بازار؛ گروه بین الملل: تغییرات اقلیمی و خاورمیانه می توانند مانند دو نیروی متضاد به نظر برسند، زیرا خاورمیانه خانه تأثیرگذارترین و قدرتمندترین شرکت های نفت در جهان است. تغییرات اقلیمی موضوعی حیاتی بوده است که دانشمندان دهه‌ها درباره آن صحبت کرده‌اند، اما اخیراً به دلیل غوغای بین‌المللی در نسل‌های جوان به یک موضوع جهانی تبدیل شده است - تا حدی به دلیل کتاب معروف «جمعه‌ها برای آینده» نوشته گرتا تونبرگ، فعال آب و هوا.
کشورهای خاورمیانه چه بخواهند و چه نخواهند تحت تأثیر افزایش دما قرار خواهند گرفت که باعث تبخیر زیاد و در نتیجه کمبود آب در این منطقه می شود. افزایش سطح آب دریاها، شهرهای بزرگ دریایی مانند جبل علی در امارات یا اسکندریه در مصر را تهدید می کند. کشورهای خاورمیانه اگر بخواهند به طور موثر پیامدهای تغییرات آب و هوایی را در مناطق خود کاهش دهند، باید فوراً اقداماتی را انجام دهند.
در حال حاضر، از دست دادن تنوع زیستی در منطقه خاورمیانه باعث کاهش تولید مواد غذایی شده است که منجر به ایجاد یک بحران غذایی بالقوه که اکثر کشورهای منطقه آمادگی مقابله با آن را ندارند؛ خواهد شد. مطالعات بسیاری به این نتیجه رسیده اند که تا سال ۲۰۳۰، تغییرات آب و هوایی بر اقتصاد خاورمیانه تأثیر خواهد گذاشت و ۱ درصد از تولید ناخالص داخلی آنها معادل ۶.۵۷ میلیارد دلار از دست خواهد رفت. کشوری که بیشترین تأثیر را خواهد دید عمان است که ۲.۱ درصد از تولید ناخالص داخلی سالانه خود را از دست می دهد.
اگر این کشورها تغییری اساسی در رویکرد خود نسبت به تغییرات اقلیمی ایجاد نکنند، این روند احتمالاً به واقعیتی سخت تبدیل خواهد شد. با این حال، اگر اقدامات کارآمدی اعمال شود، تأثیر آن بر تولید ناخالص داخلی ممکن است در دهه آینده محدود شود. به عنوان مثال، یمن که در حال حاضر در رتبه ۳۰ آسیب پذیرترین کشور قرار دارد، می تواند ۱ درصد از تولید ناخالص داخلی خود را به دست آورد.
توافق پاریس در سال ۲۰۱۶ برای اولین بار بسیاری از کشورها را بر سر یک هدف مشترک گرد هم آورد: انجام تلاش های بلندپروازانه برای مبارزه با تغییرات آب و هوا و سازگاری با اثرات آن. آنها توافق کردند که گرمایش زمین به کمتر از سطح قبل از صنعتی شدن محدود کنند.
پاریس همچنین مکانی برای صحبت در مورد رابطه پیچیده بین تغییرات آب و هوایی و حکومت در منطقه خاورمیانه بود. پس از این قرارداد، اکثر کشورهای خاورمیانه از جمله مصر، ایران، اسرائیل، کویت، لیبی، عمان، قطر، فلسطین و امارات این معاهده را امضا کردند. آنها اکنون رسما بخشی از برنامه مبارزه با تغییرات آب و هوایی هستند.
در این توافق جهان موافقت کرد گرمایش جهانی را در نقطه ۱.۵ درجه سانتیگراد حفظ کند، اما انتشار کربن همچنان در حال افزایش است و دانشمندان پیش بینی می کنند گرمای زمین تا سال ۲۱۰۰ از ۳ درجه سانتیگراد فراتر رود.
در نتیجه، عربستان سعودی اعلام کرد تلاش خواهد کرد تا اقتصاد خود را غیرمتمرکز کند و بر مدیریت آب تمرکز کند. علی رغم این اعلامیه و برنامه حداقل کاهش انتشار کربن در امارات متحده عربی، فقدان داده های ارائه شده توسط کشورهای عربی باور ایجاد تغییرات معنی دار در این مناطق برای جامعه بین المللی سخت است.
مانند بسیاری از کشورهای در حال توسعه، خاورمیانه به دنبال رونق اقتصادی و قرار گرفتن در معرض دید بین المللی است. بنابراین برای پرداختن به مسائل زیست محیطی، سر خود را در شن فرو می کند. کشورهای این منطقه حدود ۶۰ درصد از ذخایر نفت و ۳۰ درصد از ذخایر گاز جهان را در اختیار دارند که آنها را به مرکزی برای تجارت بین المللی نفت و گاز دریایی تبدیل می کند. این تجارت به یک سوم انتشار کربن در سراسر جهان کمک می کند و آنها را به بازیگران اصلی تغییرات آب و هوایی تبدیل می کند.
علاوه بر این، چندین کشور خاورمیانه در بین تولیدکنندگان سرانه کربن در جهان هستند. به عنوان مثال، انتشار کربن قطر به پنجاه تن به ازای هر نفر می رسد در حالی که ایالات متحده که بیش از ۸۰۰ برابر بزرگتر است، دارای ردپای کربن ۱۹ تن به ازای هر نفر است. منطقه عربی با ردپای کربن بالا در وضعیتی قرار دارد که آنها را مجبور می کند به سمت راه حل های سبز و پایدار حرکت کنند تا کیفیت بالای زندگی خود را حفظ کنند.
دانشمندان و مهندسان در سراسر جهان در حال انجام تحقیقات برای یافتن منابع انرژی های تجدیدپذیر جدید برای خاورمیانه هستند. خاورمیانه اکنون تشویق می شود تا گام های سوئیس را دنبال کند. در سال ۲۰۱۷، یک شرکت سوئیسی اولین صنعت جهان شد که به طور تجاری دی اکسید کربن را از هوا حذف کرد و آن را به یک محصول مفید تبدیل کرد.
اگر خاورمیانه همین کار را می کرد، می توانست مقادیر زیادی دی اکسید کربن را در چاه های نفت ایجاد شده توسط صنعت بنزین ذخیره کند، در حالی که منتظر مهندسان آینده باشند تا راهی برای تبدیل آن به انرژی سبز جدید بیابند. اگر قرار بود این پروژه به موفقیت برسد، خاورمیانه ناجی کره زمین می شد.
علاوه بر این به جای همکاری در زمینه استفاده از منابع مشترک، منطقه درگیر جنگ و منازعات شده است. هیچ کدام از کشورهای این منطقه سرمایه‌گذاری قابل توجهی در زمینه کاهش تولید و انتشار گازهای گلخانه‌ای نکرده‌اند. در عوض، جنگ‌ها، ناآرامی و بی‌ثباتی‌ها و تحریم‌ها پیامدهای ناگواری برای سازوکارهای آماده شدن برای رویارویی با تغییرات آب وهوایی دارد.
منازعات و درگیری‌ها منجر به جابجایی و فقر جمعیت می‌شود و آنها را در برابر تأثیرات تغییرات اقلیمی آسیب‌پذیرتر می‌کند. ناآرامی‌ها و بی‌ثباتی منابع و فضای سیاست را برای برنامه‌ریزی‌های بلندمدت و سرمایه‌گذاری‌های مورد نیاز برای سازگاری با تغییرات اقلیمی تضعیف می‌کند.
نظر شما