به گزارش بازار؛ تأثیرات شدید بهداشتی و اقتصادی همه‌گیری کووید-۱۹ سیستمهای غذایی را مختل کرده و معیشت مردم را در سراسر جهان تغییر داده است. جنوب آسیا، با جمعیت تقریباً دو میلیارد نفری، تقریباً نیمی از کل موارد ابتلا به سویه های جدید شناخته شده در سراسر جهان را تشکیل می دهد زیرا موج دوم این منطقه را در سال ۲۰۲۱ تحت تأثیر قرار داد.
در حالی که بسیاری از پیش بینی های اولیه کارشناسان در خصوص تأثیرات وخیم کرونا بر اقتصاد و فقر در این منطقه محقق نشد و صنعت غذا و کشاورزی سعی کردند که به گونه ای در مقابل این بیماری سر سختی نشان داده و تاب آوری داشته باشند، اما چالش های پیش از همه گیری همچنان باقی مانده است.
بررسی های سیاست گذاران و رهبران اتاق فکر از سراسر منطقه که در ماه ژوئیه گرد هم آمده بودند تا در مورد نکات مهم گزارش سیاست جهانی غذا در سال ۲۰۲۱ (GFPR) بحث کنند و دیدگاه های خود را در مورد تأثیرات COVID-۱۹ بر اقتصاد و سیستم های غذایی در جنوب آسیا به اشتراک بگذارند، نشان داد که در بسیاری از کشورها از جمله هند، کشاورزی نسبتاً انعطاف پذیر در مقایسه با سایر بخش ها بوده است.
بر همین اساس، «یوهان سوئینن» مدیر کل موسسه تحقیقات بین المللی سیاست غذایی گفت: ما می بینیم که گویی این بخش های خدماتی و صنعتی هستند که بیشتر از بخش های کشاورزی و غذایی آسیب دیده اند.
چشم انداز جنوب آسیا
در زمان شیوع این بیماری در اوایل سال ۲۰۲۰، بخش کشاورزی منطقه در حال رشد بود. سپس، در طول موج اول، سیستمهای کشاورزی و غذایی در جنوب آسیا تاب آوری غیرمنتظره‌ای از خود نشان دادند؛ عمدتاً به لطف دهه ها سرمایه گذاری منطقه در زیرساخت ها و مؤسسات برای انتقال های اطلاعات اجتماعی و شبکه‌های ایمنی، و همچنین گسترش بسیاری از این برنامه‌ها مرتبط با بیماری همه‌گیر.
گزارش سیاست جهانی غذا نشان می دهد که موج دوم همه گیری در بهار ۲۰۲۱ سیستم های بهداشتی را تحت الشعاع قرار داد و معیشت در سراسر جنوب آسیا را مختل کرد. در واقع، کووید، روند چشمگیر رشد اقتصادی در جنوب آسیا را دچار اختلال کرد.
شهیدور رشید، مدیر موسسه تحقیقات بین المللی سیاست غذایی در آسیای جنوبی، گفت: این مسئله ضربه بزرگی برای منطقه بوده است، اما این شوک همچنین فرصتی را برای ما فراهم می کند تا تحول سیستم های غذایی را با استراتژی های توسعه کلی ادغام کنیم.
وی افزود: اگر جنوب آسیا به اهداف خود نرسد، اهداف توسعه پایدار محقق نخواهد شد.
بر اساس نظرات کارشناسان بنگلادش، نپال، هند و سریلانکا در مورد جنبه های منطقه ای سیستم های غذایی، در حالی که کشاورزی به طور کلی رونق داشت، قیمت بسیاری از محصولات کشاورزی کاهش و در کل هزینه ها افزایش یافت که منجر به کاهش درآمدها شد.
همچنین آنها ضمن اشاره به اهمیت نقش بخش دولتی در تعدیل نوسانات قیمت مواد غذایی از طریق سرمایه گذاری در ذخیره سازی، بازاریابی، زنجیره های سرد و فرآوری، اظهار کردند که مشارکت های چندجانبه نیز برای تقویت و تامین مالی امنیت غذایی و تغذیه بسیار مهم است، جایی که گروه‌های مختلف جامعه مدنی در کشورها می‌توانند به عنوان طرف ثالث وارد شوند و بنابراین مسئولیت‌پذیری را تشویق و تضمین نمایند.
دیدگاه‌های فناوری، علوم کشاورزی و سیاست ها
در همین راستا، رئیس موسسه مطالعات توسعه یکپارچه در نپال نیز بر نقش دیجیتالی شدن در سیستم های غذایی در منطقه جنوب شرق آسیا تاکید کرده است. بر اساس اظهارات وی، منطقه به جاه طلبی های دیجیتالی جدید نیاز دارد تا نه تنها این موضوع را انعکاس دهند که فناوری ها ۱۰ سال پیش یا امروز چه بوده اند، بلکه به کجا می روند. همچنین، برطرف کردن موانع فنی_قانونی برای دستیابی به دسترسی پهنای باند جهانی مقرون به صرفه و اینکه چگونه منطقه از آن برای ارائه خدمات عمومی استفاده کند، حائز اهمیت است.
فناوری های دیجیتال برای اصلاح برنامه های حمایت اجتماعی با خدمات بدون پول نقد، بدون کاغذ و بدون حضور که واسطه ها را حذف می کند، کلیدی هستند.
تریلوچان موهاپاترا، مدیر کل شورای هند نیز در این خصوص گفت که دولت هند با ارائه حمایت های اجتماعی از طریق برنامه های مختلف شاخص خود؛ ارائه غذای رایگان، تقویت سیستم توزیع عمومی و ایجاد شغل، نقش مهمی را در طول همه گیری این بیماری ایفا کرده است.
وی همچنین با نگاهی به آینده، به اهمیت گسترش استفاده از محصولات زراعی غنی شده، کوتاه کردن زنجیره تامین، گسترش تجارت الکترونیک و ترویج شرکت‌های خرد مواد غذایی برای ارتقای سلامت و تغذیه بهتر در سیستمهای غذایی اشاره کرده است.
نظر شما