بازار؛ گروه استانها: شهرک صنعتی شاهرود ۳۸ سال پیش به بهره‌برداری رسید این مجموعه بزرگ قصد داشت تا شاهرود را از شرایط کشاورزی صرف درآورده و کم‌کم راه صنعتی شدن آن را در پیش بگیرد اما آن هم نتوانست این خط‌کشی بی‌پایه و اساس استان سمنان را از بین ببرد.
خط‌کشی که طبق آن غرب استان صنعتی است و شرق استان کشاورزی! خط‌کشی که سبب شده تا ۱۳ درصد صنایع استان در شاهرود و میامی باشد و مابقی در غرب استان! خط‌کشی که سبب شد تا راه سرمایه‌گذاری برای شاهرود و میامی ناهموار شود و این دو شهرستان کمترین توسعه را در سه دهه اخیر داشته باشند.
شاهرود و میامی روی‌هم نصف استان سمنان وسعت و نزدیک ۴۰ درصد کل استان سمنان جمعیت دارند اما سهمشان از صنعت ۱۳ درصد است درحالی‌که گرمسار باوجوداینکه یک‌ششم شاهرود و میامی است ۵۵درصد کل صنعت استان را در خود جای‌داده است. این توسعه کاریکاتوری سبب شده تا استان امروز شبیه کسی باشد که دستانش بزرگ، تنه کوتاه، سری بلند و پاهایی ریز داشته باشد موجودی عجیب‌وغریب که ناقص‌الخلقه است.
شهرک صنعتی شاهرود و میامی هم نتوانستند شرق استان را متحول کنند هرچند صنایع بسیار خوبی در آن مستقر هستند اما تعدادشان اندک است.
مجموعاً در شهرستان‌های شاهرود و میامی کارخانه در اشل بزرگ که طبق تعریف باید بیش از هزار و ۵۰۰ اشتغال داشته باشد اصلاً نداریم! چند کارخانه متوسط و کارگاه‌ها و کارخانه‌های کوچک اقتصاد صنعتی استان را می‌چرخانند
مشکلات اما در شهرک صنعتی دست‌بردار نیستند به مناسبت نزدیک شدن به دهم تیرماه روز صنعت به شهرک صنعتی شاهرود آمده‌ایم تا با نگهبان کارخانه‌دار و عضو هیئت‌مدیره شهرک صنعتی شاهرود، عبدالحسین ملک‌زاده مدیرعامل کارخانه تملک شده داروسازی فردوس آرا، کربلایی زاده سرمایه‌گذار ذوب فولاد شاهرود، کاوه ضمیری مدیرعامل نان هیراد و منصور رمضان پور مدیرعامل رنگ سرشار میزگرد مشکلات تولید در شهرستان شاهرود و همچنین تجهیزات و امکانات شهرک صنعتی شاهرود را برگزار کنیم.
شهرک صنعتی شاهرود ارزان‌ترین شهرک صنعتی ایران
نگهبان: شهرک صنعتی شاهرود ۳۲۱ تقاضای واحد داشته است اما از این تعداد ۱۲۰ واحد فعالیت دارند که ۳۰ مورد آن‌ها مغازه و کارگاه و ۹۰ واحد آن کارخانه هستند یعنی از نزدیک ۳۴۰ واحدی که در شهرک وجود دارد فقط ۹۰ تای آن‌ها کارخانه فعال هستند و همین امر خود نشان‌گر مشکلات شهرک صنعتی شاهرود است.
این در حالی است که‌این شهرک طبق گفته مدیرکل شهرک‌های صنعتی استان سمنان ارزان‌ترین زمین‌ها و جزء ارزان‌ترین شهرک‌های صنعتی ایران محسوب می‌شود که هم خدمات خوبی دارد و هم در حال وسعت یافتن است.
یکی از مهم‌ترین مشکلات شهرک صنعتی که سبب می‌شود تا برخی اصلاً قید ورود به آن را بزنند آب است شهرک‌های صنعتی وظیفه تأمین آب صنعتی را دارد و در قبال آب شرب وظیفه‌ای ندارد درنتیجه ۳۸ سال است که آب آشامیدنی در شهرک وجود ندارد و هرکس خودش دست‌به‌کار شده است.
از شهرداری و آبفا خواسته‌ایم تا بگذارند حداقل از وادی‌السلام شاهرود لوله‌کشی آب انجام دهیم تا در میان شهرک شیر آبی بگذاریم که تولیدکننده‌ها با دبه و سطل آب شرب واحد تولیدی‌شان را تأمین کنند هرچند درخورشان صنعت‌گر ما نیست اما به همین هم قانع هستیم.
مشکلات در تامین مواد اولیه
ضمیری: یکی از مشکلات عجیب‌وغریب در شهرک صنعتی برای سه واحد تولید نان حجیم قطع کردن سهمیه آرد است و این باعث شده تا آرد کیسه‌ای ۴۵ تا ۶۰ هزار تومان را ۱۳۰ هزار تومان پول دهیم درحالی‌که تمام استانها آرد سهمیه‌ای به نان حجیم‌ها می‌دهند که نمونه آن همین استان تهران است، لذا باید پرسید با عنایت به اینکه تمام واحدهای نان حجیم، آرد سهمیه‌ای یارانه‌ای دریافت می‌کنند، چرا در استان سمنان باید این‌گونه باشد؟
ما بارها نامه‌نگاری کرده‌ایم که دلیل قطع کردن سهمیه‌مان را بدانیم حتی به صمت استان سمنان نامه نوشته‌ایم که کتباً به ما اعلام کنند که علت قطع سهمیه ما چیست اما جوابی دریافت نکرده‌ایم. صمت متأسفانه دچار سوءبرداشت از قانون شده و به بخش‌نامه‌ای استناد می‌کند که بلافاصله تصحیح شد اما هنوز در استان اجرا می‌شود.
ما به تهران مراجعه کردیم بارها و بارها خواستار رفع مشکلمان شدیم اما می‌گویند به چه دلیل سهمیه شمارا قطع کرده‌اند بگویید تا ما آن را بررسی کنیم و این دقیقاً موضوعی است که خودمان هم نمی‌دانیم! مجبور هستیم آرد را آزاد بخریم و این برای ما هزینه دارد و مجبور می‌شویم محصولمان را گران‌تر کنیم آن‌وقت بر روی مردم فشار می‌آید. امروز بسیاری از کسانی که در شهرک صنعتی شاهرود مانده‌اند برای عشق و علاقه است وگرنه هیچ عایدی اقتصادی برای این شهرستان ندارد.
نگهبان: البته باید گفت این تنها مشکل شهرک صنعتی نیست بسیاری از واحدهای دیگر هم مشکل‌دارند و اغلب آن‌ها یا به تملک بانک‌ها درآمده‌اند یا نتوانسته‌اند سرمایه در گردش خود را تأمین کنند درنتیجه به مشکلات مالی برخورد کرده‌اند امروز واحدهای فراوانی را می‌توانید در مسیر ببینید که رهاشده‌اند بسیاری‌شان حتی وسایل تولید و تجهیزات را هم در درون خودشان دارند اما متأسفانه هیچ‌کس نیست که آن‌ها را حمایت و کمک کند.
نمی‌دانستم قرار است این‌قدر ما را اذیت کنند
ملک‌زاده: ۱۳ سال است که از تهران به شاهرود آمده‌ام تا سرمایه‌گذاری کنم و ای‌کاش همان موقع این کار را نمی‌کردم زیرا نمی‌دانستم قرار است این‌قدر ما را اذیت کنند و هم سرمایه زندگی‌ام از بین برود و هم بیش از یک دهه عمرم را بیهوده در این شهر تلف کنم.
در این کارخانه دستگاهی داریم که سالانه می‌تواند ۱۰۰ کیلوگرم از دارویی را تولید کند که ۱۰۰ گرم آن ۱۱ میلیارد تومان قیمت دارد زیرا باید از خارج آن را با ارز ۲۰ هزارتومانی وارد کرد اما من آن را با ۲۰۰ برابر کمتر می‌سازم
۱۳ سال پیش زمین را تحویل گرفتم تا کارخانه داروسازی بزنم سوله‌ها را ساختم، ساختمان اداری بنا کردم، فاز یک، دو و سه تمامی را ساختم با دست خودم تک‌تک را بنا کردم و اینجا را آباد کردم ماشین‌آلاتی از هلند و آلمان آوردم که نمونه آن در ایران نیست تک‌تک این ماشین‌آلات امروز در کارخانه خاک می‌خورند. این کارخانه دستگاهی دارد که به دلیل تداخل استفاده امروز دیگر در هیچ جای ایران وجود ندارد و می‌تواند سالانه یک‌تن دارو تولید کند ما در این کارخانه دستگاهی داریم که سالانه می‌تواند ۱۰۰ کیلوگرم از دارویی را تولید کند که ۱۰۰ گرم آن ۱۱ میلیارد تومان قیمت دارد زیرا باید از خارج آن را با ارز ۲۰ هزارتومانی وارد کرد اما من آن را با ۲۰۰ برابر کمتر می‌سازم.
اما چه فایده شش سال پیش نتوانستم مواد اولیه دارو را وارد کنم درنتیجه وام شش میلیارد تومانی که به من داده بودند تا مشکلم را حل کنم بازپرداخت نشد ماشینم را فروختم همه دارایی‌ام را از دست دادم اما نتوانستم مواد اولیه تهیه کنم. هیچ‌کسی هم به من کمک نکرد از استانداران وقت تا فرمانداران همه آمدند حرف زدند و رفتند و هیچ‌کس کاری نکرد تا اینکه بانک ملی تمام کارخانه مرا صاحب شد به دلیل بدهی که امروز ۲۰ میلیارد تومان شده است.
در کارخانه من یک دیزل وجود دارد که خودم آن را از هلند آوردم والان میلیاردها تومان قیمت آن است و نمونه آن در کل ایران نیست چرا این وسایل باید خاک بخورند؟ تملک بانک چه مشکلی را حل می‌کند؟ هیچ مسئولی به داد ما نرسید و اگر می‌دانستم قرار است این‌گونه شود پایم را هم به شاهرود نمی‌گذاشتم.
بانک‌ها بزرگ‌ترین مشکل تولید در ایران
کربلایی زاده: بانک‌ها اگر نگوییم بزرگ‌ترین مشکل تولید ایران بلکه یکی از سه مشکل اصلی تولید هستند. ما کارخانه ذوب فولاد را در چهار فاز تعریف کردیم سه فاز ذوب و یک‌فاز نورد و طبق برنامه سوله و کارخانه را احداث و فونداسیون آن را بنا کردیم از سوی دیگر تمام استخر آب و تجهیزات و ... را نیز خریداری و نصب کردیم.
ما حتی تمام کوره‌های ذوب و ریخته‌گری تمام دستگاه‌های شمش و ... را همگی برای حمایت از تولید داخل از اصفهان خریداری کرده‌ایم و بخشی از آن را به شاهرود هم منتقل ساخته‌ایم اما چه فایده که در بی حمایتی مسئولان و بانک‌ها در نصب و راه‌اندازی تجهیزات مانده‌ایم.
تمام‌کار این کارخانه با یک وام از بانک راه‌اندازی می‌شود این کارخانه نزدیک ۴۰۰ میلیارد تومان فعلاً سرمایه دارد که ۱۸۰ میلیارد تومان آورده من و ۲۰۰ میلیارد تومان تعهد بانک ملی برای وام است اما وام ما را علی‌رغم تمام پیگیری‌ها و حتی دستور معاون وزیر صمت پرداخت نمی‌کنند
پرونده وام ما دو مرحله از سه مرحله کمیسیون های تصویب وام ها را نیز طی کرده و در همین کمیسیون نهایی تصویب و پرداخت تسهیلات بانک ملی تهران گیر کرده است و بهانه‌شان این است که آسیب دیدگان از کرونا در اولویت هستند این حرف بهانه است زیرا مگر ما از کرونا آسیب‌ندیده‌ایم که قرار بود کارخانه‌مان امروز راه‌اندازی شود اما هنوز دستگاه‌ها را هم نصب نکرده‌ایم؟ مگر صنعت فولاد از کرونا آسیب‌ندیده است!
ما فقط می‌خواهیم تا مسئولان حمایتمان کنند همین وام را بتوانیم بگیریم تا ظرف پنج ماه این کارخانه را راه‌اندازی کنیم و اشتغال برای شهرستان ایجاد کنیم. سرمایه‌گذاران گناهی ندارند که می‌خواهند برای شهر شاهرود اشتغال ایجاد کنند که‌این‌همه اذیت می‌شوند.
حجم زیادی از سنگ‌اندازی برای یک سرمایه‌گذار
رمضان پور: تمام مشکلات صنعت و شهرک صنعتی شاهرود از مرکز استان است زیرا نمی‌خواهند شاهرود توسعه صنعتی بیابد برای مثال چرا باید از سرمایه‌گذاری که تمام‌کار وزندگی‌اش را رها کرده تا بیاید شاهرود و اشتغال ایجاد کند حمایت نشود؟ سرمایه‌گذاری که باید جلوی او فرش قرمز پهن کرد و اینجا هیچ کاری برای او نمی‌شود.
چرا باید این‌گونه باشد که من باتجربه سال‌ها تولید آب‌معدنی در کشور امارات متحده عربی باید در شهر خودم که زادگاه خودم است غریبه‌تر از امارات باشم؟ در امارات روز یکه خواستیم کارخانه راه‌اندازی کنیم به صنعت معدن آن کشور در دوبی رفتیم عده‌ای پشت یک میز نشسته بودند مدارکمان را دادیم گفتند سه روز دیگر یک کد پیگیری از سایت دریافت کنید و تمام !
تمام استعلام‌ها تمام مسائل و مشکلات، مالیات و دارایی، صنعت و کارخانه‌ها و همه‌چیزتمام شد و ما کارخانه را راه‌اندازی کردیم در ضمن آن کشور خارجی بود و به ما اجنبی می‌گفتند اما اینجا زادگاه من است و باید این‌گونه با ما برخورد شود که کارخانه رنگ سرشار با تمام بدبختی‌هایی که داشت راه‌اندازی کردم اما هیچ حمایتی از من نشد و امروز این کارخانه مرده است.
ضمیری: من شاهرود دانشجو بودم و به این شهر علاقه دارم اصالتاً تهرانی هستم و وقتی درسم در شاهرود تمام شد نیازهای شهر را احصاء کردم و دیدم می‌توانم در کار نان حجیم سرمایه‌گذاری کنم اما به واقع این حجم از سنگ اندازی و ... برای یک سرمایه گذار که هیچ گناهی ندارد جز تولید اشتغال منصفانه نیست.
شهرک صنعتی شاهرود آب خوردن ندارد
رمضان پور: درست می گویند؛ همه‌چیز در مرکز استان است چرا زمین‌هایی که واگذار می‌کنند این‌همه پول می‌گیرند، این پول‌ها را چکار می‌کنند که شهرک صنعتی حتی آب خوردن ندارد و سرمایه‌گذار فرار می‌کند. می‌گویند شاهرود سرمایه پذیر نیست، خیر این شما هستید که نمی‌گذارید سرمایه‌گذاری بیاید. پول‌هایی که از شهرک‌های صنعتی ایوان کی و ... درمی‌آورند چرا در شاهرود خرج نمی‌شود مگر پول‌هایی که از کشاورزی این شهر درمی‌آید صرف بقیه استان نمی‌شود؟ مگر گندم این شهر در شهرهای دیگر استان مصرف نمی‌شود که مرکز نشینان مبادا نان کم کیفیت بخورند؟
نگهبان: درباره مشکل آب باید گفت برخی از واحدهای صنعتی مستقر در شهرک صنعتی شاهرود نمی‌توانند از آب‌شور صنعتی شهرک استفاده کنند که ای‌اسی آن ۶۰۰ است برای مثال پنیر میامی اگر این آب را استفاده کند تمام محصولاتش خراب می‌شود درنتیجه تا زمانی که مشکل آب شهرک صنعتی حل نشود ما همچنان درگیر و دار مشکلات خواهیم بود.
دیگر مشکل شهرک این است که نه آتش‌نشانی دارد و نه یک درمانگاه کوچک برای رسیدگی به حوادث کار؛ دراین‌باره اما رایزنی شده و مقرر شد تا یک مطب طب کار در شهرک صنعتی با مساعدت دانشگاه علوم پزشکی راه‌اندازی شود که اگر کسی حادثه‌ای دید بتوانند حداقل‌ها را برای او تأمین کنند.
برای آتش‌نشانی اما ما خودمان سوله و مکانی را در نظر گرفته‌ایم اما متأسفانه ۱۰ سال است که همه شهرداران و شورای شهر شاهرود قول و وعده می‌دهند و هیچ‌کس عمل نمی‌کند حتی فرماندار نوشته و امضا کرده که برای این کار کمک می‌کند اما هنوز هیچ اتفاقی رقم نخورده است و تمام این مسائل به کاهش سرمایه‌گذاری مربوط است.
مشکلات زیاد هستند از آب آشامیدنی تا نبود اتوبوس واحد، آتش‌نشانی و درمانگاه، فقدان توجه به سرمایه‌گذاران، درست نبودن سازوکار حمایتی از تولید، بنگاه‌داری بانک‌ها و عدم انجام وظایفشان، فقدان سرمایه در گردش مناسب و ده‌ها مورد دیگر که اگر بخواهیم همه آن‌ها را بپردازیم نیاز به یک کتاب قطور می‌شود. سرمایه‌گذاران امروز امید دارند تا حداقل این مشکلات کاهش یابند مشکلاتی که امیدی به رفعشان نمی‌بینند.
نظر شما