به گزارش بازار، غلامرضا کامیار استاد دانشگاه در نشست کارشناسی موانع قانونی و قضائی برای جلوگیری از تغییر کاربری اراضی با اشاره به اینکه استان‌های شمالی بیشتر درگیرساخت و ساز تغییر کاربری اراضی هستند نکاتی را در باره چرایی ناموفق بودن قانون حفظ اراضی زراعی مطرح کرد.
به گفته کامیار نکته اول اینکه قانون حفظ اراضی زراعی فاقد ویژگی‌های یک قانون خوب بوده و به آن با توجه به قابل تفسیر بودن ایراداتی وارد و همین ایرادات مانع از این است که ناظم به عنوان مجری با نقص قانون یا کُندی ابزار مواجه شود.
به گفته این استاد دانشگاه قانون خوب قانونی است که کارا، کامل و واقع گرا باشد و با اقبال عمومی روبرو شود.
کامیار در توضیح نکته دوم افزود دلیل دیگر محقق نشدن اهداف طراحان قانون حفظ اراضی، به ناظم یا مجری قانون برمی گردد که آیا به قانون وفادار مانده است؟ وقتی واقعیت را می‌بینیم در برخی از نقاط سیمای طبیعت کشور بطور آشکار تغییر کاربری رخ داده و بطور مثال ویلایی که برای ساختش حداقل یک سال زمان نیاز بوده ساخته شده و ناظم برای برقراری نظم سراغ آن نرفته است در حالیکه بر اساس قانون می‌توانست جلو ساخت و ساز را از ابتدا بگیرد.
این استاد دانشگاه دلیل دیگر ناموفق بودن اجرای قانون حفظ اراضی کشاورزی را در حس مالکیت افراد دانست و افزود اغلب انسان‌ها فکر می‌کنند کاملترین شکل مالکیت حق مالکیت است و شخص دوست دارد ویلای اختصاصی داشته وکلیدش دست خودش باشدو هنوز فرهنگ مالکیت اشتراکی در ایران تمرین نشده است.
کامیار همچنین با اشاره به اینکه تغییرات اراضی زراعی بیشتر در مناطق مناسب آب و هوایی رخ داده است افزود از مطالعه آمار پرونده‌هایی که در دادگستری مطرح است متوجه می‌شویم که هر جایی که طبیعت مناسبتر و زیباتر دارد به همان میزان تغییر کاربری در آن ایجاد شده است که این مسئله به میل و کشش طبیعی انسان به طبیعت و دورشدن از شهرهایی که فضای مناسب طبیعی ندارد بر می‌گردد.
به گفته این مدرس دانشگاه، شهرسازی ما، چون همراه با الزامات و معیارهای زیست محیطی نیست و نتوانسته ایم سرانه‌های فضای سبز و پارک‌ها را به اندازه کافی تامین کنیم که مردم حس کنند در کنار محل سکونت آن‌ها طبیعت هم وجود دارد و، چون این حس وجود ندارد بنابر این سعی می‌کنند از شهرها فاصله بگیرند.
نظر شما