بازار؛ گروه بین الملل: سیاست دولت دونالد ترامپ در قبال ونزوئلا را می‌توان در چند لایه تحلیل کرد. این سیاست صرفا شامل تهاجم نظامی نیست، بلکه شامل فشارهای اقتصادی، دیپلماتیک و سیاسی برای تغییر رژیم در ونزوئلا برای رسیدن به اهداف دیگر است.
گام اول: سرنگونی نیکولاس مادورو و جریان های ضدسلطه در ونزوئلا
دولت اول ترامپ به‌طور آشکار هدف خود را سرنگونی دولت نیکلاس مادورو اعلام کرده و از اپوزیسیون دست ساز آمریکا حمایت کرده بود. دولت دوم ترامپ نیز همین مسیر را دنبال می کند اگرچه تلاش می کند با پوشش های چون از بین بردن کارتل های مواد مخدر و ... استفاده کند؛ هرچند هیچ کسی در دنیا این پوشش ها را باور نکند!
سرنگونی جریان سلطه در ونزوئلا راه را برای دست درازی آمریکا به منابع سرشار نفتی و ثروت های معدنی این کشور باز می کند. ونزوئلا دارای بزرگترین ذخایر اثبات‌شده نفت در جهان است. با وجود بحران، نفت این کشور همچنان یک منبع استراتژیک است. یک دولت دوست‌دار آمریکا در ونزوئلا می‌تواند منابع عظیم انرژی را در اختیار شرکت‌های آمریکایی قرار دهد، نفوذ اوپک را کاهش دهد و وابستگی انرژی آمریکا به دیگر مناطق را کمتر کند.
گام دوم: احیای اصل مونرو
اصل مونرو در ابتدا به منظور محافظت از کشورهای تازه‌استقلال یافته آمریکای لاتین و جلوگیری از بازگشت استعمار اروپا طراحی شد، اما در عمل به ابزاری برای توجیه مداخلات گسترده ایالات متحده در امور داخلی کشورهای این منطقه تبدیل شد. این اصل نقش بسیار مهمی در تعریف روابط ایالات متحده با جهان و به ویژه با همسایگانش در نیمکره غربی ایفا کرده بود. با این حال با تضعیف هژمونی آمریکا و قدرت یافتن جریان های ضدسلطه در برخی کشورهای آمریکای لاتین به تدریج برخی از کشورهای این منطقه خود را از زیر چتر ایالات متحده خارج کردند و دست دوستی به سوی کشورهای دیگری چون چون و روسیه دراز کردند.
در دولت اول ترامپ، جان بولتون صراحتاً به ضرورت احیای اصول مونرو اشاره کرد. از دیدگاه او حضور روسیه، چین و کوبا در ونزوئلا یک تهدید مستقیم برای امنیت ملی آمریکا محسوب می‌شد. ترامپ نیز بر همین عقیده است و اشتهای سیری ناپذیری برای احیای سلطه آمریکا در نقاط مختلف جهان به ویژه آمریکای لاتین از خود نشان می دند.
ونزوئلا در سال های قبل تحت رهبری هوگو چاوز و در این سال ها نیکولاس مادورو از حکومت‌های چپ‌گرا در آمریکای لاتین مانند بولیوی، کوبا و نیکاراگوئه حمایت مالی و سیاسی می‌کنند. به زعم مقامات آمریکایی تغییر رژیم در کاراکاس می‌توانست توازن قدرت را به نفع دولت‌های همسو با آمریکا در آمریکای لاتین تغییر دهد.
گام سوم: مقابله با رقبای جهانی
ونزوئلا از زمان رهبری چاوز تا کنون که توسط یکی از همراهان چاوز رهبری می شود، به یکی از متحدان چین و روسیه در نیمکره غربی تبدیل شده است. شرکت‌های روسی در صنعت نفت ونزوئلا سرمایه‌گذاری کرده و گزارش‌هایی از حضور نظامیان و مشاوران روس در این کشور وجود دارد. سرنگونی مادورو یک ضربه بزرگ به نفوذ روسیه در حیاط خلوت آمریکا خواهد بود. چین بزرگترین وام‌دهنده به ونزوئلا است و در پروژه‌های زیرساختی متعددی در این کشور سرمایه‌گذاری کرده است. ونزوئلا بخشی از پروژه کمربند و جاده چین در آمریکای لاتین است.
سرنگون کردن مادورو و جریان حامی وی ونزوئلا را از بازی در زمین رقبای آمریکا خارج و آن را به ابزاری برای فشار بر آن ها تبدیل می کند. با احیای سلطه دوباره آمریکا بر ونزوئلا و سایر کشورهای آمریکای لاتین راه پیشروی چین در این منطقه مسدود خواهد شد و آمریکا کنترل بیشتری بر بازار جهانی نفت برای فشار بر چین و سایر رقبا خواهد یافت.
نظر شما