محسن شرکا؛ بازار: افزایش یارانه ها مدتی است که به نقل محافل عمومی و سیاسی تبدیل شده است و لذا نامزد های انتخاباتی نیز از این موضوع استفاده کرده و هر کدام به سهم خود اعدادی را بابت یارانه عنوان کردند که از جهات مخلف قابل بررسی است.
در ابتدا باید گفت که در بیشتر کشورهای دنیا یارانه وجود دارد اما این یارانه تنها به گروهی از اقشار جامعه تعلق می‌گیرد و عملکرد آن با یارانه در ایران تفاوت‌های آشکار بسیاری دارد. کدام کشور است که به همه افراد جامعه خود یارانه بدهد و آن را عین عدالت بداند؟
اگر قرار باشد به همه گروه‌های جامعه یارانه تعلق بگیرد و تولید را بخوابانیم و انتظار داشته باشیم که ملت کاسه گدایی به‌سوی دولت دراز کنند، این مهم درواقع ظلم به جامعه است.
توزیع یارانه برابر به همه مردم یک جامعه شروع بدبختی آن ملت است، آن‌طور که امروز مشاهده می‌کنیم سفره مردم نسبت به ۵ سال گذشته کوچک‌تر شده و سال‌به‌سال حجم آن کاهش پیدا می‌کند و فشار بر زندگی مردم افزوده می‌شود.
اما روش مناسب‌تر آن است که دولت یا حاکمیت بستر یک زندگی شرافتمندانه را برای اقشار مختلف جامعه فراهم آورد. این موضوع اتفاق نمی‌افتد مگر با ایجاد نشاط و شادابی در جامعه که در ورای آن امید در جامعه به وجود می‌آید و پس‌ازآن، ریسک‌پذیری در افراد افزایش پیدا می‌کند و ریسک‌پذیری نیز، سرمایه‌گذاری را ایجاد می‌کند؛ سرمایه‌گذاری خلق ثروت می‌کند و ثروت مشکل اشتغال را حل خواهد کرد و درنهایت اشتغال نیز بستر یک زندگی شرافتمندانه در جامعه را ایجاد می‌کند.
از سفره اغنیا به سفره فقرا
به نظر من تنها باید به بخشی از جامعه یارانه تعلق بگیرد البته نه به روشی که تاکنون در جامعه اتفاق افتاده است؛ به روش کنونی جامعه فقیر و فقیرتر خواهد شد. درواقع یارانه باید به اقشار آسیب‌پذیر که توان کار کردن ندارند مانند معلولان، بخشی از روستانشینان و ... تعلق بگیرد.
با یک مثال بحث یارانه را بهتر باز می‌کنم. اگر برای مثال هزینه سفر با اتوبوس در درون شهرها ۲ هزار تومان می‌شود که نیمی از آن را دولت یا شهرداری و نیم دیگر را مردم باید بپردازند شخصی که استحقاق دریافت یارانه را دارد نباید هزینه‌ای برای تردد پرداخت کند و در مقابل شخصی که از تمکن مالی لازم برخوردار است باید هزینه سفر او را تأمین کند و با پرداخت همه یا بخش عمده‌ای از هزینه سفر، درواقع هزینه سفر شخص یارانه بگیر را نیز پرداخت کرده است.
در حوزه‌های درمان، سبدهای غذایی، حمل‌ونقل، انرژی، مالیات و ... این روش بهترین راهکار برای پرداخت یارانه به نیازمندان است. برای مثال تمام جامعه نیازمند دریافت مقدار مشخصی کالری هستند که دولت باید زمینه دریافت آن را فراهم کند، اما چرا باید دولت یا حاکمیت کالری دهک‌های بالا را هم فراهم کند؟
اگر دولت به وظیفه بسترسازی اشتغال خود عمل کرده و زمینه اشتغال مردم جامعه را فراهم کند، دیگر نیازی به پرداخت یارانه اضافی ندارد چراکه مردم از تمکن مالی لازم برخوردار می‌شوند.
بی‌نیازی جامعه از یارانه
هر نوع تزریق نقدینگی در جامعه باعث ایجاد تورم می‌شود و جامعه را فقیرتر می‌کند. برای داشتن یک جامعه رو به رشد باید دولت‌ها زیرساخت‌ها را فراهم کنند، زیرساخت‌هایی که افراد بتوانند به کسب‌وکار بپردازند و خودشان منشأ خلق ثروت باشند. دولت‌ها باید از محل درآمدهایی که مربوط به نسل‌های آینده است، زیرساخت‌های کار و تولید را ایجاد کنند.
چرا نباید بستر وام مسکن کم‌بهره برای اقشار آسیب‌پذیر فراهم شود تا این عزیزان نیز یکی از بزرگ‌ترین دغدغه‌های زندگی‌شان که همان حق مسکن است را داشته باشند؟
درواقع دادن یارانه یا افزایش آن هر دولت را نسبت به دولت قبل بدهکارتر می‌کند. نامزدهایی که وعده افزایش یارانه را می‌دهند به فکر دولت‌های آینده نیستند.
یک‌بار برای همیشه باید با نگاه کارشناسانه این مسائل بررسی‌شده و راهکار ارائه شود. بنده با شعار افزایش یارانه‌ها از سوی نامزدهای انتخاباتی مخالفم
نظر شما