بازار؛ گروه بین الملل: در حالی که رهبران تجاری، دولتی و غیرانتفاعی در آستانه کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد COP۳۰ در ماه نوامبر در برزیل، در مورد آینده اقدامات اقلیمی بحث می‌کنند، اقتصاد جهانی همچنان در برابر شوک‌های حاد و مزمن ناشی از آب و هوا آسیب‌پذیر است که تأثیر آنها می‌تواند شدیدتر از بحران مالی جهانی ۲۰۰۸ باشد.
بحران مالی ۲۰۰۸ و پیامدهای آن نشان داد که انتظارات ما چقدر سریع می‌تواند از بین برود. در اواسط دهه ۲۰۰۰، مقررات‌زدایی و ساده‌سازی امری عادی بود: ترازنامه‌ها کم‌حجم و سود و زیان زیاد بود. مهندسی مالی با بسته‌بندی، رقیق‌سازی و مبهم‌سازی ریسک‌ها و با اعطای اعتبار در جایی که کسب نشده بود، رونق گرفت. در مواجهه با این موارد، ابراز نگرانی‌ها در هیاهوی معاملات غرق شد. نشانه‌های بحران وجود داشت و اصول اولیه درست نبودند.
بنابراین در اواخر سال ۲۰۰۸، اقتصاد جهانی در آستانه فروپاشی قرار داشت. در عرض چند روز، غول‌های بانکی قدیمی از بین رفتند. تنها کمک‌های مالی دولت مانع از فروپاشی کل سیستم مالی شد. بخش بانکی پس از بحران با قبل از بحران بسیار متفاوت بود. قوانین سختگیرانه‌تر و نظارت دقیق‌تر، حاکمیت خوب و انعطاف‌پذیری، اعتماد به بخش بانکی را بازگرداند. سرمایه‌گذاران بلندمدت - صندوق‌های بازنشستگی و شرکت‌های بیمه - سال‌ها بهبودی پرهزینه را تحمل کردند تا اینکه ارزش دوباره احیا شد و سود سهام از سر گرفته شد. اگر بانک‌ها رفته بودند، دارایی‌ها و بخش عمده‌ای از سیستم مالی امروزی نیز با آنها از بین می‌رفت.
از زنجیره‌های تأمین شکسته و دارایی‌های آسیب‌دیده گرفته تا شوک‌های زیرساختی، بحران‌های بهداشت عمومی و اختلال در جامعه، بسیاری از مشاغل در حال حاضر تأثیر عمیق تغییرات اقلیمی را احساس می‌کنند
دوران پس از بحران با فروتنی جمعی و پذیرش ریسک سیستماتیک مشخص شد. این امر در سال ۲۰۱۵ توسط هیئت ثبات مالی منعکس شد که تغییرات اقلیمی را شاید بزرگترین تهدید سیستماتیک دانست. با این حال، با گذشت ده سال سیستم‌ها و فرآیندها همچنان برای اندازه‌گیری و مدیریت خطرات سیستماتیک ناشی از تغییرات اقلیمی مجهز نیستند. با توجه به اینکه تمرکز بر مسائل اقلیمی از دستور کار سرمایه‌گذاران خارج شده است، بحرانی خطرناک در پیش است. از زنجیره‌های تأمین شکسته و دارایی‌های آسیب‌دیده گرفته تا شوک‌های زیرساختی، بحران‌های بهداشت عمومی و اختلال در جامعه، بسیاری از مشاغل در حال حاضر تأثیر عمیق تغییرات اقلیمی را احساس می‌کنند.
ماهواره‌های ایالات متحده آمریکا نشان می‌دهند که شدت رویدادهای شدید آب و هوایی اکنون دو برابر میانگین ثبت شده در دوره ۲۰۰۳-۲۰۲۰ است. این روند عواقب غم‌انگیزی برای رفاه انسان دارد. به عنوان مثال، در آفریقا، ۲۳ میلیون نفر در سال ۲۰۲۳ به دلیل خشکسالی‌های بی‌سابقه با گرسنگی حاد مواجه شدند.
اقتصاد جهانی نیز در حال ضربه خوردن است. تحقیقات مجمع جهانی اقتصاد نشان می‌دهد که خسارات ناشی از آب و هوا به مشاغل، زیرساخت‌ها و سایر دارایی‌های ثابت ممکن است از سال ۲۰۰۰ تقریباً سه برابر شده باشد. این هزینه برای دهه گذشته از ۲ تریلیون دلار فراتر رفته است و هزینه‌های آن تنها در سال‌های ۲۰۲۲-۲۰۲۳ به ۴۵۱ میلیارد دلار رسیده است.
با این حال، بسیاری از سرمایه‌گذاران، شرکت‌ها و دولت‌ها به جای برداشتن گام‌هایی برای کاهش این خطرات، همچنان به تشویق فعالیت‌هایی می‌پردازند که آنها را تشدید می‌کند. شرکت‌های پیشرو باید برای متقاعد کردن هیئت مدیره و سرمایه‌گذاران خود برای پذیرش استراتژی‌های آینده‌نگر تلاش کنند. بانک‌ها - متولیان سنتی فرصت‌ها - در تلاش برای مدیریت ریسک وام‌دهی مرتبط با فناوری‌های جدید و نوظهور هستند. توجیه تجاری برای تاب‌آوری پیشگیرانه و نوآوری به اندازه کافی واضح نیست که بر جذابیت وضع موجود غلبه کند. به عبارت دیگر، بازارها بار دیگر در حال اشتباه کردن هستند.
یک استثنا صنعت بیمه است. متخصصان ریسک قیمت‌گذاری این شرکت‌ها به سرعت در حال یادگیری هستند. بین سال‌های ۲۰۲۳ و ۲۰۲۴، بلایای مرتبط با آب و هوا، بیمه‌گران را مجبور به پرداخت ۱۴۳ میلیارد دلار خسارت کرد. تعداد فزاینده‌ای از متخصصان صنعت بیمه با انجام محاسبات به این نتیجه می‌رسند که پوشش بیمه‌ای مربوط به آب و هوا به هیچ وجه مناسب نیست. آنها یا باید حق بیمه را به سطوح گزافی افزایش دهند یا به طور کلی از بازار ریسک فاجعه خارج شوند.
اقتصاد جهانی نقطه کور بزرگی دارد و برخلاف سال ۲۰۰۸، هیچ کس در سمت برنده شرط‌بندی کوتاه مدت وجود ندارد؛ همه ضرر خواهیم کرد
سناریوی دوم بسیار محتمل است. «گونتر تالینگر»، عضو هیئت مدیره شرکت بیمه جهانی آلیانز اخیراً هشدار داده است که تمام مناطق از پوشش بیمه خارج می شوند زیرا طبقات دارایی کلیدی در زمان واقعی تخریب می‌شوند. اگر بازارها این مهم را درک نکرده‌اند، به این دلیل است که برای کار در سیستم زمان لازم است.
شباهت‌ها با بحران‌های گذشته واضح است. باز هم، ابراز نگرانی‌ها در حال خفه شدن است. اما این بار، ریسک‌ها بالاتر، اثرات گسترده‌تر و عواقب آن غیرقابل برگشت خواهد بود. اقتصاد جهانی نقطه کور بزرگی دارد و برخلاف سال ۲۰۰۸، هیچ کس در سمت برنده شرط‌بندی کوتاه مدت وجود ندارد. همه ما ضرر خواهیم کرد.
البته، بین یک نقطه کور سیستمی و یک نقطه کور معمولی تفاوت وجود دارد. ما می‌دانیم که این نقطه کور وجود دارد، اما سیستم مالی ما نمی‌تواند آن را برطرف کند تا زمانی که به صورت پولی ترجمه شود. برای این کار، ما باید اقدامات اجرایی را در سراسر بخش خصوصی بسیج کنیم تا نحوه اندازه‌گیری، مدیریت و پاسخ به خطرات اقلیمی را بهبود بخشیم. با همکاری تأمین‌کنندگان سرمایه، تدوین‌کنندگان استاندارد و سیاست‌گذاران، باید اطلاعات عملی را با نیاز به تخصیص سرمایه برای کاهش و سازگاری با تغییرات اقلیمی همسو کنیم.
اما داشتن داده و اعداد به تنهایی کافی نیست. به قول ارنست همینگوی، فروپاشی اقلیمی فرآیندی است که به تدریج و سپس ناگهان اتفاق می‌افتد. کسب‌وکارها و سرمایه‌گذاران باید ظرفیت تغییر سریع را در سازمان‌ها و در سراسر زنجیره‌های ارزش و حوزه‌های نفوذ ایجاد و حفظ کنند. این امر با فروتنی و پذیرش ریسک سیستمی آغاز می‌شود.
بحران مالی سال ۲۰۰۸ جهان را شوکه کرد و نشان داد که هیچ چیز را نمی‌توان بدیهی دانست. اکنون ریسک‌ها بسیار بالاتر است و نمی‌توان هیچ کمک مالی ارائه داد. ما باید اقدامات پیشگیرانه را دنبال کنیم و باید فوراً این کار را انجام دهیم.
نظر شما