بازار؛ گروه استان ها: صنعت دام داری به دلیل نقش مهمی که در تامین لبنیات و تولید پروتئین کشور دارد، برای امنیت غذایی و اقتصاد بسیار مهم است اما دغدغه های فراوان فعالان این صنعت که مدت ها است رها شده، نشان می دهد توجه دولت متناسب با جایگاه این صنعت نیست.
آن ها معتقدند قربانی بی تدبیر و سیاست های نادرست دولت می شوند و این بی مهری ها حتی این روزها که کشور با کمبود دام و گوشت مواجه شده نیز ادامه دارد.
در شرایطی که با افزایش قیمت گوشت قرمز، سفره مردم از این ماده غذایی خالی شده و امنیت غذایی مردم با چالش مواجه است اما باز هم دامدار ناراضی است و معتقد است که در هیچ دوره ای سیاست های دولت به نفع تولید کننده تمام نشده است.
«عبدالله جرجانی»، کشاورز و دامدار منطقه سرخنکلاته گرگان است که چهار نسل در این منطقه دامداری انجام می دهند و در حال حاضر یک واحد دامداری ۸۰۰ راسی دارد. او می گوید دامداران روزهای سخت بسیاری را سپری کرده اند و طی دوران فعالیت آن ها، سخت ترین سال، سال ۸۸ بود که علیرغم میل باطنی هزار راس میش و ۷۵۰ راس بره و ۵۷ قوچ و ۷۵ راس چیچک را سر برید.
وی معتقد است در همه این سال ها تنها و بدون حمایت دولتی بوده است. جرجانی یادآور می شود که از سال ۹۶ افزایش ظرفیت دامداری را با هزینه شخصی آغاز کرد اما شوربختانه هر پرونده ای هم که داشت به سرانجام نرسید و بر روی پرونده های ما همیشه خط قرمز کشیده شده است.
مشرح گفتگوی ما در ادامه منتشر شده است.
* اصلی ترین چالش دامداران چیست؟
اولین مشکل در دامداری و بخش کشاورزی مشکل نقدینگی است. حدود ۱۴ میلیارد تومان از کارخانه شیر طلب داریم. یک دامدار در روز ۹ تن شیر تولید می کند و چشم و امید او به سرمایه خود است. یک دام دار با ۱۴ میلیارد تومان طلب چگونه می تواند ادامه دهنده مسیر باشد؟
دامدار باید بتواند تولید کند و ما مسئول این هستیم که امنیت غذایی افراد جامعه را تامین کنیم اما با چه سرمایه ای می توانیم نهاده بخریم وقتی کارخانه ها بدهی هنگفت دارند
نحوه پرداخت کارخانه شیر به دامدارن ۹۵ روز است. کارخانه های فرآوری شیر نیز تابع سیاست های دولت هستند و زمانی که سیاست دولت بر این است که دست و بال همه بسته باشد، آن ها هم نمی توانند اقدامی انجام دهند و اگر هم بتواند، همیشه سیاست ها به گونه ای است که دامدار محتاج کارخانه شیر باشد.
دامدار باید بتواند تولید کند و ما مسئول این هستیم که امنیت غذایی افراد جامعه را تامین کنیم اما با چه سرمایه ای می توانیم نهاده بخریم وقتی کارخانه ها بدهی هنگفت دارند؟
زمانی که در یک واحد دامپروری خوراک در انبار موجود نباشد تولید با چالش مواجه خواهد شد و انبارهای خالی دغدغه اصلی دامداران است.
* نحوه تخصیص نهاده به دامداران چگونه است؟
سامانه بازارگاه وجود دارد اما قیمت دولتی نیست و با ارز نیمایی نهاده به دامدار تحویل می دهند. ما تنها سه نهاده جو و ذرت و کنجاله سویا را از بازارگاه می خریم و باقی موارد را از بازار آزاد تهیه می کنیم؛ با قیمت های موجود متاسفانه بین تولید و درآمد دامدار هممخوانی وجود ندارد.
جو و ذرت کیلویی ۱۰ هزار تومان است که البته با نوسانات زیادی در بازار نیز مواجه می شود. در حال حاضر با توجه به اینکه میزان دام در کشور کم و میزان عرضه و نهاده زیاد شده است، قیمت نهاده ۱۰ هزار تومان است وگرنه همین جو و ذرت پنج ماه پیش کیلویی ۱۲ هزار تومان بوده است.
* علت افزایش گوشت قرمز چیست؟
قیمت گوشت برای دامدار افزایشی نیست و آن کسی که در این میان سود می برد کشتارگاه و قصاب است. مثلا زمانی گوشت کیلویی ۵۰ هزار تومان افزایش قیمت دارد دام به صورت زنده کیلویی دو الی سه هزار تومان افزایش قیمت پیدا می کند. آیا این قیمت در برابر این همه هزینه هایی که دامدار دارد مقرون به صرفه است؟ قبل از خرید نهاده باید مبلغ آن به حساب شرکت های وارد کننده واریز شود اما تحویل آن گاهی تا ۴۵ روز زمان می برد. نیاز روزانه هر دام سنگین به طور میانگین روزانه سه کیلوگرم کنجاله سویا است که در صورت عدم تامین این حجم خوراک، با کاهش تولید مواجه خواهیم شد.
۹۵ درصد دانه سویا در ایران تولید نمی شود و در چند سال گذشته همان پنج درصد نیز در دانه سویا تولید نداشتیم
اگر دامدار ذخیره نداشته باشد با تاخیری که در تحویل نهاده وجود دارد یک شکست بزرگ برای تولید است. متاسفانه شاهد هستیم زمانی که انبار خالی است و تا زمانی که طول می کشد نهاده به دامدار تحویل داده شود، بسیاری از دامداران مجبور شدند از بازار آزاد کنجاله سویا ۱۹ هزار تومانی را ۳۶ هزار تومان خریداری کردند.
چطور در بازار آزاد این نهاده وجود دارد اما در سامانه بازارگاه آن را به دامدار تحویل نمی دهند؟ بخشی از نهاده ها در داخل کشور تامین شود؟
در کل برای تامین نهاده وابسته به کشورهای دیگر هستیم. ۹۵ درصد دانه سویا در ایران تولید نمی شود و در چند سال گذشته همان پنج درصد نیز در دانه سویا تولید نداشتیم.حداقل ۵۰ درصد جو و ذرت را می توانیم در داخل کشور تولید کنیم که آن هم بر می گردد به سیاست دولت، چون سیاست دولت سیاست خوبی برای تولید نیست کشاورز هیچ گونه تمرکزی بر روی تولید ندارد چرا که قیمت آن برای کشاورز مقرون به صرفه نیست.
نظر شما