به گزارش بازار، سید سجاد پورالحسینی افزود: در افزایش تولید نفت، دو بحث بهبود و افزایش برداشت نفت را داریم که مورد اول، به افزایش نرخ روزانه تولید بر می‌گردد و مورد دوم، به افزایش نرخ طولانی مدت تولید مربوط می‌شود.
وی افزود: در حوزه بهبود برداشت نفت شرایط خیلی خوبی داریم؛ زیرا تزریق گاز و آب در میادین صورت گرفته، اما این موضوع، همیشه نمی‌تواند اتفاق خوبی در صنعت نفت باشد و نمی‌توان آن را یک دست آورده دائمی محسوب کرد؛ باید بتوانیم تولید بلند مدت از میادین را افزایش دهیم.
این کارشناس ازدیاد برداشت نفت اظهار کرد: کل نفت درجای قابل برداشت ایران، حدود ۷۵۰ تا ۸۰۰ میلیارد بشکه است. میانگین ضریب برداشت از میادین ایران، حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد است که اگر این ضریب بین ۲۰ تا ۲۵ درصد باشد، ضریب بسیار عالی در سطح جهان محسوب می‌شود. به طور مثال، با افزایش کمتر از ۵ درصد ضریب برداشت در میدان آزادگان، پیش بینی می‌شود که حدود دو و نیم تا سه میلیارد بشکه به ذخایر نفتی قابل برداشت ایران، اضافه شود.
وی در ادامه با تاکید مجدد بر اینکه روش‌های فعلی تزریق آب و گاز به میادین، مربوط به بهبود کوتاه مدت برداشت نفت می‌شوند، گفت: استفاده از روش‌های ازدیاد برداشت مانند تزریق نانوسیال که شرایط مخزن را از نفت دوست بودن به آب دوست بودن تغییر می‌دهند و همچنین تزریق نانوفوم‌ها که مانع از فرار آب و گاز تزریقی به مخزن می‌شوند، راهکارهای بهتری برای افزایش تولید بلند مدت نفت هستند.
آقای پورالحسینی اضافه کرد: دانشگاه‌های مختلفی از جمله دانشگاه تربیت مدرس، در حوزه توسعه نانوسیال‌های مورد نیاز صنعت نفت فعالیت کرده اند و می‌توان گفت که به میزان کافی دانش و فناوری در این حوزه داریم، اما عمده اقدامات آن‌ها در سطوح آزمایشگاهی و آزمایشگاه تا صنعت صورت گرفته است.
این عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی شریف گفت: یک فاصله معنادار میان دانشگاه یا شرکت‌های دانش بنیان با کارفرمای آن‌ها یعنی وزارت نفت وجود دارد؛ زیرا این وزارتخانه باید یک چاه را به صورت آزمایشی در اختیار آن دانشگاه یا شرکت دانش بنیان قرار دهد تا بتوانند روی آن آزمایش کنند که در این موضوع، احتمال ضرر وجود دارد.
سرمایه گذاری؛ حلقه مفقوده دانش بنیان‌ها با صنعت نفت
وی تصریح کرد: وزارت نفت با توجه به شرایط تولید نفت کشور، بیم کاهش تولید را دارد و مجبور است که محتاطانه عمل کند و از طرف دیگر، آن دانشگاه یا شرکت دانش بنیان نیز، آن قدر توانایی مالی ندارد که در صورت موفق نبودن آزمایش‌ها روی چاه، بتوانند ضمانت دهد که خسارت‌ها را جبران کند.
این کارشناس ازدیاد برداشت نفت افزود: راهکار این شده که وزارت نفت چاه‌های کشته شده یا مرده که تولیدی ندارند را در اختیار این قبیل آزمایش‌ها قرار می‌دهد که هزینه‌ای نداشته باشد، اما باید توجه شود که اگر روش شرکت‌های دانش بنیان روی این چاه‌ها به نتیجه نرسید، به معنای ناکارآمد بودن آن روش نیست؛ بلکه شاید واقعاً آن چاه دیگر توان تولید نداشته باشد.
وی ادامه داد: از سوی دیگر، قراردادهای وزارت نفت به این شکل بود که اگر فعالیت این شرکت‌های دانش بنیان به نتیجه نمی‌رسید، پرداختی هم به آن‌ها انجام نمی‌داد؛ در حالی که شرکت‌های دانش بنیان، قاعدتاً فاقد سرمایه‌های زیاد هستند که این موضوع منجر به بی نتیجه ماندن تلاش‌ها برای استفاده از شرکت‌های دانش بنیان در توسعه صنعت نفت می‌شود.
آقای پورالحسینی تاکید کرد: وزارت نفت باید راهکارهای جدیدی را برای سرمایه گذاری و ضمانت فعالیت این شرکت‌های دانش بنیان فراهم کند. این حلقه سرمایه گذاری باید فراهم شود؛ زیرا شرکت‌های دانش بنیان و وزارت نفت از نظر حجم سرمایه اصلاً در حد هم نیستند و نمی‌توانند قرارداد مستقیم با هم منعقد کنند.
صیانت از مخازن نفتی جدی گرفته شود
وی در خصوص فراخوان‌های جدید شرکت ملی نفت برای احیای چاه‌های کم بازده و دیر بازده گفت: این قراردادها باید بسته شود، زیرا تمام شرکت‌ها باید هزینه‌ای را در حوزه پژوهشی انجام دهند؛ حتی اگر خطر بالایی داشته باشد. این فراخوان‌های جدید، عمدتاً در قالب همین قراردادهای پژوهشی هستند تا اطلاعاتی در مورد میدان را به دست آورند و راه حل‌هایی برای افزایش برداشت پیدا شود، اما شرکت ملی نفت هنوز به این سمت نرفته که افزایش برداشت از میادین را به شرکت‌های دانش بنیان بسپارد، زیرا هنوز حلقه سرمایه گذاری در این میان، مفقود است.
این عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی شریف ادامه داد: صیانت از مخازن نفتی، به معنای آن نیست که ما چه میزان تولید را از مخزن انتظار داشته باشیم؛ بلکه مخزن است که تعیین می‌کند ما چقدر می‌توانیم در بلندمدت از آن برداشت کنیم. این موضوع در سیاستگذاری ها، در نظر گرفته می‌شود، اما در اجرا، به خوبی مورد توجه قرار نمی‌گیرد.
وی تصریح کرد: گاهی باید تولید از یک مخزن متوقف شود تا با تزریق آب و گاز، شرایط فشاری بهینه به وجود آید و دوباره برداشت آغاز شود، اما با تغییر مدیریت، در هر دوره افراد سعی می‌کنند که بیشترین برداشت را از میادین انجام دهند تا در سابقه آن‌ها ثبت شود که این رفتارها، در بلندمدت به مخازن نفتی آسیب می‌رساند.
نظر شما