چگونگی مقابله چین و روسیه با تحریمهای امریکا

بازار؛ گروه بین الملل: «ریچارد نفیو»، عضو تیم مذاکره کننده هسته‌ای آمریکا و کارشناس امور تحریم‌ها و امنیت بین الملل و عدم اشاعه تسلیحات در وزارت خارجه آمریکا و محقق دانشگاه کلمبیا آمریکا اخیرا مقاله ای با عنوان «تغییرات سیاست تحریم های جهانی و معنای آن برای آینده» به رشته تحریر در آورده است و در آن به چگونگی مقابله چین و روسیه با تحریمهای امریکا پرداخته که در ادامه آمده است.

تغییر رویکرد سیاست های تحریمی توسط سایر دولتها، مظهر تأثیرات احتمالی سیاست های ترامپ در استفاده از قدرت اقتصادی ایالات متحده آمریکا است. از اتحادیه اروپا گرفته تا روسیه، چین و سایر کشورها رویکردهای دیرینه خود را در رابطه با تحریم ها تغییر داده اند - یا به منظور پاسخگویی یا شاید استفاده از مسیرهای جدید ایجاد شده توسط ایالات متحده آمریکا.

داستان چین
اگر به دنبال چالش های فوری ایالات متحده آمریکا باشید، یافتن آنها کار سختی نیست زیرا چالش فوری واشنگتن چین است. اگرچه چینی ها به تازگی به بررسی استفاده احتمالی از سیاست تحریم ها به عنوان بخشی از ابزار امنیت ملی خود پرداخته اند، اما علاقه آنها به آن واقعی است و پایدار بوده است.

چین هم اکنون بررسی گزینه هایی برای مقابله مستقیم با فشار تحریم های آمریکا را آغاز کرده است. در حالی که تحلیلگران برای مشاهده نحوه استفاده ایالات متحده آمریکا از تحریم ها و دیگر ابزارهای اقتصادی برای فشار بر چین به واشنگتن نگاه می کنند، گاهی توجه کمتری به اقدامات تلافی جویانه چین می شود.

با این حال در ۲۸ آگوست، چین بر آمادگی خود برای پاسخ به تهدیدات تحریمی تأکید کرد. گزارشهای دیگر مطبوعات تصریح کرد که چینی ها مجموعه گسترده تری از کنترلهای صادراتی و صدور مجوز برای انواع دیگر برنامه های کاربردی تکنولوژیکی را ایجاد کرده اند و باعث شده است که سایر کشورها برخی از فعالیتهای تحقیق و توسعه خود را در نظر بگیرند.

این امر به خودی خود برای چین که مدتهاست به موضوع دخالت خارجی در اقتصاد خود به عنوان خیابانی یک طرفه نگاه می کند، چیز جدیدی نیست. سرمایه گذاری در چین از نظر تئوری مورد استقبال قرار گرفته است اما شرایط این کشور برخی از مزایای شرکت های خارجی را کاهش داده و نگرانی ها را در مورد مالکیت معنوی آنها افزایش داده است. به همین دلایل، از مدتها پیش مذاکرات تجاری بین ایالات متحده آمریکا و چین و مذاکرات تجاری چین با اروپایی ها و دیگر قدرتها وجود داشته است.

آنچه متفاوت است این است که چینی ها در حال حاضر بر آمادگی خود برای استفاده از این ابزارها به عنوان وسیله ای برای ایجاد فشار بر ایالات متحده آمریکا و شرکت های آن تاکید می کنند. نتیجه این است که چین شروع به تغییر رویکرد اهرم خود از تشویق سرمایه گذاری در چین به استفاده از سهم بازار خود برای مجازات و همچنین استفاده از ابزارهای تحریمی کرد.

در ۱۳ ژوئیه، چینی ها اعلام کردند که به عنوان اقدامی تلافی جویانه، چند مقام امریکایی از جمله سناتور مارکو روبیو و تد کروز، نماینده کریس اسمیت و سفیر آمریکا در امور آزادی های مذهبی، سام براون بک را تحریم خواهند کرد.

در ۱۴ ژوئیه، دولت چین اعلام کرد که شرکت «لاکهید مارتین» را به دلیل نقش آن در معاملات تسلیحاتی تایوان تحریم می کند.

در ۱۰ آگوست، دولت چین ۱۱ شهروند آمریکایی از جمله سناتور تام کاتن، جاش هاولی و پت تومی را تحریم کرد. همچنین تحریم هایی علیه  سازمان های غیردولتی و همچنین اعضای کنگره آمریکا که قبلاً تحریم شده بودند اعمال شد.

چین همچنین آمادگی شدیدتری را برای مدیریت دنیایی که دسترسی به خدمات مالی غیر غربی در آن دشوار یا نامطلوب است، آغاز کرده است. در ۲۹ ژوئیه، گزارشی از بانک مردم چین (PBOC) منتشر شد که از سایر بانک های چینی می خواست با توسعه و استفاده از کانال های ارتباطی  برای معاملات برون مرزی، خود را برای تحریم های بیشتر آمریکا آماده کنند.

اگرچه این گزارش بخشی از یک فعالیت گسترده برنامه ریزی احتمالی بود که در PBOC در حال انجام بود و نه یک فعالیت مداوم، این واقعیت که PBOC در حال برنامه ریزی برای چنین مواردی است، نگرانی هایی را در سیستم بانکی در مورد ایجاد مکانیسم های جایگزین برای پردازش پرداخت ها ایجاد کرد.

چین و دیگر کشورهای گروه بریکس - برزیل، روسیه، هند، چین و آفریقای جنوبی - در گذشته به طور علنی در این مورد فکر کرده اند. چیزی که جدید است این است: سیگنالی از علاقه مندی بیشتر به چنین مفهومی، اگر نه توانایی عملی آن در حال اجرا.

روسیه و گسترش قانون تحریم
در واقع روسیه از راه های فرار از اهرم تحریم های آمریکا، برای رسمی شدن قوانین تحریم های خود استفاده کرده است. در بخشی از قوانین روسیه که در ماه جولای معرفی شد، دولت روسیه در حال بررسی گسترش قانون تحریم های خود است تا بتواند اقدامات محدود کننده ای را علیه نه تنها کسانی که تحریم می کند، بلکه نهادهایی که بیش از ۲۵ درصد تحت مالکیت مستقیم یا غیرمستقیم طرفهای تحریم شده هستند، تصویب کند.

این قانون تصریح می کند که هدف آن اوکراین است، اما این اصل به اندازه کافی قوی است و می تواند به کاربردهای عمومی تری راه پیدا کند. از سوی دیگر اوکراین یکی از حامیان سرسخت تحریم ها علیه روسیه بوده و از اتحادیه اروپا خواسته اقدام خود را برای اضافه کردن نهادها و افراد روسی به لیست تحریم های خود انجام دهد.

هیچ یک از تحولات فوق الذکر به خودی خود منجر به تغییر گسترده در استفاده از ابزارهای تحریم در سطح بین المللی نمی شود. همچنین اتخاذ همه آنها به تنهایی به منزله یک شکست شدید در شیوه گذشته در اقتصاد جهانی مدرن نخواهد بود. آنچه مهمتر به نظر می رسد این است که آنها همزمان رخ می دهند و مرزهای سنتی بین اختلافات تجاری، جنگ سیاست خارجی و نگرانی های داخلی در حال از بین رفتن است.

در برخی موارد این مهم ممکن است قابل ستایش باشد، مانند تحریم هایی که نقض حقوق بشر را مورد هدف قرار می دهد. اما دنیایی که در آن ابزارهای تحریم بیش از حد مکرر و در پاسخ به طیف وسیعی از بیماریهای درک شده به کار می روند، خطرات خاص خود را دارد – و همچنین کاهش اهرم های موجود برای مقابله با تهدیدهای فوق العاده.

دنیایی را تصور کنید که در آن هیچ پیوند تجاری وجود ندارد. در این دنیا فراتر از پیامدهای اقتصادی فوری، عواقب ژئوپلیتیکی نیز وجود دارد. نظریه اتحادیه اروپا و دیگر بلوک های تجاری تا حدی این است که این پیوندها می توانند با افزایش هزینه ها خطر درگیری را کاهش دهند.

سیاست تحریم ها نیز به همین دلیل ارزش دارد: فرض بر این است که تهدید به قطع روابط به قدری مشکل ساز است که با تهدید تحریم ها و گهگاه استفاده از آنها می توان از درگیری ها اجتناب کرد. با این حال این الگوی فعلی نیست.

در عوض ما امکان استفاده طولانی مدت از تحریم ها را می بینیم و نه فقط در موارد جداگانه مانند تحریم های ایالات متحده آمریکا علیه کوبا. همراه با سیاست های سخت و دشوار پیرامون برخی از موارد تحریم، احتمال منطقی وجود دارد که لغو تحریم ها همچنان سخت تر شود، در حالی که استفاده از آنها در طیف وسیعی از سناریوها به طور متداول آسان تر و متداول تر می شود.