کشورهای خلیج فارس و کارگران آسیایی

بازار؛ گروه بین الملل: تعدادی از شلوغ ترین مسیرهای مهاجرت جهان از جنوب آسیا و کشورهای خلیج فارس می گذرد و در سال های اخیر تراژدی های زیادی در مورد بدرفتاری با مهاجران به محض ورود آنها رخ داده است. در حالی که تقصیر در درجه اول متوجه سوء استفاده کنندگان و مؤسسات در خلیج فارس است، دولت های کشورهای مبدأ که بیشترین کارگران مهاجر آسیای جنوبی را در امتداد این کریدور می فرستند - هند، پاکستان و بنگلادش - نقشی در ایجاد شرایط امن تر و موفق تر برای آنها دارند.

هند بزرگترین منبع مهاجرت بین المللی در جهان است و حدود ۸.۹ میلیون شهروند آن در منطقه خلیج فارس کار می کند. این منطقه برای مهاجران پاکستانی نیز جذابیت زیادی دارد: در میان پاکستانی‌هایی که در سال ۲۰۲۰ برای کار در خارج از کشور درخواست می‌ دهند، بیش از ۹۵ درصد آنها متقاضی کار در کشورهای حاشیه خلیج فارس هستند. تا جولای ۲۰۲۲، بیش از ۶۰۰۰۰۰ کارگر مهاجر بنگلادشی - از مجموع ۶۹۱۰۰۰ کارگر مهاجر بنگلادشی در خارج از کشور در سال جاری - در منطقه خلیج فارس مشغول به کار بودند.

علیرغم این واقعیت که کارگران مهاجر اغلب در خلیج فارس نادیده گرفته می شوند و بیش از حد کار می کنند، جریان خروج آنها از سرزمین مادری اشان همچنان ادامه دارد. به عنوان مثال، کارگران مهاجر پس از ورود به کشورهایی مانند اردن، لبنان و کشورهای خلیج فارس، گاهی اوقات با شرایط کاری خطرناک و بد تنظیم شده مواجه می شوند که باعث جراحت یا مرگ آنها می شود. علیرغم نقش مهمی که کارگران مهاجر در حفظ عملکرد اقتصادی جهان ایفا می کنند - نقشی که با فداکاری های شخصی بزرگ ایفا می کنند - سیاست گذاران اغلب کارگران مهاجر را نادیده می گیرند.

هند، پاکستان و بنگلادش باید فشار دیپلماتیک را در کشورهای حوزه خلیج فارس افزایش دهند، زیرساخت های بوروکراتیک را در این منطقه ایجاد کنند و قوانین و استانداردهای کار را در کشورهای خود بهبود بخشند. این تغییرات، که قبلاً با موفقیت توسط کشورهای مبدأ مانند فیلیپین اعمال شده است، به طور چشمگیری برای مهاجران آسیای جنوبی در خلیج فارس مفید خواهد بود.

افزایش فشار دیپلماتیک

بر طبق سیستم کافلا، کارگران مهاجر در معرض پویایی قدرت نباید قرار گیرند زیرا کارفرمایان آنها بر وضعیت اشتغال و مهاجرت آنها کنترل دارند. استثمار کارگران مهاجر در سطح نهادی فراگیر است و مبارزه با اثرات آن مستلزم بالاترین سطح دیپلماسی است.

کشورهای آسیای جنوبی که کارگران مهاجر را می فرستند می توانند با افزایش حضور دیپلماتیک خود در کشورهای حوزه خلیج فارس و استفاده از همه منابع اهرم دیپلماتیک حمایت خود از کارگران مهاجر را شروع کنند. فیلیپین از ابزارهای دیپلماتیک متعددی برای محافظت از شهروندان خود استفاده کرده است: ایجاد نمایندگی های دیپلماتیک قوی در منطقه خلیج فارس و ممنوعیت مهاجرت کارگران به برخی از کشورهای خلیج فارس. بنابراین کویت و عربستان سعودی طبق توافق با دولت فیلیپین حمایت از کارگران خانگی مهاجر از فیلیپین را تضمین می کنند.

هند تفاهم نامه های مشابهی را با کویت، امارات متحده عربی و قطر با تمرکز ویژه بر کارگران خانگی امضا کرده است. پاکستان نیز تفاهم نامه هایی را با قطر و امارات امضا کرده است، اما در هیچ یک از این قراردادها به صراحت به کارگران خانگی یا حقوق آنها اشاره نشده است. از آنجایی که کار خانگی یک کار زنانه است، زنان مهاجر کارگر خانگی (MWDWs) به ویژه در معرض استثمار و سوء استفاده هستند.

بنابراین هر سه کشور آسیای جنوبی باید تفاهم نامه ای را امضا کنند که صریحاً به حقوق کارگران خانگی در هر کشور خلیج فارس که قبلاً با آنها تفاهم نامه کارگر مهاجر دارند، رسیدگی کند. و در نهایت با توجه به جمعیت قابل توجه کارگران مهاجر در عربستان سعودی، پاکستان و بنگلادش نیز باید در جهت امضای تفاهم نامه هایی با پادشاهی سعودی برای تحکیم تعهدات سطح بالا برای تضمین رفاه کارگران مهاجر تلاش کنند. برای تقویت تفاهم نامه های خود، کشورهای آسیای جنوبی باید وزن دیپلماتیک و رویکردهای استراتژیک خود را با مشورت با یکدیگر تثبیت کنند.

ایجاد زیرساخت در کشورهای مقصد

هند، پاکستان و بنگلادش باید سیستم‌های حمایتی بوروکراتیک جامعی را در کشورهای حاشیه خلیج فارس ایجاد کنند تا پس از رسیدن کارگران مهاجر به مقصد، دسترسی قابل اعتمادی به خدماتی مانند تأیید قراردادهای کاری و کمک‌های حقوقی و حتی پناهگاهی امن در مواقع بحران داشته باشند. اداره کار خارج از کشور فیلیپین چنین خدماتی را به کارگران مهاجر خود، خواه مستند یا غیر مستند، در سرتاسر منطقه خلیج فارس ارائه می دهد - و همچنین برنامه های فرهنگی را برای تقویت حس اجتماعی در میان کارگران و ارتباط آنها با فرهنگ کشورهای میزبان ارائه می دهد.

در مقابل، سفارتخانه ها و کنسولگری های هند منبع اصلی حمایت از کارگران مهاجر در خلیج فارس هستند. اما بسیاری از کارگران مهاجر هندی از خدمات ارائه شده توسط سفارتخانه های خود آگاه نیستند و همچنین احساس نمی کنند که خدمات فعلی به اندازه کافی نیازهای آنها را در مواقع ناراحتی برآورده می کند، به ویژه زمانی که حامیان مالی آنها مدارک شناسایی آنها را می گیرند. کشورهایی مانند پاکستان و بنگلادش دارای بخش های کار و اشتغال در خارج از کشور در داخل دولت های خود هستند، اما دفاتر فیزیکی آنها فقط در کشورهای اعزام کننده قرار دارد و بنابراین تنها زمانی می توانند کمک های محدودی را ارائه دهند که کارگران واقعاً در خارج از کشور باشند.

هند، پاکستان و بنگلادش همگی فاقد حضور بوروکراتیک قوی در خلیج فارس هستند. با کمبود خدمات و آگاهی آنها، کشورهای آسیای جنوبی باید سیستم‌های پشتیبانی خود و روش‌هایی را که از طریق آن خدمات ارتقا می‌یابد، اصلاح کنند. دولت ها همچنین باید به دنبال مشارکت با فضاهای اجتماعی مهاجر-کارگر موجود در خلیج فارس باشند، مانند مکان های عبادت. ایجاد کمک های روی زمین، با فضاهای فیزیکی برای حمایت، می تواند تجربیات زندگی کارگران مهاجر را به طور تصاعدی بهبود بخشد.

بهبود قوانین و استانداردها در کشورهای اعزام کننده

هند، پاکستان و بنگلادش همچنین باید سیستم های قوی تری را در نقطه عزیمت ایجاد کنند، جایی که کارگران مهاجر جنوب آسیا اغلب از طریق کانال های غیررسمی و بدون نظارت جذب می شوند. کارگزاران، آژانس‌ها و سایر واسطه‌های خصوصی می‌توانند از کارگران و کارفرمایان قیمت‌های بسیار بالایی برای ویزا، پرواز و خدمات پس از ورود دریافت کنند. علاوه بر این سیستم استخدام از هم گسیخته، به کارگران مهاجر غالباً جهت گیری کافی در مورد حقوق و خدماتی که در خارج از کشور برای آنها در دسترس است قبل از سفر به کشورهای مقصدشان ارائه نمی دهد. با وجود این معایب، بسیاری از کارگران مهاجر همچنان ترجیح می دهند با واسطه های خصوصی کار کنند، زیرا این تصور وجود دارد که کانال های مرتبط با دولت ناکارآمد هستند.

هند، پاکستان و بنگلادش به جای محدود کردن کارگران مهاجر به کانال‌های مرتبط با دولت، باید آژانس‌های استخدام را به مشارکت عمومی و خصوصی بکشانند. به عنوان مثال، در فیلیپین، هر گونه استخدام از طریق یک آژانس استخدام خصوصی باید قبل از اینکه کارگر بتواند کشور را ترک کند، توسط اداره استخدام خارج از کشور فیلیپین تأیید شود. استفاده از تاکتیک‌ها و شیوه‌های استخدام تنظیم‌کننده مشابه با حفظ شبکه‌های استخدامی ایجادشده می‌تواند به کشورهای آسیای جنوبی کمک کند تا بیکاری را در سیستم مدیریت مهاجرت بدون قربانی کردن ایمنی و رفاه کارگران مهاجر حذف کنند.

کشورهای خلیج فارس نیز باید تلاش کنند شیوه های بسیار رایجی که به بردگی انسان امروزی می رسد را حذف کنند. اما هند، پاکستان و بنگلادش نباید منتظر بمانند. کشورهای آسیای جنوبی، فراتر از بهبود اقتصاد خود برای عادلانه ساختن شرایط کار، باید فوراً سیاست های ویژه کارگران مهاجر را هم در داخل و هم در کشورهای مقصد خلیج فارس بهبود بخشند. این گام ها را نیز نمی توان به صورت مجزا برداشت: ضروری است که این کشورها همه این اقدامات را با هم اتخاذ کنند تا تأثیر آنها بر زندگی کارگران مهاجر جنوب آسیا افزایش یابد.