محمد کلامی در گفتگو با خبرنگار بازار گفت: ایران از دهه ١٣٢٠ تاکنون ١٢ برنامه میان مدت توسعه طراحی و اجرا کرده است، ١٢ برنامه‌ای که خیلی از اصلاحات مدنظر آنها بعد از گذشت سال‌ها هنوز کامل نشده است.
وی با طرح سوالی که چرا با وجود این دگرگونی‌ها جهش اقتصادی در ایران رخ نمی‌دهد یا دیرتر از موعد مقرر اتفاق می‌افتد؟ افزود: چرا شاهد انحراف در اجرای برنامه‌ها هستیم؟ آیا ایران به برنامه جدی تری نیاز دارد؟
کلامی ادامه داد: شاید یکی از اصلی ترین علل عدم توفیق برنامه‌ها در ایران عدم ثبات باشد که باعث شده ما مدام در کوتاه مدت زندگی کنیم و حتی نتوانیم به بلند مدت فکر کنیم. البته این عدم تعادل فقط در اقتصاد نیست. بلکه در سیاست داخلی و خارجی و محیط کسب و کار تا تفکر توسعه‌ای تصمیم سازان کشور نیز دیده می‌شود.
وی گفت: به نظر می‌رسد در کشورهایی مانند ایران با بی ثبات‌های موجود در ساختار اقتصادی و سیاسی برنامه‌هایی با دوره‌ی بیش از دو سال عملی نخواهند بود زیرا سرعت و ژرفای تحولات اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و بین‌المللی بیش از آن است که هر برنامه نویسی در ایران بتواند به درستی شرایط را پیش‌بینی کند.
این تحلیلگر اقتصادی بر ضرورت حفظ تعادل در برنامه اقتصادی دولت سیزدهم تاکید کرد.
باید در نظام برنامه ریزی کشور تغییرات اساسی ایجاد شود
وی گفت: حاشیه نشینی یکی از مسائل موجود در کلانشهرهای مختلف ایران است، که عوامل مختلفی در ایجاد و گسترش ان نقش داشته اند، استمرار این عوامل باعث نابرابری‌های اجتماعی در جامعه شده و جریان توسعه کشور را دچار مشکل می‌کند.
وی با بیان اینکه حاشیه نشینی در اطراف شهرها بازتابی از نابرابری‌های اجتماعی است، بیان کرد: عوامل متعددی موجب شده عده‌ای در جامعه روز به روز ثروتمندتر و برخی دیگر هر روز فقیرتر گردند.
کلامی افزود: جریان خود بخودی توسعه و پیشرفت اجتماعی در طول سالیان گذشته منجر به افزایش نابرابری‌ها در جامعه شده و اغنیا را غنی‌تر و فقرا را فقیرتر کرده است.
این استاد دانشگاه با تاکید اینکه برای برقراری عدالت و کاهش نابرابری‌ها باید در نظام برنامه ریزی کشور تغییرات اساسی ایجاد شود، بیان داشت: حاکمیت مسئول این برنامه ریزی بوده و دولت وظیفه کمک و حمایت بیشتر از قشر محروم جامعه و ایجاد زمینه‌ای که فقرا بتوانند خود را به سطح استاندار برسانند، بر عهد دارد.
کلامی سکونت در حاشیه شهرها را یکی از نمودهای بارز نابرابری اجتماعی خواند و اضافه کرد: متأسفانه حاشیه شهرها همواره مورد بی مهری مسئولان بوده و از داشتن حداقل امکانات آموزشی، فرهنگی، امنتی و اقتصادی محروم می‌باشند نتیجه چنین فرایند رشد شکاف و نابرابری است.
این تحلیلگر اقتصادی گفت：هدف نهایی برنامه ریزی باید ایجاد برابری و عدالت باشد وجود نابرابری در برخورداری از دستاوردهای توسعه اجتماعی منجر به نارضایتی می‌شود. برای اینکه تمام اقشار جامعه از مواهب توسعه بهره مند شوند باید برنامه ریزی های مناسب صورت گیرد.
وی افزود: ایجاد و گسترش حاشیه نشینی ناشی از عملکرد نامناسب مدیران و مسئولان بوده و عنوان کرد: بی توجهی به روستا و اقتصاد روستایی و تمرکز امکانات در شهرها منجر به قطب بندی شهرها و مهاجرت بی رویه روستاییان به شهرها شده است.
وی با اشاره به اینکه حاشیه نشینی نتیجه ناکارآمدی برنامه ریزی اجتماعی است، اظهار داشت: دیده شدن حاشیه نشینان و مشکلات آنها در نظام سیاستگذاری کلان و ایجاد عزم و تعهد مدیریتی در رفع مشکلات آنها باید از الزامات برنامه ریزی منطقه‌ای و شهری باشد.
کلامی بیان کرد: مشارکت مردم، توانمندسازی و اجتماع محوری از الزامات برنامه ریزی برای حاشیه شهرها است.
رعایت عدالت در تخصیص و توزیع منابع ضروری است
عضو هیأت علمی و دانش آموخته اقتصاد شهری گفت: حکمرانی شهری که در تمامی تصمیمات شهری و در بدنه مدیریت شهری می‌بایست عدالت در تخصیص و توزیع منابع را مدنظر قرار دهد.
وی بر تقویت حمل‌ونقل عمومی و ایمنی و آرامش در شهر تاکید کرد و افزود: اصل بودن مردم در تصمیمات، توجه به هویت ایرانی- اسلامی و محیط زیست سالم نیز ضروری است.
تحلیلگر اقتصادی عنوان کرد: بر این باورم که نهادهایی مانند معاونت توسعه مناطق محروم ریاست جمهوری و بنیاد مستضعفان در برنامه‌های توسعه‌ای خود در مناطق محروم باید به نهاد سازی اجتماعی و فرهنگی توجه جدی داشته باشند.
کلامی ادامه داد: توزیع و پمپاژ پول به این مناطق بدون توجه به این مهم ختم به توسعه نخواهد شد.
وی گفت: مراکز و نهادهای فعال در محرومیت زدایی نباید بدون در نظر گرفتن بازه زمانی و به صورت نامحدود در یک منطقه فعالیت کنند.
نظر شما