به گزارش بازار، «اریک ماندل»، کارشناس و لابی گر طرفدار رژیم صهیونیستی در مطلبی که در پایگاه تحلیلی هیل آمریکا(نزدیک به کنگره آمریکا) منتشر کرده، موضوع بازگشت آمریکا به توافق هسته ای ایران را مورد بررسی قرار داده است.
«ماندل» مدیر شبکه اطلاعات سیاسی خاورمیانه است. وی بطور منظم، گزارش هایی را به اعضای سنا، مجلس نمایندگان و مشاوران سیاست خارجی آنها می دهد و سردبیر ارشد بخش امنیتی در روزنامه جروزالم پست است.
نویسنده در این مطلب می گوید: بازگشت به توافق هسته ای ۲۰۱۵ با ایران، یک امر محتوم است. برای یک گفتگوی موفق، به دو طرفی نیاز دارید که خواهان توافق باشند و این همان شرایطی است که امروز با سرکار آمدن دولت بایدن، میان تهران و واشنگتن وجود دارد. با دو شریک خواهان توافق، آنچه می ماند مدیریت صحنه است به گونه ای که اینطور به نظر رسد که ایران، محکم جلوی آمریکا ایستاده است، در حالی که دولت بایدن هم به یک توافق تازه و بظاهر اصلاح شده می رسد که کاستی های توافق اولیه را ندارد.
وعده گفتگوهای تکمیلی و محدودیت های بیشتر بر توسعه تسلیحات هسته ای و موشک های بالستیک ایران، بعنوان یک پیروزی بزرگ تلقی می شود، اطمینان دوباره ای به متحدان می دهد و در منطقه ثبات می آفریند. بایدن می تواند با شش گام آسان، این دستاورد را به آمریکایی های بدبین به این توافق بفروشد و احتمالا این کار را هم خواهد کرد.
نخست، با اسراییل مشورت می کند، کاری که دولت اوباما نکرد، تا نشان دهد که منافع متحدان را واقعا در نظر می گیرید.
دوم، پای در مسیر چندین ماهه گفتگوهای دشوار با ایران می گذارد.
سوم، برخی تغییرات سطحی در پشت صحنه که ایران هم با آنها موافق باشد تا ادعا کند که اینها اصلاحاتی چشمگیر در توافق هسته ای برای آمریکا و متحدانش هستند.
چهارم، دمکرات های طرفدار اسراییل را به بازی می گیرد تا از این «طرح تازه و اصلاح شده» دفاع کنند.
پنجم، رسانه های لیبرال جریان اصلی را همراه می کند تا ویژگی های توافق تازه را تبیین کنند.
ششم با رسانه ها و متحدان سنا کار می کند تا نشان دهند که هرکس مخالف این توافق باشد، یک جنگ افروز است.
بنابراین، چگونه مردم آمریکا بطور مستقل می توانند ارزیابی کنند که آیا کار تبلیغی در دفاع از این توافق، متقاعد کننده است؟ اینجا با یک تست لیتموس سروکار داریم: ما می دانیم که اگر بندهای غروب که پس از ده سال به ایران اجازه برخورداری از یک برنامه هسته ای سطح صنعتی را می دهد، پابرجا باشند، برجام تازه تفاوت چندانی با برجام اصلی نخواهد داشت.
ما می دانیم که اگر به بازرسان، اجازه دسترسی به تاسیسات نظامی که احتمالا مکان تسلیحاتی شدن برنامه هسته ای هستند، داده نشود، بقیه موارد بیشتر گرد و خاک به پا کردن است. اگر به بازرسان اجازه بازرسی شبانه روزی به سایت های اعلام شده و اعلام نشده داده نشود، باید بدگمانی مان تقویت شود، ضمن آنکه همه بازرسی ها ظرف ده سال به پایان می رسند.
در آن صورت، می توانیم داوری کنیم که آیا صرفا بسته بندی این توافق برای مصارف سیاسی تغییر کرده و محتوی آن همان کالای ناقص است یا کالایی که ذاتا دگرگون شده است.
تندروهای ایران، خواهان بازگشت به توافق ۲۰۱۵ با اوباما و رفع تحریم هایی هستند که سلطه آنها بر قدرت را تهدید می کند. انتخابات سال آینده یا هر سال دیگری در ایران هم برخلاف آنچه برخی رسانه های غربی تبلیغ می کنند، رقابت میان میانه روها و تندروها نیست بلکه نوعی توافق میان دو گروه از تندروهاست. پس بهتر است به جای گفتگو با جواد ظریف میانه رو که با هوش خود همه مذاکره کنندگان آمریکایی را جا گذاشت، با خود آیت الله خامنه ای گفتگو شود.
ایران خواهان بازگشت به توافق است و با تغییرات سطحی در توافق موجود تا جایی که اساس آن دست نخورده بماند، موافقت خواهد کرد. رفع تحریم ها، جمهوری اسلامی ایران را تقویت خواهد کرد. توسعه موشکی ادامه می یابد و استقرار ایران در عراق، سوریه، لبنان و یمن با میلیاردها دلاری که آزاد شده و از داد و ستد بدست می آید، محکمتر خواهد شد.
هنگامی که یک توافق تازه به سرانجام برسد، تهران و واشنگتن هردو مدعی پیروزی خواهند شد و رسانه های جریان اصلی آمریکا، بایدن را ستایش خواهند کرد بی آنکه تحلیل جدی ای در کار باشد. مذاکره کنندگان بایدن ادعا خواهند کرد که این توافق به نحو چشمگیری بهتر است و استدلال می کنند که این بهترین چیزی است که می توانستیم انتظار داشته باشیم. بازندگان اما، منافع امنیت ملی آمریکا و متحدانش در منطقه خواهند بود.
نظر شما