به گزارش بازار، گروهی از محققان به رهبری مرکز تحقیقات تنوع زیستی یکپارچه آلمان، دانشگاه لایپزیگ، دانشگاه مارتین لوتر هاله – ویتنبرگ و مرکز تحقیقات محیطی هلمولتز نشان داده اند، کشاورزی یک اختلال بزرگ برای زیست بوم‌ها محسوب می‌شود. احیای زمین‌هایی که قبلا مزارع کشاورزی بوده اند، به حالت اول ممکن است زمان زیادی طول بکشد.
این مطالعه که در مجله اکولوژی منتشر شده، فرایند بازیابی مزارع‌های متروکه کشاورزی را در مقیاس‌های مختلف روشن می‌کند و مداخلاتی را که می‌تواند به بهبود تنوع زیستی کمک کند، نشان می‌دهد.
استفاده از زمین مانند تبدیل زیستگاه‌های طبیعی به مزارع کشاورزی مهم‌ترین عامل نابودی تنوع زیستی در سراسر جهان است. با این حال، ممکن است چنین فرض شود که در صورتی که زمان کافی فراهم شود، حذف اختلالات عمده انسانی، امکان بازیابی تنوع زیستی را فراهم می‌کند. براساس هدف دوم چارچوب جهانی تنوع زیستی کنوانسیون سازمان ملل در مورد تنوع زیستی (CBD) که اخیراً تصویب شد، دستکم ۳۰ درصد از زمین‌های تخریب شده، آب‌های داخلی و زیست بوم‌های ساحلی و دریایی باید تا سال ۲۰۳۰ تحت احیا و بازسازی موثر قرار گیرند.
برای درک بهتر فرآیند بازیابی در مزارع متروکه کشاورزی، محققان بازیابی تنوع زیستی و ترکیب گونه‌ها را در ۱۷ مرتع معتدل در مینه سوتا آمریکا اندازه گیری کردند. این مراتع شخم زده شده و برای کشاورزی مورد استفاده قرار گرفتند، اما مزارع مختلفی بین سال‌های ۱۹۲۷ تا ۲۰۱۵ رها شدند، تا جایگزینی طبیعی و احیای پوشش گیاهی بدنبال آن انجام شود. محققان این زمین‌های متروکه را با زمین‌هایی که هرگز شخم زده نشده بودند مقایسه کردند. این زمین‌های دست نخورده به‌عنوان مرجع زیست بوم‌های طبیعی درنظر گرفته شدند.
نویسنده اول این پژوهش گفت: آنچه که می‌خواستیم بدانیم این بود که اگر مراتع به حال خود رها شوند، بازگشت تنوع زیستی آن‌ها با چه سرعتی و در چه حدی انجام خواهد شد. درک این فرآیند می‌تواند شناختی از اینکه چگونه می‌توان به احیای این زمین‌ها کمک کرد و این فرایند را تسریع کرد، به ما بدهد.
محققان دریافتند حتی پس از ۸۰ سال، مزارع متروکه در مقایسه با زمین‌هایی که هرگز شخم زده نشده‌اند، به شرایط اولیه خود بازنگشته اند. تعداد گونه‌های زیستی مختلف در مزارع قدیمی در مقایسه با زمین‌های بکر و دست نخورده ۶۵ درصد بود. علاوه بر این، انواع گونه‌های گیاهی در این زمین ها، با گذشت زمان احیا شدند، اما نه به طور کامل. این زمین‌ها ابتدا، زیستگاه بسیاری از گونه‌های علف‌های هرز و مقاوم شدند. پس از مدتی، بسیاری از گونه‌های خاص زمین‌های بکر در آنجا ساکن شدند و با گذشت زمان بیشتر شدند. با این حال، در کل مطالعه، ۶۳ گونه بومی خاص زمین‌های بکر وجود داشت و مزارع قدیمی بازیابی شده علف‌های هرز بیشتری داشتند.
محققان در این مطالعه تمرکز خود را بر احیای مزارع قدیمی بدون هیچ گونه تلاش فعالی برای کمک به این فرایند، معطوف کردند. با استفاده از این اطلاعات، می‌توان اقدامات بازیابی را برای کمک به احیای بهتر این زیست بوم‌ها طراحی کرد.
یکی از نویسندگان این تحقیق گفت: با نگاه دقیق به بازیابی ترکیب گونه‌های زیستی در مقیاس‌های مختلف، می‌توانیم در مورد اینکه چه گونه‌هایی را می‌توان در این فرایند هدف گذاری کرد و چگونه می‌توان به احیای بهتر این زیست بوم‌ها کمک کرد، ایده بهتری بدست آوریم. اقدامات خاص بازیابی می‌تواند شامل بذرپاشی یا کاشت گونه‌هایی باشد که می‌دانیم بخشی از ترکیب زمین‌های در حال احیا نیستند، همراه با مدیریت گونه‌های های بیگانه برای کاهش رقابت با گونه‌های بومی.
نظر شما