این بخشی از سخنان علی ربیعی است که در دولت روحانی ساکن ساختمان وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی بود و پس از استیضاح از سوی مجلس شورای اسلامی نقش سخنگویی دولت را به عهده گرفت و حالا در روزهایی که کارگران و نمایندگانشان در شورای عالی کار به میزان افزایش حقوق سال 99 این قشر اعتراض دارند، اینچنین سخن می گوید با جمله رئوفانه که ادامه ای چندان خوشایند ندارد.
وزیر سابق تعاون، کار و رفاه اجتماعی اینچنین صحبتهای خود را ادامه می دهد که وزیر کار برنامه ریزی خواهد کرد که رضایت جامعه کارگری را به دست بیاورند، تنها امکان ما در حق مسکن است امیدواریم با خواست کارگران در مورد مسکن ۴ درصد افزایش یابد اجازه دهید که محاسبات دقیق صورت گیرد، درصد را از من نادیده بگیرید اگر دست و بال دولت باز شود و به کارفرما فشار نیاید شاید در قالب مباحث دیگر بتوانیم جامعه کارگر را حمایت و کمک کنیم.
جان کلام وزیر سابق تعاون، کار و رفاه اجتماعی که سالها ریاست شورای عالی کار را به عهده داشته و متولی تعیین میزان افزایش حقوق کارگران بوده همین است« افزایش حقوق کارگران به شرط فشار نیامدن به کارفرمایان» و چرایی این دیدگاه نیز به وضوح روشن است زیرا دولت بزرگترین کارفرما است.
رئیس سابق شورای عالی کار باور ندارد که در حق کارگران با این شیوه تعیین حقوق اجحاف و ماده 41 قانون کار به صراحت نقض شده است زیرا سالهاست به عنوان وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی مدافع حقوق کارفرمایان دولتی بوده و این روزها به عنوان سخنگوی دولت مدافع حقوق کارفرمایان دولتی و خصوصی شده است.
وزیر سابق تعاون، کار و رفاه اجتماعی کارگران را از عواقب بیکاری می ترساند، ترسی که سالهاست در جان کارگران ریخته شده و همین امر موجب شده تا آنها هر اجحافی که از سوی کارفرما در حقشان می شود را تحمل کنند و از ترس بیکار نشدن سکوت پیشه کرده و پای تمام برگه های ننگینی که عنوان قرارداد کاری را با خود به یدک می کشند را امضاء کنند.
برکسی پوشیده نیست که شرایط اقتصادی ایران در روزهای شیوع کرونا نسبت به سایر کشورها سخت تر و پیچیده تر شده است زیرا اقتصاد ما به دلیل تبعات سخت تحریم چندان شرایط مساعدی نداشته و اثرات شیوع کرونا بار مضاعفی است که بر گرده این اقتصاد ضعیف که هم از دشمن خارجی ضربه خورده و هم از دشمنان دوست نمایی که سالهاست اموال بیت المال را عارت می کنند، نهاده شده است .
بدون تردید همه بر این باور هستیم که در این روزهای سخت اقتصادی کارفرمایان نیز برای گرداندن چرخ واحدهای تولیدی نیاز به حمایت دارند اما تحمل سختی ها برای قشر ضعیف کارگران بسیار سختتر از کارفرمایان است زیرا امروز کارگران غم نان دارند و کارفرمایان غم سود بیشتر، کارگران غم هزینه درمان دارند و شاید نتوانند بخاطر بی پولی حتی هزینه یک درمان ساده را پرداخت کنند و این قشر همانهایی نیستند که برای گرفتن جشن تولد و کرونا پارتی برای هر مهمان هزینه انجام تست 850 هزار تومانی را پرداخت کنند بنابراین حمایت از کارگران بر همه مسئولان این کشور واجب و لازم است.
کارگران ایرانی در روزگار سخت کرونا نیاز به حمایت دارند اما آنها مردم سایر کشورهای دنیا حقوق بدون کار و بسته حمایتی رایگان نمی خواهند و شاید برای عبور از این روزهای سخت حاضر باشند وام یک میلیونن تومانی با بهره 12 درصدی را بگیرند و به جای چشم دوختن به دستان مردان دولت برای حمایت از کشورشان حاضر هستنند با گرفتن همین وام های گران قیمت که به اسم بسته حمایتی تزیئن شده باشد به نوعی از کشورشان دفاع کنند زیرا طبق گفته سخنگوی دولت بعد عبور از کرونا رشد اقتصادی کشور کاهش پیدا می کند اما همین کارگران یک خواسته واضح و روشن از مردان دولت دارند؛ آنها صدقه نمی خواهند افزایش قانونی حقوق خود را مطالبه می کنند درست طبق آنچه که در ماده 41 قانون کار آمده است.
به احترام کارگرانی که با این همه بی مهری از سوی کارفرمایان دولتی و خصوصی بوده اند، باید ایستاد و کلاه از سر برداشت، قشری که گاهی از تامین بدیهیات زندگی عاجز می ماند، اگر کلاه از سرمان به نشانه احترام به کارگران برنمی داریم حداقل این فرصت را به این قشر شریف و نجیب بدهیم که کلاهشان روی سرشان باقی بماند و به اسم روزهای سخت حقوق اولیه آنها را با تهدید به بیکاری زیرپا نگذاریم.
نظر شما