، توانایی هوش مصنوعی در ایجاد جعل عمیق می‌تواند اطلاعات نادرست در مقیاس بزرگ، دخالت در انتخابات و اختلاف اجتماعی را ممکن سازد.
ایالات متحده آمریکا و چین به لطف سرمایه‌گذاری‌های عظیم در تحقیقات و زیرساخت‌های دیجیتال، بر قله نوآوری تسلط دارند، در حالی که بیشتر کشورهای دیگر جهان در حاشیه باقی مانده‌اند و به جای ایجاد فناوری، آن را مصرف می‌کنند
سپس خطرات اخلاقی وجود دارد. چه کسی مالک هوش مصنوعی است؟ چه کسی تصمیم می‌گیرد که چه چیزی در استفاده از آن قابل قبول یا ممنوع است؟ این سؤالات اساسی هنوز حل نشده‌اند. مسابقه به سمت برتری هوش مصنوعی به هیچ وجه برابر نیست. ایالات متحده آمریکا و چین به لطف سرمایه‌گذاری‌های عظیم در تحقیقات و زیرساخت‌های دیجیتال، بر قله نوآوری تسلط دارند، در حالی که بیشتر کشورهای دیگر جهان در حاشیه باقی مانده‌اند و به جای ایجاد فناوری، آن را مصرف می‌کنند. این عدم تعادل، خطر تبدیل شدن به شکل جدیدی از استعمار دیجیتال را به همراه دارد که وابستگی را تقویت کرده و چشم‌انداز توسعه مستقل را تضعیف می‌کند.
هوش مصنوعی فراتر از مرزها است و نمی‌تواند به هیچ کشور یا قاره‌ای محدود شود. بنابراین، بشریت به شدت به چارچوب‌های حاکمیتی نیاز دارد از جمله: توافق‌نامه‌های بین‌المللی الزام‌آور برای تنظیم توسعه هوش مصنوعی و جلوگیری از استفاده از آن برای اهداف نظامی یا خصمانه؛ یک منشور جهانی به رهبری سازمان ملل، مشابه پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای که تضمین می‌کند این فناوری همچنان نیرویی برای خیر باقی می‌ماند؛ و همکاری بین‌المللی پیشرفته مبتنی بر مسئولیت مشترک و عاری از دنبال کردن خودخواهانه سود به هر قیمتی.
بسیاری از رهبران و متفکران جهان پیش از این در مورد خطرات هوش مصنوعی هشدار داده‌اند. آنها بارها بر لزوم تنظیم هوش مصنوعی تأکید کرده‌اند و هشدار داده‌اند که توسعه بدون کنترل می‌تواند به «هرج و مرجی فراتر از کنترل» منجر شود. دانشمندان و کارآفرینان هشدار داده‌اند که هوش مصنوعی در صورت عدم تنظیم، می‌تواند حتی خطرناک‌تر از سلاح‌های هسته‌ای باشد.
«اسماعیل عمر گوله»، رئیس جمهور جیبوتی، تأکید کرده است که هوش مصنوعی یک روند گذرا نیست، بلکه یک ستون استراتژیک نوسازی ملی و اصلاحات نهادی است. نوآوری دیجیتال و هوش مصنوعی از جمله تعیین‌کننده‌ترین اهرم‌های توسعه و نوسازی هستند و نظارت اخلاقی و پاسخگویی بین‌المللی در سازمان ملل لازم و ضروری است.
هوش مصنوعی آینه‌ای از ذهن انسان است: این فناوری ظرفیت ما برای خلاقیت و همچنین تمایل ما به تخریب را منعکس می‌کند
«محمد بن سلمان»، ولیعهد عربستان سعودی نیز تاکید کرده است: ما در حال ساخت یک مدل پیشرو برای آزادسازی ارزش داده‌ها و هوش مصنوعی، برای تقویت اقتصادهای دانش‌بنیان و ارتقای نسل‌های فعلی و آینده هستیم. این چشم‌انداز برای آینده، نشان دهنده پذیرش استراتژیک هوش مصنوعی توسط عربستان تحت چشم‌انداز ۲۰۳۰ و از طریق پلتفرم‌های جهانی مانند اجلاس جهانی هوش مصنوعی در ریاض است.
بسیاری از رهبران دیگر نیز درخواست‌ها برای استانداردهای جهانی اخلاقی را که تضمین می‌کند رفاه انسان در مرکز پیشرفت باقی بماند، تکرار کرده‌اند. بنابراین، سوال نهایی این است که آیا هوش مصنوعی یک نعمت است یا یک نفرین. در حقیقت، این فناوری نه کاملاً خوب است و نه ذاتاً شر. هوش مصنوعی در واقع یک ابزار است. اگر با خردمندی و با دیدگاهی انسانی مورد استفاده قرار گیرد، می‌تواند دوران جدیدی از رفاه، عدالت و توسعه پایدار را رقم بزند. اما اگر به طمع شرکت‌ها و رقابت‌های قدرت‌های جهانی واگذار شود، می‌تواند به نفرینی تبدیل شود که آینده بشریت را به خطر می‌اندازد.
امروزه هوش مصنوعی آینه‌ای از ذهن انسان است: این هوش، ظرفیت ما برای خلاقیت و همچنین تمایل ما به تخریب را منعکس می‌کند. مسئولیت تاریخی پیش روی ما این است که اطمینان حاصل کنیم هوش مصنوعی همچنان خدمتگزار بشریت است، نه ارباب آن. آینده هوش مصنوعی به توانایی ما در ایجاد تعادل ظریف بین پیشرفت و خویشتن‌داری، آزادی و مسئولیت، آرمان و واقعیت بستگی دارد.
نظر شما