به گزارش بازار، مسعود پزشکیان، صبح شنبه در جمع مدیران وزارت امور خارجه اظهار کرد: «نیاز نیست نگران برخی مسایل جزئی‌تر از جمله در موضوع گذرگاه‌های مرزی شمال غرب کشور باشیم».
چنین تحلیلی هرچند از رئیس‌جمهوری که خود به عدم تخصص در این حوزه‌ها اذعان دارد، بعید نیست، اما این سبک از ساده‌سازی یک تهدید امنیتی، محصول نگاه و آدرس غلطی است که از سوی حلقه مشاوران وی با اولویت‌های قومی تزریق می‌شود. خروجی این نگاه، قربانی کردن منافع راهبردی جمهوری اسلامی به سود پروژه نظم قومی-قبیله‌ای در شمال غرب کشور و تأمین منافع مستقیم رقبای منطقه‌ای ایران است.
ترکیه مدت‌هاست که در تلاش است تا با حذف دسترسی ایران به ارمنستان، ارتباط مستقیم با جمهوری آذربایجان برقرار کند. کریدور زنگزور، طرح عملیاتی آنکارا برای اجرای این ایده شوم است. ایران همواره مسیر حیاتی ترانزیت شمال-جنوب و شرق-غرب بوده است و دالان زنگزور با ایجاد یک مسیر جایگزین، بخش اعظمی از ترافیک تجاری را از ایران منحرف کرده و نقش استراتژیک کشور را به شدت تضعیف می‌کند.
زنگزور تنها یک «مسئله جزئی» نیست؛ تیری است زهرآگین به قلب جغرافیای سیاسی ایران؛ تیری که هدفش قطع رگ‌های حیاتی اتصال شمال به جنوب و شرق به غرب است؛ اما در سایه‌ی این دالان، آرام آرام تهدیدی مرزی و ژئوپلیتیک به ایران نزدیک می‌شود.
لذا در صورت تکمیل کریدور زنگزور، فاجعه‌ای استراتژیک رخ خواهد داد؛ ایران مستقیماً با پایگاه‌های ناتو در ترکیه و احتمالا آذربایجان هم‌مرز می‌شود. این هم‌مرزی نه یک تغییر جغرافیایی ساده، که تبدیل مرزهای شمال غرب کشور به دو طنابی است که از دو جهت در حال تنگ‌تر شدن به سمت مرزهای ایران است. نمونهٔ زندهٔ این کابوس در هم‌مرزی روسیه و ناتو در اوکراین قابل مشاهده است.
مایهٔ شگفتی آنجاست که این موضع از دولتی صادر می‌شود که با شعار «سپردن کار به کارشناسان» روی کار آمد؛ البته این شعاری است عبث، چرا که اساساً هر کارشناسی دیدگاه خود را دارد و نظرات کارشناسی می‌توانند در تضاد با یکدیگر باشند. اما نکتهٔ طنزآمیز ماجرا اینجاست که در موضوع مشخص کریدور زنگزور، تقریباً تمامی کارشناسان مطرح علوم سیاسی و روابط بین‌الملل، چه در ایران و چه در سطح جهان، اتفاق نظری کم‌سابقه دارند و آن را یک تهدید استراتژیک علیه ایران می‌دانند. با این حال، رئیس‌جمهور دقیقاً در برابر همین نقطه اجماع مطلق، موضعی مخالف اتخاذ کرده و این خطر آشکار را «چیز پراهمیتی نیست» می‌خواند.
نظر شما