بازار؛ گروه فناوری اطلاعات: سایت «د نشنال» نوشته ای از سامی ماحروم استاد دانشگاه آزاد بروکسل درباره ارایه راهکارها و نقش فناوری برای توانمند سازی قدرت خرید افراد و مشاغل کوچک را منتشر کرده است: دولتهای ثروتمند در سراسر جهان بین ۴ تا ۲۱ درصد از تولید ناخالص داخلی کشورها را صرف بسته های محرک اقتصادی ناشی از کرونا ویروس کرده اند. درحالی که بخش عمده ای از این بسته ها در جهت تقویت قدرت خرید افراد و مشاغل کوچک بوده است. اما شواهدی وجود دارد که نشان می دهد این بسته ها به اندازه کافی در کاهش هزینه های مصرف کننده تاثیر نداشته اند، از این رو دولت ها را وادار کرده تا بسته های بیشتری را در این زمینه اختصاص دهند.
محققان در آمریکا و اروپا خاطرنشان کردند، مردم تمایل دارند پولی که از صندوق های محرک مالی دریافت می کنند، بیشتر برای پرداخت مایحتاج شان از جمله غذا و اجاره استفاده کنند تا برای خرید کالاهایی از قبیل لوازم الکترونیکی، مبلمان و اتومبیل صرف کنند. از طرفی همانطور که محققان دانشکده مدیریت کلوگ در دانشگاه نورت وسترن در آمریکا نتیجه گرفته اند این بسته ها به عنوان محرک اقتصادی برای بخشهای متضرر اقتصادی مانند تولیدی ها یا خرده فروشی کافی نبوده است. این بدان معناست که دولت ها باید در مورد بسته های محرک خود تجدید نظر کنند. اما آنها چه کاری می توانند انجام دهند؟
نبود دسترسی افراد به کارت اعتباری در بسیار از کشورها
پرداخت های الکترونیکی به طور کلی نیاز به دسترسی به حساب بانکی و بانکداری الکترونیکی را امکان پذیر ساخته است. اما کشورهایی در بازارهای نوظهور وجود دارند که اکثر مردم به حساب خود دسترسی ندارند، چه رسد به شبکه بانکی. براساس داده های رزرو بانک هند، در مقایسه با حدود ۶۸ درصد دسترسی افراد در ژاپن و ایالات متحده به کارت اعتباری، فقط ۳ درصد از جمعیت هند به کارت اعتباری دسترسی دارند.
در دنیای امروز، کالاها و خدمات به طور فزاینده ای با تکنولوژی همراه شده اند. فروشگاه ها با اپلیکیشن های تلفن هوشمند همراه هستند. اما با این حال به نظر نمی رسد که این فناوری همچنان در برخی دولتها جزو نیاز مشتریان دیده شود، همانطور که در عدم اثربخشی برخی از بسته های محرک مشهود است. هرچند باید دولتها تأثیر کمبود فناوری را در اثربخشی این بسته های حمایتی مورد توجه قرار دهند.
دسترسی به سرویس های اینترنت باند پهن، حمل و نقل، پوشیدنی های هوشمند و فناوری های هوشمند در خانه و اداره می تواند کلید محرک مؤثر باشد. در این راستا، دولت ها می توانند برخی از بودجه خود را در این زمینه اختصاص دهند تا بنگاه های کوچک و خانواده ها بتوانند فناوری لازم را برای مشارکت در اقتصاد به عنوان مصرف کننده و تولید کننده اتخاذ و یا ارتقا دهند. آنها می توانند هزینه اتصال به اینترنت پر سرعت، نرم افزار، لوازم خانگی هوشمند و پوشیدنی های شخصی را به صورت یارانه ارائه دهند.
بدیهی است که کار در خانه و آموزش از راه دور فقط در کشورها و جوامعی که دسترسی به پهنای باند با قیمت مناسب و همچنین در مکانهایی که استفاده از تلفن های دارای قابلیت فیلمبرداری، لپ تاپ و تبلت وجود دارد، امکان پذیر است.
بنابراین برای دولتها مهم است که بدانند که فناوری «منبع ضروری» است که به ایجاد و رونق منابع دیگر کمک می کند. با این حال، تخصیص منابع خود اغلب تحت تأثیر فناوری است. در حقیقت، فناوری شرط مشارکت در جنبه های مختلف زندگی اقتصادی در زمینه تولید یا مصرف است. این امر به ویژه در مناطقی و جوامعی مشاهده می شود که دسترسی به فناوری با مشکلاتی روبرو است. در حالی که بدون دسترسی کافی و مناسب به فناوری، در سطح کلان، قطعا با وجود بهترین اهداف، سیاست های بهبود اقتصادی دولت را با مشکل روبرو می کند.
نظر شما