بازار؛ گروه بین الملل: آنچه در مورد افزایش احساسات ملی گرایانه در سالهای اخیر در سراسر جهان پیشرفته قابل توجه است این است که این احساسات در زمانی رخ می دهد که بسیاری از مهمترین چالشهای امروز از جمله تغییر اقلیم و بیماری همه گیر COVID-۱۹، اساساً مشکلات جهانی هستند که خواستار راه حل های جهانی بوده و عصبانیت در بین شهروندان کشورهای فقیر که دو سوم جمعیت جهان را در خود جای داده اند می تواند خیلی زود دنیای ثروتمندان را آزار دهد.
از برنامه های بلند پروازانه رئیس جمهور آمریکا «جو بایدن» برای رفع نابرابری در آمریکا استقبال می شود، مشروط بر اینکه دولت موفق شود هزینه های بلندمدت را از طریق مالیات های بالاتر یا رشد شدیدتر تأمین کند. همچنین، طرح کوچکتر اما هنوز قابل توجه نسل بعدی اتحادیه اروپا برای کمک به اعضای اتحادیه اروپا مانند ایتالیا و اسپانیا است که به طور نامتناسبی تحت تأثیر بیماری همه گیر قرار گرفته اند.
۱۶ درصد از مردم جهان که در اقتصادهای پیشرفته زندگی می کنند، همه گیری سختی داشته اند اما اکنون منتظر بهبود هستند. چین که ۱۸ درصد از جمعیت جهان را تشکیل می دهد، اولین اقتصاد بزرگ بود که به لطف آمادگی بهتر برای اپیدمی و ظرفیت بیشتر کشور برای مهار ویروس کرونا، مجدداً رشد کرد.
اما در مورد بقیه کشورهای جهان چه باید گفت؟
همانطور که صندوق بین المللی پول در چشم انداز اقتصادی جهانی آوریل خود تاکید می کند، یک واگرایی جهانی خطرناک وجود دارد. موج هولناک COVID-۱۹ در هند احتمالاً پیش نمایشی از آنچه هنوز در بیشتر کشورهای در حال توسعه در حال رخ دادن است می باشد.
بعید است که اکثر کشورها حداقل تا پایان سال ۲۰۲۲ به سطح تولید قبل از همه گیری خود بازگردند. تاکنون قرن بیست و یکم داستان پیشرفت برای کشورهای در حال توسعه بوده است، بسیار بیشتر از آنچه که به نظر می رسید در دهه ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ باشد اما بحران COVID-۱۹ درست زمانی که کشورهای ثروتمند در حال بیدار شدن از این واقعیت بودند که فاجعه آب و هوا و بیماری همه گیر بستگی زیادی به تلاش کشورهای در حال توسعه دارد، کشورهای فقیر را تحت تأثیر قرار داده است.
لازم به ذکر است که همکاری های احتمالی برای مهار گروه های تروریستی و بازیگران سرکش در جهانی که با نابرابری های جهانی ناشی از همه گیری مواجه است، ضروری نیست. بدهی های خارجی بیشتر کشورهای در حال توسعه از جمله بازارهای در حال ظهور با شیوع بیماری همه گیر کووید ۱۹ به شدت افزایش یافته است.
بنابراین کشورهای فقیرتر چگونه می توانند هزینه واکسن COVID-۱۹ و خسارت به اقتصاد را پرداخت کنند؟ بانک جهانی و صندوق بین المللی پول برای یافتن راه حل تحت فشار زیادی قرار دارند و فاقد ساختار مالی لازم برای مقابله با چالش های در این مقیاس هستند.
نهادهای برتون وودز که در پایان جنگ جهانی دوم تأسیس شدند عمدتا به عنوان وام دهنده عمل می کردند. اما همانطور که کشورهای ثروتمند در طی شیوع بیماری همه گیر به شهروندان خود انتقال مستقیم پول داده اند، برای اقتصاد در حال توسعه نیز همین کار باید انجام شود.
بدهی های بالاتر فقط مشکلات احتمالی را تشدید می کند به ویژه با توجه به مشکلات مربوط به تعیین سن برای وام دهندگان مختلف دولتی و خصوصی. کمک های مالی مشخص از ابزارهای وام بهتر بوده و بنابراین ترجیح داده می شود.
اکنون سوال این است: چه کاری باید انجام شود؟ دنیای ثروتمند باید هزینه واکسیناسیون در کشورهای فقیر و در حال توسعه را تامین کند. این هزینه در مقایسه با تریلیون میلیاردی که کشورهای ثروتمندتر برای کاهش تأثیر همه گیری بر اقتصاد خود هزینه می کنند، ناچیز است.
اقتصادهای پیشرفته همچنین باید یارانه و کمک های فنی گسترده ای را نیز به این کشورها ارائه دهند. اقتصادهای پیشرفته ای که آماده هستند تریلیون دلار برای توسعه انرژی سبز داخلی خرج کنند، باید قادر به یافتن چند صد میلیارد دلار در سال برای پشتیبانی از همین انتقال در بازارهای نوظهور باشند.
این کمک می تواند از طریق مالیات کربن تأمین شود - در این صورت بانک جهانی کربن یا یک موسسه جهانی جدید واسطه می شوند تا به کشورهای در حال توسعه برای کربن زدایی کمک کند.
اقتصادهای توسعه یافته در تجارت جهانی - عامل اصلی کاهش نابرابری در بین کشورها – باید درهای خود را به روی کشورهای در حال توسعه باز نگه دارند. دولت ها باید با گسترش نقل و انتقالات و شبکه ایمنی اجتماعی و نه با ایجاد موانع تجاری که به میلیاردها نفر در آفریقا و آسیا آسیب می رساند، با نابرابری مقابله کنند.
بررسی مسئله نابرابری در نظام بین الملل ممکن است ضرورت سیاسی یک لحظه باشد اما مقابله با اختلافات گسترده بین کشورها کلید اصلی حفظ ثبات ژئوپلیتیک در قرن بیست و یکم است.
نظر شما