به گزارش بازار، الهام علی‌اف، رئیس جمهوری آذربایجان و به تعبیر منتقدان، «رئیس نوکران انگلیس و صهیونیسم» که بر این کشور حاکم هستند، اخیراً با گستاخی کامل گفت: «اگر ما قصد مسدود کردن مرز ایران با ارمنستان را داشتیم، در همان نوامبر سال ۲۰۲۰ با حمله نظامی این کار را می‌کردیم! این کار سختی نیست و زمان زیادی نمی‌برد؛ از دو طرف، از نخجوان و از این سمت جمهوری آذربایجان می‌آیی و آنجا را می‌گیری!»
او در همین مصاحبه، با لودگی تمام، به تمسخر دکتر ولایتی و برخی مشاوران رهبری پرداخت و در عین حال از دکتر پزشکیان تعریف و تمجید کرد؛ موضوعی که خود بحث جداگانه‌ای دارد.
اعتراف به طرح اشغال سیونیک در نوامبر ۲۰۲۰:
این سخنان علی‌اف، در واقع اعترافی صریح (هرچند غیرمستقیم) به وجود طرحی در نوامبر ۲۰۲۰ برای اشغال استان سیونیک ارمنستان و قطع مرز ایران–ارمنستان است. در آن زمان، با واکنش سریع و استقرار نیروهای ارتش و سپاه در مرزهای شمال‌غرب کشور و برگزاری رزمایش‌های لازم، این هشدار به رژیم علی‌اف داده شد که چنین اقدامی را انجام ندهد.
این اقدام ایران، عملاً مانع اشغال نظامی سیونیک توسط جمهوری آذربایجان، ترکیه و فرماندهان اسرائیلی شد. با این حال، در همان مقطع، باکو وجود چنین نقشه‌ای را انکار می‌کرد و لابی آن در ایران نیز، نه‌تنها این طرح را رد می‌کرد، بلکه رزمایش‌های ارتش و سپاه را «بی‌مورد»، «تنش‌زا» و «نابجا» می‌خواند و به کارشناسان هشداردهنده نیز می‌تاخت.
پرسش از هواخواهان باکو در تهران:
اکنون، با وجود این اعتراف نسبتاً صریح علی‌اف به وجود طرح اشغال سیونیک و قطع مرز ایران–ارمنستان که در سال ۲۰۲۰ ناکام ماند، چرا هواخواهان باکو در تهران همچنان به خود نمی‌آیند؟
چرا آن‌ها باز هم به ظواهر و ادعاهای صوری علی‌اف درباره «گسترش راه‌های ارتباطی»، «کریدور شمال–جنوب»، «کریدور شرق–غرب (زنگزور جعلی)»، «حسن همجواری با ایران» و حتی تعریف و تمجیدهای مزورانه از دکتر پزشکیان بسنده می‌کنند؟ مارگزیده باید چند بار از یک سوراخ باکو گزیده شود؟
تغییر تاکتیک: از اشغال مستقیم تا «مسیر صلح و رفاه ترامپ»:
عروسک‌گردانان رژیم علی‌اف، در مواجهه با مقاومت ایران—به‌ویژه مقاومت اجتماعی ناشی از روشنگری‌های داخلی و پشتگرمی به هوشیاری دستگاه‌های اطلاعاتی، امنیتی و دفاعی کشور—به حیله‌ای تازه روی آورده‌اند: به‌جای حاکمیت مستقیم باکو بر جاده مورد نظر در جنوب ارمنستان، طرحی با عنوان «مسیر صلح و رفاه ترامپ» را پیش کشیده‌اند.
این روش، همان تاکتیک «به مرگ گرفتن تا به تب راضی کردن» است؛ یعنی اگر ایران با اشغال مستقیم مخالفت کند، به نسخه‌ای ظاهراً نرم‌تر رضایت دهد. اما در واقع، تسلط آمریکا و ناتو بر جنوب ارمنستان—چه با نام «کریدور زنگزور» الهام علی‌اف و چه با عنوان «مسیر صلح ترامپ»—به معنای قطع یا کنترل مرز ایران–ارمنستان است.
این سناریو، از نظر پیامدهای ژئوپلیتیکی، تفاوتی با طرح اشغال نظامی سیونیک در نوامبر ۲۰۲۰ ندارد.
پرسش پایانی:
اکنون باید دید متولیان امنیتی و دفاعی ایران، چه تدبیری برای خنثی‌سازی این گزینه جایگزین خواهند اندیشید و آیا این‌بار، پیش از آنکه «مار» دوباره از همان سوراخ بگزد، اقدام پیشگیرانه‌ای صورت خواهد گرفت یا خیر.
نظر شما