بازار؛ گروه بین الملل: اخیراً مناطق اطراف چین، به ویژه منطقه جنوب شرقی آسیا، با برگزاری چندین اجلاس بزرگ توجه زیادی را به خود جلب کرده است. چین و ایالات متحده آمریکا به طور فعال درگیر دیپلماسی اجلاس سران هستند و نه تنها اجلاس سران را برگزار می کنند، بلکه گفتگوهای دوجانبه را با رهبران سایر کشورها نیز به ترتیب برای پیشبرد برنامه های بین المللی و سیاست های خارجی خود برگزار می کنند.
دولت جو بایدن به ترویج استراتژی منطقه‌ای و برخی اقداماتی که هدف آن مهار چین در برخی زمینه‌های خاص، از جمله جداسازی فناوری و تغییر شکل زنجیره‌های تامین منطقه‌ای است، ادامه داده است. اما با قدرتمندتر شدن چین، واشنگتن باید خطرات امنیتی ناشی از رقابت با چین را در نظر بگیرد و برای تشدید رقابت استراتژیک با چین و در عین حال اجتناب از درگیری نظامی با چین تلاش کند.
دولت بایدن مشتاق دیدار با رئیس دولت چین بود تا از قضاوت نادرست و درگیری جلوگیری کند و همکاری در زمینه‌هایی مانند تبادلات نظامی، تغییرات آب و هوا و کنترل مواد مخدر را از سر بگیرد.
این مهم به دلیل فشارهای داخلی و خارجی مانند انتخابات میان دوره ای، تورم شدید و اقدامات متقابلی است که چین از زمان سفر بی پروا پلوسی به تایوان انجام داده است. در جریان این اجلاس، هر دو طرف به تشریح مواضع سیاستی خود در مورد نگرانی های عمده، روابط دوجانبه و چالش های مهم جهانی پرداختند. آنها همچنین به چند توافق مهم دست یافتند که مسیر روشنی را برای توسعه روابط دوجانبه نشان می دهد.
دولت بایدن همچنان بر رقابت با چین تاکید دارد اما در مقایسه با دولت ترامپ، بیشتر به نقش متحدان توجه دارد
تمایل واشنگتن برای ایجاد ثبات در روابط به معنای تغییر سیاست خود در قبال چین نیست. دولت بایدن همچنان بر رقابت با چین تاکید دارد اما در مقایسه با دولت ترامپ، بیشتر به نقش متحدان توجه دارد. دولت بایدن تلاش‌های دیپلماتیک خود را با کشورهای آسیا-اقیانوسیه افزایش داده است و با تقویت همکاری با متحدانش به دنبال منزوی کردن چین است که با این حال، کشورهای منطقه را با معضل طرف‌گیری بین دو قدرت بزرگ مواجه کرد.
با این حال، اکثر متحدان ایالات متحده آمریکا در برابر جانبداری بسیار مقاوم هستند. به عنوان مثال، نخست وزیر سنگاپور، «لی هسین لونگ»، اشاره کرد که کشورهای عضو آسه آن نمی خواهند طرفی را انتخاب کنند. کانبرا همچنین به دنبال بهبود روابط با چین بوده است. علاوه بر این، «اولاف شولتز»، صدراعظم آلمان، اخیراً در سفر خود به پکن، یک هیئت تجاری را همراهی کرد و به یک سری توافقات همکاری دست یافت.
دلیل اساسی رخ دادن این وضعیت، تضاد نقاط قوت و تفاوت در منافع است. اولاً، انتخاب طرف بین دو قدرت رقیب احمقانه است. چین و آمریکا دو کشوری هستند که قوی ترین قدرت جامع و نفوذ بین المللی را در جهان دارند. وضعیت روابط چین و آمریکا نه تنها بر همکاری و رقابت دو کشور تأثیر می گذارد، بلکه تأثیر زیادی بر وضعیت جهانی دارد. برای سایر کشورها، درگیر شدن در رویارویی چین و ایالات متحده یا انتخاب طرف هایی بین این دو به نفع اساسی آنها نیست.
از نظر اکثریت قریب به اتفاق کشورها، «جداسازی» اقتصاد یا فناوری برای توسعه اقتصادی آنها مفید نیست
دوم، جدایی از چین به نفع متحدان و شرکای آمریکا نیست. چین و آمریکا دو اقتصاد بزرگ جهان هستند. روابط چین و آمریکا عمیقاً بر اقتصاد جهانی تأثیر می گذارد. از نظر اکثریت قریب به اتفاق کشورها، «جداسازی» اقتصاد یا فناوری برای توسعه اقتصادی آنها مفید نیست.
سوم، تفاوت های شناختی بین ایالات متحده آمریکا و متحدان و شرکای آن وجود دارد. اکثر کشورهای آسیا-اقیانوسیه و برخی از متحدان و شرکای ایالات متحده آمریکا وابستگی اقتصادی بالایی به اقتصاد چین دارند و آنها برداشت های متفاوتی از روابط استراتژیک خود با چین دارند.
ایالات متحده تنها ابرقدرت در جهان امروز است. این کشور خود را هژمون جهانی و طراح و مدافع نظم بین المللی تحت رهبری غرب می داند. این کشور دارای اضطراب هژمونیک قوی با توسعه سریع چین است. با این وجود، متحدان و شرکای ایالات متحده آمریکا در غرب، یا متحدان غیر غربی که دارای ارزش‌ها و ایدئولوژی سیاسی غربی هستند، درجه خاصی از نگرانی در مورد چین دارند، در حالی که اکثر متحدان و شرکای دیگر هیچ نگرانی راهبردی آشکاری در مورد چین ندارند و امیدوارند از آن سود ببرند.
چین راه‌حل‌هایی را برای ارتقای صلح و توسعه در سطح منطقه‌ای و جهانی ارائه می‌کند
علاوه بر این، چین فعالانه کار دیپلماتیک انجام می‌دهد، موقعیت و سیاست‌های چین را به‌موقع و جامع تشریح می‌کند و خرد و راه‌حل‌هایی را برای ارتقای صلح و توسعه در سطح منطقه‌ای و جهانی ارائه می‌کند. این امر باعث شده است که بسیاری از متحدان و شرکای ایالات متحده نگرش خود را نسبت به چین بهبود بخشند.
نشانه هایی وجود دارد که اکثر متحدان و شرکای ایالات متحده آمریکا نمی خواهند طرف هایی را بین چین و ایالات متحده انتخاب کنند و جرات ندارند و نمی توانند به طور کامل از ایالات متحده آمریکا در محدود کردن چین پیروی کنند.
این نه تنها نشان دهنده این واقعیت است که قدرت و نفوذ چین به طور قابل توجهی افزایش یافته است، بلکه نشان دهنده کاهش نفوذ ایالات متحده بر متحدان و شرکای آن است و اینکه اجبار سیاسی و اقتصادی و روش های ارزشی نمی تواند باعث شود امریکا به اهداف خود دست یابد.
اگر ایالات متحده تفکر و درک حاصل از جمع صفر خود را نسبت به چین تغییر ندهد، تغییر کامل سیاست چین و انتظاراتش از متحدان و شرکا دشوار خواهد بود و با خواست همه کشورها برای انتظار صلح جهانی و توسعه مشترک مطابقت ندارد.
نظر شما