محمد باقری، بازار: این روزها کلید واژه مسئولان استان سمنان کمبود اعتبارات است حال آنکه اگر در بسیاری پروژه‌های نیمه کاره از ورزش و جوانان، میراث تا راه و شهرسازی و ... بکاویم خواهیم دید، مشکل تدبیر است.
در دورانی به سر می بزیم که به محض صحبت از پروژه‌های بزرگ با نیاز اعتباری میلیاردی مانند بهسازی راه‌ها می‌شود برخی مسئولان اعتبارات اندک را بهانه می‌کنند در صورتی که این گونه نیست و بسیاری از نقاط حادثه خیز با یک تابلو و یک تدبیر به خوبی قابل رفع هستند. بسیاری از طرح‌های دیگر نیز این گونه هستند تنها نیاز به تدبیر دارند!
در اقتصاد اگر راهی نیست باید آن‌را ساخت
چندی پیش به نشست گرامی داشت یاد و خاطر شهدای والفجر دعوت شدیم در آنجا سخنران مراسم نکته‌ای قابل تأمل را بیان کرد وی می‌گفت یکی از ویژگی‌های مدیران ما در دوران دفاع مقدس این بود که هرگز کلمه نه و نمی‌شود را به زبان نمی‌آوردند یعنی یا راهی برای انجام دادن وظیفه‌شان می‌یافتند و یا راهی می‌ساختند.
در دورانی به سر می بزیم که به محض صحبت از پروژه‌های بزرگ با نیاز اعتباری میلیاردی مانند بهسازی راه‌ها می‌شود برخی مسئولان اعتبارات اندک را بهانه می‌کنند
این جمله بسیار در من تأثیر گذاشت و این سوال را در ذهنم ایجاد کرد که چرا به واقع باید این چنین باشد چرا تا وقتی که سخن از بهسازی راه‌ها، کاهش تصادفات، ایمنی جاده‌ها، نصب علائم هشداری و … می‌شود مسئولان بلافاصله ابتدا می‌گویند نه و سپس می‌گویند که اعتبارات نیست.
سخنران آن مراسم یادواره شهدا می‌گفت برای عملیات والفجر ۸ نیاز به دو هزار دست لباس غواصی داشتیم و آن هم درست در زمانی که تمام دنیا ما را تحریم کردند و از سوی دیگر اگر قرار بود لباس‌ها را از هر کشور دیگری بخریم دشمن متوجه می‌شد که قرار است عملیات آبی علیه عراق انجام شود و عملیات لو می‌رفت.
تفاوت در مدیریت‌ها
در این شرایط به محسن رفیق دوست اعلام شد که باید دو هزار دست لباس غواصی فراهم کنی و او در عین ناباوری در پاسخ گفت توکل بر خداً و چندی بعد لباس‌ها حاضر بود. اگر قرار بود مدیران امروز جای رفیق دوست بودند چه می‌شد؟ والفجر در کار بود؟ فتح فاو رخ می‌داد؟ اینها سوالاتی است که پاسخ شأن همه را آزار می‌دهد.
این روزها مسئولان محیط زیست و راه استان سمنان هنوز از بابت ایمن سازی ۱۳ کیلومتر محور میان دشت میامی برای عبور یوزپلنگ آسیایی عاجز هستند و هنوز نتوانسته‌اند راهی را بیابند که عملی باشد آنگاه ما صحبت از کاهش تصادفات رانندگی می‌کنیم و آنها هم می‌گویند اعتبارات اندک است.
این روزها مسئولان محیط زیست و راه استان سمنان هنوز از بابت ایمن سازی ۱۳ کیلومتر محور میان دشت میامی برای عبور یوزپلنگ آسیایی عاجز هستند
مگر ساخت یک مجسمه بزرگ یوزپلنگ و نصب آن مانند طاق نصرت بر روی جاده برای اینکه مردم بدانند اینجا باید احتیاط کنند چقدر اعتبار می‌خواهد؟ یا نصب چراغ‌های چشمک زن، فنس کشی و یا روگذر برای عبور حیات وحش!
موج بی تدبیری
چیزی در استان سمنان کم است که نامش را باید تدبیر نهاد. تدبیر همان چیزی است که فرق بین مدیران امروز و دهه ۶۰ را مشخص می‌سازد. مدیرانی که اگر امروز بودند شاید بسیاری از مسائل در درون استان سمنان تفاوت می‌کرد.
در حوزه راه باید گفت راهکار اساسی ورود بخش خصوصی و بهسازی راه‌ها از طریق انعقاد کنسرسیوم‌ها است از سوی دیگر می‌توان شرکت‌ها بومی را برای بهسازی راه‌های استان سمنان استخدام کرد و در ازای آن به آنها امکانات داد حتی اگر میلیاردها تومان پول بهسازی راه‌ها را ندارید در ازای دستمزد شرکت‌ها به آنها زمین و کارخانه و … بدهید آیا ارزش خون و جان مردم و زائران رضوی را ندارد؟ آیا نمی‌توان راه‌ها را به صورت قطعه قطعه بهسازی کرد و به انتظار یک هزار میلیارد تومان ننشست که یکباره کریدور شرق به غرب را با آن لکه‌گیری کرد؟
چیزی در استان سمنان کم است که نامش را باید تدبیر نهاد. تدبیر همان چیزی است که فرق بین مدیران امروز و دهه ۶۰ را مشخص می‌سازد
راه‌های استان سمنان تنها جایی نیستند که نه با اعتبار و نه بی اعتبار نمی‌توان در آن گشایشی کرد امروز مشکل مسکن مهر و خلاصه هر خانه‌ای که دولت برای مردم و معلولان و… ساخته نیز این چنین است مشکل بی‌تدبیری آن قدر زیاد شده که دیگر اعتبارات هم کارساز نیست چرا که پروژه‌های بسیاری با اعتبار هم افتتاح نشده‌اند مثل مسکن مهر دامغان و شاهرود و گرمسار!
مگر این طرح‌ها و بسیاری از طرح‌های دیگر در سطح استان سمنان مثل ورزشگاه‌های شاهرود و دامغان اعتبار نداشتند؟ پس مشکل کجا است؟ مشکل اینجا است که غبار بی تدبیری بر روی استان سمنان پاشیده شده است تا جایی که مدیران کلی وجود دارند که حتی یک بار هم پایشان را به شرق و غرب استان نگذاشته‌اند.
نظر شما