بازار؛ گروه بین الملل: در حالی که بیماری همه گیر کووید ۱۹همچنان جهان را ویران می کند، تغییرات آب و هوایی - بحرانی که می تواند باعث تخریب حتی بیشتر شود – نیز در حال رخ دادن است. همه بحران ها به ما درس می دهند، اما همه گیری کووید ۱۹ از همه فراتر رفته است: قدرت طبیعت را به ما یادآوری کرده است.
نظرسنجی اخیر ایپسوس که در سطح جهانی برای صندوق بین المللی پول انجام شده نشان می دهد که ۴۳ درصد از افراد نگرانی بیشتری در مورد تغییرات آب و هوایی نسبت به قبل از بیماری همه گیر کووید ۱۹ دارند و تنها ۷ درصد اظهار داشتند که نگرانی کمتری دارند. افزایش آگاهی عمومی در مورد خطرات ناشی از تغییرات اقلیمی، سیاست گذاران را جهت اعمال اصلاحات جسورانه تحت فشار قرار می دهد.
در ابتدا، برخی از شباهت های بیماری همه گیر کووید ۱۹ و تغییرات آب و هوایی را بیان می کنیم. رفتار انسان در هر دو بحران اساسی بوده و این دو بحران به طور مستقیم بین افراد گسترش می یابد. تغییرات آب و هوایی بیشتر ناشی از انتشار گازهای گلخانه ای و فعالیت های انسانی بوده و ما را مجبور به استفاده از انرژی کمتر و تمیزتر می کند.
هر دو بحران جهانی و از نظر اقتصادی ویرانگر هستند و احتمالاً هر دو به طور نامتناسبی بر فقرا تأثیر می گذارند و نابرابری های موجود را تعمیق می بخشند. این بیماری همه گیر میلیون ها نفر را از کار بیکار کرده است و این مهم می تواند زخم های طولانی مدت در اقتصاد ایجاد کند. به همین ترتیب، انتظار می رود تغییرات آب و هوایی کنترل نشده خسارت اقتصادی قابل توجهی وارد کند، به طور نامتناسبی به فقرا آسیب برساند و به طور بالقوه مهاجرت گسترده ای را ایجاد کند.
هر دو بحران به راه حل های جهانی نیاز دارند. بحران COVID-۱۹ حل نخواهد شد تا زمانی که همه کشورها همه گیر را از طریق واکسیناسیون گسترده تحت کنترل درآورند و تا زمانی که همه انتشار دهنده ها وارد عمل نشوند و انتشارات جهانی را به صفر برسانند، بحران آب و هوایی حل نخواهد شد.
برخی از مواردی که طی سال گذشته مشاهده کردیم باعث نگرانی شدید است. اولین مورد کوتاه بودن زمان است. با وجود شیوع ویرانگر بیماری های همه گیر متعدد در دهه گذشته (به عنوان مثال MERS ، SARS، ابولا، زیکا) و هشدارهای متعدد دانشمندان، هیچ کشوری برای همه گیری COVID-۱۹ آماده نبود.
از این بدتر، با ضربه COVID-۱۹، برخی از سیاست گذاران حاضر نبودند خطر را بپذیرند تا اینکه خیلی دیر شد و تنها پس از تحمیل هزینه های اقتصادی بزرگ اقدام کردند. مطمئناً این سوال ایجاد می شود: اگر واکنش در برابر خطری در فاصله چند هفته دشوار بود، پس چگونه می توانیم به خطری که چند دهه دیگر با ان فاصله داریم پاسخ دهیم؟
نگرانی دوم عدم همکاری کافی است. در حالی که همکاری بین دانشمندان در مورد بیماری همه گیر کووید ۱۹ بی سابقه بود، همکاری دولتها برای توزیع واکسن در همان اوایل متزلزل شد و در عوض اکثر کشورها به ملی گرایی واکسن روی آوردند.
گرچه هیچ کشوری توزیع داخلی واکسن را بر اساس پول و قدرت قبول نمی کند، اما همه کشورها توزیع بین المللی را بر اساس همان معیارها پذیرفتند، صرف نظر از استثنای قابل توجه ابتکار COVAX و فراخوان های اخیر برای تقسیم واکسن ها و حق ثبت اختراعات مازاد.
در طول یک سال گذشته شگفتی های مثبتی رخ داده است که به ما امکان می دهد تا با خوش بینی بیشتری به جلو برویم. واکنش به همه گیری نشان داده است که یک تلاش علمی هماهنگ می تواند معجزه کند.
به هر حال، طبق اعلام دانشگاه جان هاپکینز، تولید واکسن جدید معمولاً ۵ تا ۱۰ سال به طول می انجامد و تا به امروز هنوز واکسن های ضد مالاریا و HIV / AIDS وجود ندارد. درست در سال گذشته، اکثر کارشناسان تخمین زدند که تحویل واکسن موثر علیه COVID-۱۹ حداقل ۱۲ تا ۱۸ ماه به طول می انجامد و برخی نیز شک داشتند که این کار اصلاً انجام شود. با این وجود به لطف همکاری چشمگیر بین دانشمندان، بودجه سخاوتمندانه دولت ها و نبوغ بخش خصوصی، تنها ۹ ماه پس از اعلام بیماری همه گیر توسط سازمان بهداشت جهانی، واکسن ها تصویب شدند.
در مورد تغییرات آب و هوایی نیز، فناوری های جدید برای مقابله با چالش کاهش انتشار کربن تا صفر در سال ۲۰۵۰ بسیار مهم هستند. پیشرفت هایی برای کاهش هزینه های فناوری های پاک و گسترش استفاده از آنها لازم است. پیشرفت سریع در فن آوری صفحه خورشیدی و کاهش ۸۰ درصدی قیمت ها طی یک دهه گذشته نشان می دهد که در صورت تعهد منابع کافی می توان به سرعت پیشرفت عمده را به دست آورد.
ما جهت غلبه بر کوتاه مدت گرایی از همان ابتدا به یک استراتژی نیاز داریم. اصطلاحات کوتاه مدت ناشی از ترس از دست دادن شغل و تهدید معیشت است. بهترین راه برای شکست آن، ایجاد سیاست های منسجم و معتبر برای اطمینان از انتقال عادلانه است.
اگر این امر به درستی انجام شود، کاهش تغییرات آب و هوایی - با استفاده از قیمت گذاری کربن - می تواند به دولت ها کمک کند درآمد کسب کنند که این مهم می تواند برای ایجاد شغل و محافظت از خانوارهای فقیرتر استفاده شود و به جوامع کمک کند تا دید طولانی مدت نسبت به توقف تغییرات آب و هوایی داشته باشند.
باید بدانیم که دولتها نقشی اساسی در پایان دادن به بحرانهای بزرگ سیستمی دارند و پیشرفت های لازم در توسعه و استفاده از فناوری های سبز تنها با حمایت دولت از تحقیقات و زیرساخت های اساسی حاصل می شود.
در نهایت باید گفت همکاری بین کشورها کلیدی خواهد بود. توافق نامه آب و هوایی پاریس برخی از کشورها را تشویق کرده است تا بلندپروازی خود را افزایش دهند. با این حال، بسیاری از کشورها از اجرای تعهدات داوطلبانه خود برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، که در مجموع هنوز به اندازه کافی بلند پروازانه نیستند تا بتوانند گرم شدن کره زمین را زیر ۲ درجه سانتیگراد نگه دارند ، کوتاهی می کنند.
یک توافق نامه تکمیلی میان صادر کنندگان برتر - با تصویب کف قیمت متفاوت کربن برای کمک به نظارت و محدود کردن نگرانی های رقابت - می تواند به هماهنگی کشورها کمک کند.
حرکت بی سابقه نسبت به کاهش تغییرات آب و هوایی در تعدادی از آلاینده های امروزی نباید از بین برود بلکه در یک توافق نامه جمعی که می تواند شرکت کنندگان بیشتری را با گذشت زمان جذب کند، باید ثبت شود. اولویت اصلی دیگر این است که جامعه جهانی تامین مالی و انتقال فناوری به کشورهای در حال توسعه را فراهم کند و به آنها کمک کند تا اقدامات کاهش انتشار کربن و سازگاری خود را افزایش دهند.
نظر شما