علی اصغر کیهانی؛ بازار: گزارش مورخ ۱۱ مرداد ۱۴۰۰ مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی با عنوان "بررسی مشکلات ساختاری صنعت سیمان و دلایل آشفتگی بازار در هفته‌های اخیر" تنها گوشه ای از فاجعه بزرگی است که درباره رانت پنهان نفتی در سالهای اخیر در کشور ما در جریان بوده و تعدادی سودجوی حرفه ای پشت برخی کارخانجات به تاراج منابع ملی پرداخته اند و از کنار این تاراج، چند دوجین مدیر سود و پاداشهای میلیاردی به جیب زده‌اند.
این گزارش گویای آن است که کشور ما با سرعت سرسام آوری به سمت نابودی منابع و ذخایر معدنی و تاراج انرژی در حرکت است و صد البته این نابودی نه ربطی به آمریکا و دشمنان خارجی بلکه با دستان پرتوان مسئولان و دولتمردان خود جمهوری اسلامی اتفاق می افتد.
مدیرانی که این همه خسارت به مردم و منابع ملی وارد کردند، میلیاردها تومان حقوق و مزایا و پاداش هم می گیرند و زبانشان هم به اصطلاح دراز است.
ما اکنون فقط ۲۲ دلار انرژی را می سوزانیم تا محصولی تولید کنیم که آنرا به ۱۴ دلار بفروشیم. آیا برای اثبات کج فهمی سندی محکم تر از این هم می توان ارائه کرد؟ آیا آقایان وزرا و وکلا و مدیران کل و مدیران کارخانجات سیمان با اموال شخصی خود نیز چنین می‌کنند؟
نکته جالب اینکه بخش قابل توجهی از این صادرات نه با ارز بلکه با ریال صورت گرفته است، یعنی حتی ارز صادراتی نیز به کشور برنگشته، برابر گزارش مرکز پژوهشها، ارز مورد نیاز صنعت سیمان جهت تامین نیازهای خارجی خود به میزان ۳۰میلیون دلار در سال، از محل دیگری تامین شده است.
تولید هر تن سیمان یک تن انواع گاز گلخانه ای نیز وارد محیط زیست می‌کند و از محل سیمان صادراتی بطور متوسط سالیانه ۱۴ میلیون تن انواع گازهای گلخانه ای به محیط زیست کشور خسارت و آلایندگی وارد شده است. این میزان آلایندگی زیست محیطی برابر ظرفیت پالایش یک میلیون هکتار جنگل است.
واقعاً باید به استعداد مدیران دولتی صنعت کشور و مدیران کارخانجات سیمان در یک دهه گذشته چه گفت؟
یک و نیم تن منابع معدنی شامل سنگ آهک و خاک رس از ذخایر ملی کشور برداشت می کنند و همزمان ۱ تن گاز گلخانه ای وارد محیط زیست می کنند و با سوزاندن سوختی به ارزش ۲۲ دلار، در نهایت کالایی تولید می کنند که آن را به ازای هر تن ۱۲ تا ۱۴ دلار به کشورهای همسایه می فروشند.
نظر شما