۷۰ درصد فولاد آمریکا بازیافتی است| ایده بازیافت پوشک به جای تبلیغات تلویزیونی!

بازار؛ گروه آب و انرژی: بازیافت به عنوان یکی از راه حل های نوین انسانی و تجاری برای خلاص شدن از تجمع زباله ها در خشکی و دریا دیده در نظر گرفته شده است؛ به خصوص رهایی از مواد فلزی و پلاستیکی که به در طول زمان، سخت تجزیه می شوند. بازیافت همچنین به عنوان وسیله ای برای تهیه مواد اولیه تولید در نظر گرفته می شود. با این حال روند بازیافت زباله ها و به طور کلی محصولات به تازگی  سوال برانگیز شده است و به عنوان یکی از فرصت های از دست رفته تلقی می شود. در گزارش زیر که داده ها و اظهار نظراتش از CNBC، فوربس و بلومبرگ است؛ نشان می دهیم که چرا تولیدکنندگان، شهرداری ها و حتی دولت های محلی  برای افزایش فعالیت در صنعت بازیافت بی انگیزه اند اما توسعه تجارت الکترونیک چگونه می تواند با نقش کرونا به عنوان کاتالیزور صنعت بازیافت را از مرگ نجات و دوباره احیا کند.

کشورهای جنوب شرقی آسیا سالانه ۶ میلیارد دلار به دلیل بازیافت نکردن پلاستیک ضرر می کنند و سرنوشت ۷۵ درصد پلاستیک های قابل بازیافت در مالزی، تایلند و فیلیپین "زباله" است

 به عنوان مثال در یک مطالعه که به تازگی و در سال جاری تو سط بانک جهانی انجام شده، نشان می دهد که کشورهای جنوب شرقی آسیا سالانه ۶ میلیارد دلار به دلیل بازیافت نکردن پلاستیک ضرر می کنند.

بانک جهانی در گزارشی نوشت: سرنوشت ۷۵ درصد پلاستیک های قابل بازیافت در مالزی، تایلند و فیلیپین "زباله" است.

 اگرچه این باید فرصتی برای سرمایه گذاری باشد، بیشتر تأمین کنندگان مواد بازیافتی در این کشورها شرکت های کوچک و متوسط ‌بودند که تقاضای شرکت هاو مارک های  بزرگ را برآورده نمی کردند.

 در ایالت اوریگان آمریکا، دیوید آلاوی تحلیلگر ارشد سیاستگذاری در بخش کیفیت محیط زیست گفت: برای اینکه بازیافت مفید باشد، باید به خوبی انجام شود و سیستم فعلی ما نتایج مختلفی را ارائه می دهد، به خصوص که ما همچنان به صادرات محصولات قابل بازیافت اما آلاینده به کشورهایی که زیرساخت کافی برای بازیافت، ندارند، ادامه می دهیم.

حتی در کل ایالات متحده این روند به خوبی انجام نشده است. این امر تا حدی به این دلیل است که مردم آمریکا در مورد این که چه چیزی و چگونه بازیافت کنند؛ گیج شده اند.

به گفته آلاوی، سردرگمی و ناآگاهی منجر به آلودگی زیادی می شود که هزینه ها را برای ما ودولت هایی که می توانند مواد قابل بازیافت را جمع کنند افزایش می دهد.

بازیافت می تواند هزینه های جامعه را با کاهش آلودگی و تغییرات آب و هوایی کاهش دهد،  اما این مزایا در سیگنال های اقتصادی که صنعت و دولتهای محلی به آنها واکنش مثبت می دهند، منعکس نمی شود و همین عامل منجر به کمبود سرمایه در بازیافت می شود

نقاط ضعف

بازیافت می تواند هزینه های جامعه را با کاهش آلودگی و تغییرات آب و هوایی کاهش دهد،  اما این مزایا در سیگنال های اقتصادی که صنعت و دولتهای محلی به آنها واکنش مثبت می دهند، منعکس نمی شود و همین عامل منجر به کمبود سرمایه در بازیافت می شود.

مصرف کنندگان و دولتها برای تولیدکنندگانی که هزینه آنها  با جمع آوری مواد بازیافتی بسیار کمتر می شود مواد بازیافتی را جمع می کنند در حالی که تأثیرات زیست محیطی  این فعالیت چیزی نیست که به نظر می رسد.

علاوی می گوید: دولت آمریکا ۴۰ درصد زباله های جامد خود را بازیافت می کند و اگر به ۹۰ درصد برسد تنها ۳ درصد از تاثیر منفی بر آب و هوا را کاهش می دهد.

عدم مشارکت مشکلی دیگر است زیرا تولیدکنندگان از اقتصاد بازیافت مستثنی هستندو لذا انگیزه کمتری برای تجدیدنظر در بسته بندی یا طراحی محصول دارند، بنابراین مسئولیت بزرگی وجود دارد که مارک های مصرف کننده را  باید برای این منظور درگیر کرد.

به گفته آلاوی، این تولیدکنندگان توانایی منحصر به فرد تأثیرگذاری بر تغییر در بسته بندی و طراحی محصول، ایجاد تقاضای بازار برای مواد بازیافتی و کاهش نوسان قیمت را دارند اما عمدتا در چارچوب سیاست دولت غایب هستند.

صنعت بازیافت همچنین از سختی قوانینی که ۴۰ سال پیش تدوین شده؛ رنج می برد. زمانی که اقتصاد این صنعت عمدتا ناشی از معاملات روزنامه هایی بود که اکنون تقریباً از سیستم زباله از بین رفته اند.

دولت آمریکا ۴۰ درصد زباله های جامد خود را بازیافت می کند و اگر به ۹۰ درصد برسد تنها ۳ درصد از تاثیر منفی بر آب و هوا را کاهش می دهد

ذهنیت گردشی

تام سزاکی، مدیرعامل شرکت های بازیافت ترا سایکن  و لوپ سایکل می گوید:  در حال حاضر واقعاً مهم است که شرکت ها تصمیم بگیرند به بازیافت اعتماد کنند و برنامه های خود را بسازند. با این حال او همچنین معتقد است که پذیرش آن برای ذهنیت شرکت ها آسان نیست.

برخی از محصولات قابل بازیافت نیستند، مگر اینکه شرکت های  بازیافتی آنها همان تولید کننده کالاها باشند که بازیافت را انجام می دهند. مواردی مانند پوشک کثیف، مسواک یا سیگار قابل بازیافت نیستند زیرا هزینه زیادی دارند و این یک مشکل اقتصادی دیگر است، نه یک مشکل فیزیکی یا شیمیایی.

با این وجود، شرکت هایی مانند تراسایکل « Terracycle » برنامه هایی را برای بازیافت پوشک راه اندازی کرده اند و سزاکی  می گوید که بازیافت پوشک از نظر اقتصادی معنی ندارد، زیرا گران است، اما برای شرکتی که از چنین مبارزاتی پشتیبانی می کند، "ارزش اساسی می تواند باشد، شاید بهتر از تبلیغات تلویزیونی. "

همانطور که سزاکی می گوید: مصرف کنندگان و شرکت ها می خواهند در مواجهه با بحران زیست محیطی کار درستی انجام دهند، این امر ممکن است شرکت ها را به تأمین مالی کمپین های بازاریابی در این زمینه سوق دهد، اما در ابتدا آنها باید «نه تنها کار درست، بلکه نتیجه دادن و پاداش آن را نیز ببینند».

بازیافت یک فعالیت تجاری است که تقریباً ۴۰ درصد نیاز دنیا به مواد خام را برآورده می کند و حدود دو سوم فولاد آمریکا از منابع بازیافتی تهیه می شود و بد نیست بدانید که  کمبود دستمال توالت در ابتدای بیماری همه گیر با کمبود بازیافت کاغذ های اداری مرتبط بود

دلایل خوش بینی

  درست است که داستان "مرگ صنعت بازیافت" در سه سال گذشته مورد توجه قرار گرفته است، زیرا شهرها در تلاش برای یافتن مکان هایی برای ارسال چیزهایی هستند که مردم در سطل های خود می اندازند. حتی بعضی از مناطق برنامه های بازیافت را کاهش داده یا حذف کرده اند اما همه گیری کرونا، زنجیره های تأمین را که در حال تبدیل زباله ها به محصولات جدید  بودند؛ تکان داد.

فارق از نگاه زیست محیطی، بازیافت یک فعالیت تجاری است که تقریباً ۴۰ درصد نیاز دنیا به مواد خام را برآورده می کند و حدود دو سوم فولاد آمریکا از منابع بازیافتی تهیه می شود و بد نیست بدانید که  کمبود دستمال توالت در ابتدای بیماری همه گیر با کمبود بازیافت کاغذ های اداری مرتبط بود.

 مانند سایر فعالیت های تجاری، صنعت بازیافت مستعد رونق و فروپاشی است و تا سال ۲۰۱۸، صنعت ایالات متحده شاهد سه دهه رونق بود. این یک چرخه فضیلت بود که بیشتر به نفع محیط زیست، بودجه های شهرداری و مصرف کنندگان آمریکایی بود، اما وابستگی این صنعت به چین آن را کور کرد.

عواقب ناخوشایند زمانی بود که در سال ۲۰۱۷، چین اعلام کرد قصد دارد واردات قابل بازیافت، از جمله کاغذ مخلوط را محدود کند و دو سال بعد، بازیافت کنندگان از دریافت حدود ۱۰۰ دلار در هر تن کاغذ مخلوط به پرداخت پول برای دفع آن روی آوردند.

 با این حال این صنعت بیکار نمی ایستد و از سال ۲۰۱۸، بیش از دوازده نهاد بازیافت کاغذ اعلام کرده اند که تسهیلات خود را برای پردازش مقادیری که چین دیگر قبول نمی کند؛ اعلام کرده اند و بازیافت کنندگان پلاستیک نیز سرمایه گذاری های مشابهی انجام داده اند.

به لطف اپیدمی کرونا سایر محصولات قابل بازیافت در حال افزایش است، رونق تجارت الکترونیکی تقاضای تاریخی برای جعبه های مقوایی قدیمی ایجاد کرده و قیمت پلاستیک های بازیافتی در حال افزایش است. به نظر می رسد که قبل از احیای صنعت مسئله زمان بر است، اما سرنوشت طولانی مدت آن به رفع نقاط ضعف اصلی آن بستگی دارد.