بازار؛ گروه بین الملل: آیا جمعیت جهانی آماده تغییر ساختار در دهه های آینده است؟ این موضوع احتمالاً می تواند یکی از موضوعات اصلی بحث در میان جمعیت شناسان و کارشناسان سیاست اجتماعی باشد - به ویژه از زمان شیوع COVID-۱۹ و با مراجعه مجدد به سیاست های تنظیم برنامه جمعیت / خانواده توسط کشورهایی مانند چین، کره جنوبی، ژاپن و سنگاپور.
رقم تلفات ناشی از بیماری همه گیر مطمئناً نگران کننده است، اما با افزایش مداخلات مراقبت های بهداشتی و واکسن در سراسر جهان ممکن است میزان مرگ و میر تثبیت شود. با این حال، گزارش هایی از سویه های جدید ویروس کرونا و شیوع تازه آن در برخی کشورها همچنان باعث ایجاد نگرانی در مورد اثر واکسن و ضریب مرگ و میر می شود.
به علت افزایش هزینه های امنیت اجتماعی و بهداشتی جهت مبارزه با بیماری همه گیر کووید ۱۹، تخمین زده می شود ۵۵ کشور در جهان با کاهش جمعیت تا سال ۲۰۵۰ روبرو شوند.
به عنوان مثال پیش بینی می شود طی سه دهه دیگر جمعیت چین ۳۱.۴ میلیون نفر کاهش یابد. چنین برآوردهایی چین را بر آن داشت تا سیاست تنظیم خانواده خود را رسماً رها کند و به زوجین اجازه دهد ۳ فرزند داشته باشند.
در حالی که موضوع روز جهانی جمعیت (WPD) در سال ۲۰۲۰ این بود که چگونه از سلامت و حقوق زنان و دختران محافظت کنیم ، تمرکز امسال دوباره بر روی موضوعی است که مربوط به جهان مبتلا به بیماری همه گیر است: راه حل تغییر نرخ باروری و در اولویت قرار دادن بهداشت باروری و حقوق همه افراد است.
از جمله مواردی که در روز جهانی جمعیت مورد بحث قرار گرفته است درد و رنج زنان و کودکان، وضعیت جوامع بومی، مشکلات مهاجران، بدبختی افراد معلول و سالخورده و غیره می باشد.
زکریا دانشمندی که به عنوان جمعیت شناس در بانک جهانی کار می کرد (۱۹۷۱-۱۹۸۷) شخصی بود که ایده روز جمعیت را در سال ۱۹۸۷ وقتی جمعیت به ۵ میلیارد نفر رسید مطرح کرد.
جمعیت جهان پس از صدها هزار سال به یک میلیارد نفر رسید، اما در دو قرن دیگر تقریباً هفت برابر شد و ده سال پیش به ۷ میلیارد (۲۰۱۱) رسید و در حال حاضر از ۷.۸ میلیارد عبور کرده است. پیش بینی جمعیت برای سال ۲۰۳۰ ۸.۵ میلیارد نفر است و تخمین زده می شود که تا سال ۲۰۵۰ به حدود ۱۰ میلیارد نفر برسد.
آژانس های جمعیتی سازمان ملل متحد می گویند که از جمله عواملی که باعث افزایش جمعیتی شده است، تغییر نرخ باروری، امید به زندگی، رشد شهرنشینی و گسترش مهاجرت های داخلی و بین المللی است.
در حالی که میزان باروری کل در دنیا به ۲.۵ کودک در هر زن رسیده است، طول عمر متوسط جهانی نیز رشد کرده است - از ۶۴.۶ سال در اوایل دهه ۱۹۹۰ به ۷۲.۶ سال در سال ۲۰۱۹. همچنین یک تغییر چشمگیر در جمعیت روستاها و شهرها در حال رخ دادن است.
در سال ۲۰۰۷، جهان شاهد زندگی بیشتر مردم در مناطق شهری بوده و تخمین زده می شود که تا سال ۲۰۵۰ تقریباً ۶۶ درصد از جمعیت جهان در شهرها باشند. این روندها با تأثیرات طبیعی خود بر مراقبت های بهداشتی، مسکن، آب، غذا، انرژی، بهداشت، اشتغال، توزیع درآمد، فقر و حمایت های اجتماعی پیامدهای عمیقی برای جهان دارند.
آژانس های سازمان ملل متحد اذعان کرده اند که بیماری همه گیر کووید ۱۹ همچنین بر سیستم های مراقبت های بهداشتی در زمینه بهداشت جنسی و تولید مثل تأثیر گذاشته است.
صندوق جمعیت ملل متحد (UNFPA) گزارش داد که حدود ۱۲ میلیون زن دچار اختلال در خدمات تنظیم خانواده شده اند. همچنین نابرابری های جنسیتی و خشونت مبتنی بر جنسیت افزایش یافته و زنان نمی توانند از حقوق و انتخاب های جنسی و تولید مثل خود استفاده کنند زیرا خدمات بهداشتی قطع شده است یا تبعیض جنسیتی مانع تصمیم گیری آنها در مورد دسترسی به مراقبت های بهداشتی می شود.
در طی این بیماری همه گیر میلیون ها زن شغل خود را از دست داده اند و اقدامات برای بررسی شیوع آن منجر به افزایش نامتناسب بیکاری زنان شده و همچنین باعث کاهش زمان کلی کار آنها شده است. نمایندگی زنان قبل از همه گیری در بسیاری از صنایعی که بیشتر از همه آسیب دیدند مانند خدمات غذایی، خرده فروشی و سرگرمی، بسیار زیاد بود.
به عنوان مثال ، ۴۰ درصد از کل زنان شاغل - ۵۱۰ میلیون زن در سراسر جهان - در بخش های سخت آسیب دیده کار می کردند، در حالی که ۳۶.۶ درصد از مردان شاغل این بخش ها بودند. باید گفت حدود ۵۸ درصد از زنان شاغل در مشاغل غیررسمی کار می کردند و تخمین ها نشان می دهد که در ماه اول همه گیری، کارگران غیر رسمی در سطح جهان به طور متوسط ۶۰ درصد از درآمد خود را از دست داده اند.
نظر شما